Сярпок скрыгоча прагавiта,
Жытцо згрызаючы сярдзiта,
Як бы яму ўсё мала стравы
Нядарма ж вылез ён з-за лавы;
Цяпер яго краса-часiна:
Шпарчэй, шпарчэй жа гнiся, спiна!
I спiны гнуцца, бы ныраюць;
Па струнах-кальвах пальцы граюць,
Напрост кладуцца жменi жыта,
Растуць снапочкi самавiта,
Стаяць, бы лялечкi якiя,
Глядзяць, як госцi дарагiя.
Прыйдзi пад вечар ты на поле
I палюбуйся iм, саколе!
Ў якiя роўныя шнурочкi
Цяпер пакладзены снапочкi!
I як прыгожа-слаўны бабкi!
Якiя ладныя iх шапкi!
I хоць яны ўсе адзiнакi,
Але i выраз i адзнакi
У кожнай бабкi асабiсты,
А наагул усе фарсiсты,
Зiрнеш - дальбог жа, возьме ўцеха,
I не стрымаешся ад смеху:
Яны так мiлы, так прыветны,
Так самавiты, так фацэтны
I пазiраюць так прыхiльна,
Прыгледзься толькi да iх пiльна!
I многа ж iх: не змерыш крокам
I не акiнеш нават вокам;
Стаяць радамi, зухаваты,
Як на ўрачыстасцi салдаты.
А тая ранiчка на полi
У часе летняга расквету!
Эх, выйдзi ў поле, брат, дасвету:
Не будзеш каяцца нiколi.
Зiрнi, прыслухайся наўкола:
Як цiхамiрна, як вясёла.
I ў кожным дрэве, i былiнцы,
I ў малюпасенькай раслiнцы,
Ну, ва ўсiм чысценька дазвання
Блукае радасць спадзявання.
Куды нi глянь - усё ў настроi
I ў добрай згодзе мiж сабою;
Само паветра жыва, дыша,
Бы ў iм хтось хвалы жыццю пiша,
Праменна-светлы, яснавокi,
I гаснуць-нiкнуць ночкi змрокi.
Усход жыве, гарыць, палае,
Слупы-праменнi падымае,
Бы тыя рукi блаславення
У часе шчырага малення.
I вось яна, жыцця крынiца,
Сама багiня-чараўнiца,
Ўзышла на небе i мiргнула,
Расу ў брыльянты абярнула,
Глядзiць прыветна, ўсiх кахае,
Па свеце стрэлы рассыпае
I песцiць шчыра ўсiх, як матка...
Хiба забудзеш мiг той, братка?
Каб завяршыць малюнак лета,
Каб песня ўся была дапета
На мой манер i на мой лад
I апiсаць усё падрад,
Я, адчуваючы патрэбу
Аддаць падзяку зямлi, небу,
Хачу ў парэчанскi лясок
Зайсцi яшчэ, ну, хоць разок,
Узяўшы кошык цi каробку,
I ўжо тады паставiць кропку
I кончыць з летняю парою.
Мне не даюць грыбы спакою,
Баравiкi мне часта сняцца,
Мне з iмi трэба паквiтацца;
Я чую - грэх iх абмiнуць,
На iх увагi не звярнуць.
Чорнагаловыя, ўдалыя,
Баравiчкi мае любыя!
Якою слаўнаю сям'ёю
Вы ўстаяце перада мною!
Я помню летнiя часiны
I вас, грыбныя баравiны!
Ранюткi час. Нiдзе нiкога,
Мiж дрэў звiваецца дарога,
А па дарозе ты з кашом
У лес шыбуеш цiхачом,
Каб ашукаць жанок руплiвых,
Бяссонных, вечна клапатлiвых,
I iм на злосць, на зайздрасць тую
Набраць грыбоў капу, другую,
Пакуль агледзяцца яны,
Што там 'карэньчыкi адны'.
Наладзiў струны лес маўклiвы
На лад вясёлы, на шчаслiвы;
I толькi сонцаў круг чырвоны
Асыпле золатам кароны
Высокiх хвой у тым бары
I кiне багру па кары,
Ачнецца лес, звiняць прагалы,
Як мнагаструнныя цымбалы,
I толькi пошчак той якоча,
Пералiваецца, гагоча,
Бяжыць па ўзгор'i мiж палянак,
