LXX
Non quia culparis meruisse videbere, livor
Egregium telo destinat omne suo.
Gloria pulchrorum est suspectos esse malignis,
In liquido cornix aethere multa volat.
Sis bonus, eniteat tua quoque in crimine virtus
Clarior, ex ipso tempore nacta fidem.
Primitiae florum mordaci a peste petuntur,
At tua dedecoris pura iuventa nitet.
Insidias iuveni structas aut effugis omnis
Integer, aut victor, si peterere malo.
Laus datur, at linguas frenat non illa malignas,
Haec tibi in aeternum libera pestis aget.
Si speciem obtegeret nullam tibi livida fama,
Tu regeres unus pectora cuncta virum.
LXXI
Flere mihi nolis quando, dilecte, supremum
Raucus campanae planxerit ille sonus,
Nuntius ille sonus fugisse haec tristia vitae
Me semel, ac vermes inter habere locum.
Quin etiam releges si forte haec verba, recuses
Quaenam ea panxisset vel meminisse manus;
Tantus amor meus est ut labi malit ab isto
Pectore, quam memorem te doluisse mei.
O, inquam, versum hunc si tum fortasse videbis
Quando ego communi pulvere mixtus ero,
Nomen rite meum labris committere noli;
Fac potius mecum sit tumulatus amor.
Ne sapiens possit causam scrutatus habere
Ludibrio lacrimas ob mea fata tuas.
LXXII
O grave ne quondam ducas recitasse petenti
Quid meritum in me sit post mea fata coli;
Post mea fata meum, care, obliviscere nomen,
Nil habeas in me namque docere boni.
Ni pietas ausit mendacia fingere quaedam
Plus mihi pro meritis auxiliata meis,
Possit ut id laudis cumulari in morte peremptum
Quod nequeat vivo reddere vera fides.
O tua ne pietas fallax habeatur in isto,
Optima quod de me, ficta sed illa, canas,
Fac tumulatum una mihi sit cum corpore nomen,
Neve superfuerit tantus utrique rubor.
Nam rubor est mihimet nihilo dignanda creanti,
Ac pariter tibi sit, si leviora colas.
LXXIII
In me, care, potes velut anni noscere tempus
Lutea cum pendens arbore rara coma est,
Vel potius cum nulla, at frigore nuda tremiscunt
Bracchia, nuper avis templa canora sono.
Tale meae videas lumen pallere diei
Pallet ad occiduas vespere quale plagas;
Quod nox furva brevi totum, mors altera, tollit
Omniaque obsignans inde secuta quies.
Dispicias in me tantum vitale caloris
In cinere est quantum relliquiisque foci,
Qua rubet exiguo languescens igne favilla
Ab nutrimentis interitura suis.
Illa vides, et amas auctis affectibus omne
Vnde recedendum post breve tempus erit.
LXXIV
At sis contentus, cum vis horrenda, vadari
Nescia, me saeva prenderit illa manu,
Nonnihil in versu hoc linquam vitale, quod una
Cum numeris habeas usque, meique memor.
Tuque recensebis simul his unum illud, amice,
Quod tibi devovi seposuique sacrum;
Fas cinis ad cinerem redeat, set spiritus ipse
Est tuus, interior pars meliorque mei.
Inde puta ereptum vitae modo vile putamen,
Cum mihi mortale hoc, vermibus esca, cadit;
Id cadit ignavus potuit quod vincere culter,
Tam miserae nolis tu meminisse rei.
Eius enim valuit modo quod vitale latebat
Intus, in his autem versibus illud habes.
LXXV
Sensibus omne meis illud, carissime, praestas
Pabula quod pecori, gratus et imber humo;
Teque super mecum certamina tanta peregi
Quanta habet aggestas inter avarus opes;
Qui modo laetus eis inhiat, modo respicit aevum
Mente rapax, an se despoliare paret.
Sic mihi iam praestat solo tecum esse, measque
Deinde voluptates quemque videre virum.
Nunc oculos implere tua dulcedine possum,
Tum faciem avertis discruciorque fame.
Nil scio, nil aveo iucundum ea praeter, amice,
