Sicubi desertum me miserumque fleo;
Sive deum irrito frustra clamoribus aures,
Meque tuens fatis imprecor omne malum;
Vellem ubi me natum spe cum meliore fuisse.
Huius amicitiis, illius ore, parem,
Artemve alterius vel idonea tempora natum,
Quoque meum magis est hoc minus omne placet;
Tum, per eas idem curas me paene perosus,
Forte tui memini, laetaque cuncta reor;
Ac feror in cantus ut inerte a caespite surgens
Mane novo ad caeli cantat alauda fores.
Ditat enim sic ipse tui me sensus amoris
Vt mihi tum regum despiciantur opes.
XXX
Cum sedeo meditans, et corda silentia dulce
Acta repraesentant praeteritosque dies,
Deesse gemo permulta, olim quaesita, dolorque
Tempus ob effusum fit novus ille mihi.
Tum lacrimis desueta opplentur lumina caros
Propter eos, longa qui mihi nocte silent;
Flere queo exstinctos et amores, flere parata
Gaudia non parvo, sed fugitiva tamen.
Tum renovare libet distantis temporis iras,
Nominaque accepti dinumerare mali;
Omnia quae lacrimis rursum solvenda videntur,
Tanquam eadem nullis ante soluta forent.
Sed meminisse tui per tot, carissime, curas
Omnia compensat damna, fugitque dolor.
XXXI
Quos desiderium finxit periisse meorum
Morte, tuum pectus, carius inde, tenent;
Omnis ibi pietas et munus amabile regnat,
Cordaque amicorum quae data rebar humo.
Quot lacrimas autem veras ad triste sepulcrum
Ex oculo elicuit relligiosus amor,
His velut exstinctis; quae tantum novimus esse
Mota situ, in te nam viva latere tamen.
Pectus, amicitiae custos ac vita sepultae,
Tu mihi carorum pignora quanta capis!
Hi tibi legavere in me sua; debita multis
Quae fuit, ad te nunc ius redit omne rei.
Tot facies caras in te contemplor, habesque
Has ubi tecum omnes, sum tuus omnis ego.
XXXII
Me bene contentis superes si, care, diebus,
Haec ubi mors atrox texerit ossa solo;
Ac relegas iterum fortasse hoc carminis ipsum
Quod rude panxisset, iam tibi raptus, amans;
Cum meliore die lectum conferre memento,
Victumque a calamo quoque tuere tamen.
Tactus amore mei facias, non carminis arte,
Magnorum ingeniis cesserit illa virum.
Comiter o tum fare, mei si versus amici
Robore crevisset cum meliore die,
Ediderat pietas aliquid felicius ista,
Aptius et iunctos fecerat ire pedes.
Quando obiit, meliusque novi scripsere poetae,
Hos arte egregios, hunc pietate, legam.
XXXIII
Saepe diem vidi, splendens ut mane niteret
Blanditus summis regius ore iugis;
Pascua caelesti viridantia tangeret auro,
Auro caeruleas pingeret amnis aquas.
Qui breve post tempus nimborum obscaena sinebat
Agmina in aetherio turpiter ore vehi;
Mox faciem miseris abdens mortalibus ibat
Occiduum furtim sic maculatus iter.
Haud aliter quodam in frontem mihi mane refulsit
Qui veluti vitae sol erat ipse meae;
Sed miserum, meus esse unam modo perstitit horam,
Abditur in nubis iam regione diu.
Necdum ideo contemnit amor; solemque nigrare
Fas puto mortalem, si nigret ille deus.
XXXIV
Cur faceres tu me placidae dans omina lucis
Tam male munitum vestibus ire foras,
Opprimeret nubes ut euntem obscaena, tuusque
Turpibus in fumis occuleretur honos?
Nec quod ea velles interdum erumpere nube
Purgavit madidas id satis imbre genas;
Non ita; nemo hominum laudat fomenta, receptum
Dedecus intactum quae remanere sinant.
At pudet admissi; sed quae medicamina quaeso
Sunt ea? non explet damna recepta pudor.
Quod pudeat sontes illi fit tenue levamen
Grande iniustitiae qui tolerabit onus.
At flesti; ah, lacrimae pietas est aurea, flesti;
Omniaque his opibus furta piavit amor.
