XXXV
Nolis ulterius, nolis, admissa dolere;
Fert rosa nam spinas, claraque lympha lutum.
Defectu et nebulis maculant sol lunaque sese,
Tetraque sub tenero germine pestis erit.
Sic homines peccant, ego certe, exempla legendo
Auctor nequitiae factus et ipse tuae.
Dedecus inque meum tua purgo sequius acta
Ac veniae supra, quem meruere, modum.
Siquid amore in me peccas, ibi causor amorem,
Oppositae partis gratificatus opem.
Lis mihi fit quaedam mecum, nam pectoris irae
Cum pietate in me talia bella gerunt,
Vt nequeam non et tua demum furta tueri,
Furta in me domini dulcis amara mei.
XXXVI
Dividuis, fateor, iam nobis vita terenda est,
Quos individuos attinet unus amor;
Sic probra nota meae, mecum restantia, sortis
Te sine, te nullum participante, feram.
Vnus amor nobis eadem petit, una duobus
Dissociat vitas ira maligna deum;
Illaque, ut effectus nunquam mutarit amoris,
Tempora deliciis eius habenda negat.
Illicitum posthac te voltu agnoscere ducam,
Ne sceleris triste hoc sit tibi, care, probro;
Neve palam alloquii tu me digneris honore,
Ni tibi vis demptum qui mihi detur honos.
Quod fieri nolis; te sic amplector, ut ipse
Si meus es, curae sit tua fama meae.
XXXVII
Vt iuvene in nato fortissima cernere gaudet
Invalidus senio decrepitusve pater,
Sic ego, fortunae laesus per tela, levamen
Invenio in meritis ac pietate tuis.
Si bona possideas nonnulla vel omnia demum
Ingenii, formae, nobilitatis, opum,
Sive alio te sub titulo laus ulla coronat,
His etiam cunctis noster adhaeret amor.
Nec fuerit pauper claudusve aut nomine nullo,
Cui solidae tantum sufficit umbra rei;
Laudis namque mihi tua copia praebet abunde,
Ac tua, parsve tuae, gloria vita mihi est.
Cuncta tibi rerum precor optima, compos et eius
Optati deciens inde beatus ego.
XXXVIII
Qui sua materies musam defecerit, auras
Tu mihi vitales donec, amice, trahis;
Tu qui dulce mei sis carminis argumentum,
Quod nequeat vilis quisque tenere liber?
O referas ad te, siqua in me digna legendo
Obvenient oculis, si modo digna, tuis;
Mutus ita est quisquamne ut te non dicere possit,
Vatibus o doctis luminis ipse dator?
Tu decima esto Musa, potentior una novenis
Quas rogat antiquus versificator opem.
Invocat et qui te numeros effundere possit
Exsuperaturos saecula multa virum.
Si tenuis doctae placeat mea musa diei,
Cura mea, at laudis sit tuus omnis honos.
XXXIX
Quone verecundo te possim attollere versu,
Altera cum pars sis nobiliorque mei?
Quidne valet mea laus a memet dicta, tuumque
Dum celebro nomen, non ibi laudor ego?
Dividua hinc nobis decurrant stamina vitae,
Cedat ab unius nomine noster amor;
Sic habeam spatio dum separor, illud, amice,
Reddere quod laudis, solus at ipse, meres.
O in suppliciis quid non, absentia, posses,
Ni sinerent tristes dulcia bina morae;
Fallere nempe horam repetendo cordis amores,
Fallitur hoc blande pectus et hora simul;
Tum facere ex uno binos, quo tempore noster
Et praesens laude est, et procul inde loco.
XL
Accipe, care, meos et amores, accipe cunctos,
Nam quid in acceptis non fuit ante tuum?
Nil in amore pium quod dicas; illud habendum
Detuleram, et dum non ulteriora petis.
Tum si me quod amas oblata receperis, istud
Haud reprobo, utaris quae tibi cedit amor;
Sed reprobo, tua te si decipit ulla libido,
Id sitiens quod ais te renuisse palam.
At, fur blande, tuis ego possum ignoscere furtis,
Vel si pauperiem vis spoliare meam;
Sed gravius, scit quisque, iniuria fertur amici
Omnis ab hostili quam data plaga manu.
