Леаніды не вернуцца да Зямлі (Нельга забыць)

Мы з табою толькi дурныя дзецi.
Нам добра з гэтай чубатай сарокай.
Сарокi розныя рэчы крадуць,
I, можа, ў гняздзе яе, з золатам поруч,
Ляжыць каханне, святло i радасць,
Што прынесла сарока з-за сiняга мора.
Аддайце, сарока. Няма ўжо сiлы.
Яна ж не кахае мяне, хоць зарэжце.
. . . . . . . . . . . . . . . .
Дай я цябе пацалую, мiлая.
А каша?
Чорт з гатай кашай, нарэшце.

III. СТРАШНЫ СУД

Якiя страшныя, шэрыя днi!
Апоўдзень — вячэрнi змрок.
Без цябе, без сонца, без цеплыні.
Ў сэрцы — боль, на вуснах — замок.
Імжэў у чацвер халодны дождж.
Я ў ложак лёг і памёр.
Праляцеў праз туман, праляцеў праз буран
I пабачыў ільдзінкі зор.
Мае павекі цяжкімі былі
Ад непралітых слёз.
За мною былі абшары зямлі.
Наперадзе — быў Хрыстос.
I д'ябал сядзеў ля ног яго
На вугалях залатых,
I на ляжках калматых ляжала ў яго
Кніга грахоў маіх.
Уладзiмiр злева стаяў у карзне,
Справа — мацi Хрыста,
I яны загадалi наблiзiцца мне.
I я перад тронам стаў.
Памiж богам i мною стаяла сцяна.
Я на жанчыну глядзеў,
Мне здавалася: гэта стаiць яна,
Лепшая з лепшых людзей.
— Любая, што вы са мною зрабiлi?
Чым асудзiлi на страшны канец?
Чым варажылi, чым апаiлi,
Чым, дарагая, забiлi мяне?
Трызнiцца ўсё мне лiловы вечар,
Вашы сляды на лiловым снягу.
Нават цяпер я чакаю сустрэчы,
Нават мёртвы без вас не магу.
Думаў, што ёсць забыццё у смерцi,
I зноў папаў у квітучы твой сад.
Вазьмі маё сэрца,
Вазьмі маё сэрца,
Вазьмі майго сэрца
Чырвоны гранат.
— Досыць, — з усмешкай сказаў Сатана, —
Ты не змянiўся, герой.
Замест таго каб малiць i стагнаць,
Ты ўпадаеш за жонкай чужой.
Занядбаў ён, божа, твае дары,
Талент развеяў, як дым,
Ён гарэлку піў, ён кахаў і курыў,
Брыдка лаяўся ў доме тваiм.
Воласа не аддаў за багоў,
Нюхаў дно ў бакалах, як Ной,
I нават памёр ад кахання свайго
Да зямной жанчыны адной.
Ты даў зямлi дзiўных песняў сям'ю,
Ты арган стварыў для яе.
Ён мог грымець у славу тваю,
А славiў адну яе.
I ён самачынна арган паламаў,
I песня знiкла з мяхоў,
I ў кнiзе чыстага месца няма
Ад яго бясконцых грахоў.
— А ён малайчына, — Ўладзiмiр сказаў, —
Любiць песню i сечы дым.
Гусляром бы яго я ў дружыну ўзяў, —
I стаў бы Царград маім.
— Я ведаю, — вымавiў рот Сатаны, —
Што ты баранiць яго рад.
Ты такi, як ён, ты — певень дурны,
Да крыжа меў трыста дзяўчат.
— З табой, Сатана, распраўлюся я,
Як мой дружыннік Ілья
Расправіўся з багамерзкай дачкой
Разбойніка Салаўя.
Выспятак суну табе пад зад,
I будзеш ведаць тады,
Што ўзялі маіх цёплых грэшных дзяўчат
У светлага рая сады.
— Панове, тут дама, — ўзмаліўся бог, —
Бярыце рот на замок.
А вы, маман, прыпадаю да ног,
Не рэгардэ ў той бок,
Як мне з такой камарыльяй жыць?
Лаюцца, бы ў піўной.
А ты… ты апошняе слова скажы,
Апраўдайся перада мной.