На небе зоры ўжо мігцяць,На полі срэбны снег іскрыцца;На бел-свет дзівы выпраўляцьПляцецца ночка-чараўніца. Глуш абнялася з цішыной I спавівае ўсё у чары, Паўзуць і сеюць шорах свой Старым парадкам цені-мары.Вылазе з цемры бледны звод,Глядзіць сліўнём на долы, горыI тут і там пускае ў ходСвае нямыя загаворы. I тут і тамка свой прыгон Распасцірае царства ночы; Салодкі сон, магільны сон Смяецца свету ўсяму ў вочы.
II
Заныла ўсё, замёрла ўсё, —Не спіць адвечнае замчышча:Там пачынаецца жыццёЎ агнёх старога папялішча. Іскрыстым, бліскатным святлом Заліты княжскія святліцы, Дружына вольная кругом Сталоў дубовых варушыцца.Золататканы абрусыЗ сталоў звісаюць дыванамі,На абрусах чысцей расыВіно красуецца каўшамі. Духі мінуўшчыны куццю На старасвецкі лад спраўляюць. Даўно бываламу жыццю Дары належныя складаюць.
III
На беласнежны на пасадУсходзе князь, усходзе княжна,За імі слуг пачэсны радСтаіць задумліва, суважна. Агні брыльянтаў, як зарніц, Зіяюць з княжацкай кароны, — Краса б'е з князеўных зраніц, Як бліск маланак развуглёны.Звярнулі вочы ўсе ў іх бок,Прымоўклі гоманы дружыны;Ўсіх званых зблізку і здалёкСаколім вокам князь акінуў. Бярэ коўш соладка віна, П'е за дружыну маладую, I княжна з князем п'е да дна; Князь гутарку павёў такую.