На Куццю

IV

«Адзін, адзін раз толькі ў год
Збірацца можам з ласкі року,
Каб год іржавы карагод
Зганяць з мінуўшчыны далёкай.

      Нас не кранулі косы змен:
      Царым мы ў дум жывых гэйнале,
      Хоць на падмурках гэтых сцен
      Другія наш пасад занялі.

Багі другія верх бяруць,
Суды вядуць над нашым краем,
Свяцільні ж нашы не замруць,
Што ў сэрцах вольных рассвятляем.

      Прашу паклікаці ганцоў
      I месца даці ім па чэсці:
      Ад нашых стоптаных капцоў
      Якія нам прыносяць весці?..»

V

Закончыў князь, махнуў рукой;
Уходзяць тры ганцы ў святліцу,
Ідуць суважнаю ступой
I князю й княжне пакланіцца.

      А першы гэткі светлы быў,
      Як небам сланыя праменні:
      Ў руцэ меў светач, што на здзіў
      Усе усюды зводзіў цені.

А быў другі і з ног і з рук,
Як гром з жывымі перунамі:
Ў руцэ меў стрэл жалезных пук
I лук стальны меў за плячамі.

      А трэці быў і раб і цар,
      I слаб і дуж ва ўсякім дзеле,
      Як вечнасць, молад быў і стар;
      Меў гуслі — на грудзях віселі.

VI

I першы князю гэткі сказ
I княжне скажа міласцівай:
«Я абышоў іх тройчы раз
I відзеў, што яшчэ ўсе жывы.

      А толькі ўсё той самы лад:
      З вачэй не зняты йшчэ павязкі,
      Ці йдуць уперад ці назад,
      Відны сляды цямрычнай ласкі.

А як ішоў між іх з святлом,
Яны пачулі, ах, пачулі:
Сляпым замораныя сном,
Худыя рукі ўвысь цягнулі.

      За мною ўсцяж, і тут і там,
      Іх вусны бледныя шапталі:
      «Аддайце сонца наша нам!
      Нашто схавалі-расхапалі?»