На Куццю

X

Вы, другі верныя, ганцы,
Як летась, сёлета, налета
Ўсе пагранічныя капцы
Абходзьце зноў з маім прыветам.

      Гуслямі, лукам і святлом
      Будзіце, клічце і свяціце
      I так спануйце іхнім сном,
      Каб сон іх счэз і ўсталі жыці.

А покуль поўнач не прыйшла,
Вясці бяседу будзем далей;
Засядзьце ўсе кругом стала,
Хай зазвініць віно ў крышталі.

      А чарку першую ўзнясём
      За цень мінуўшчыны у сеці,
      Другой к цяпершчыне прап'ём,
      Праславім будучыню трэцяй».

XI

Садзіцца княжна, князь, кругом
Садзіцца вольная дружына;
Шуміць бяседа за сталом,
Плыве часіна за часінай.

      I разгараецца ясней
      Паходня радасці забытай,
      I светазарнасцю сваей
      Вясёлкі сее самавіты.

Ямчэй нацягваецца лук,
Цэль рассякаюць агнястрэлы,
Дрыжыць паўчына і павук,
Дрыжыць прыблудак ачарнелы.

      Рахкочуць гуслі звон у звон,
      На бел-свет розгалас нясецца,
      Як бел-свет, коціцца разгон
      I ў думцы казкай раздаецца.

XII

Плыве шумліва, як рака,
Бяседа вольная такая,
А ўжо нявідзіма рука
На небе поўнач адзначае.

      Залопаў крыллямі пятух, —
      I ціхне-ціхне ўсё ў замчышчы;
      Замоўк разгул, агонь патух,
      Старое згасла папялішча.

На пустку ўзбрыўшы, воўк завыў,
Пуціну заяц перамераў…
А быў тут хто або не быў, —
I так і гэтак мала веры.

      I так і гэтак свой прыгон
      Распасцірае царства ночы:
      Салодкі сон, магільны сон
      Смяецца свету ўсяму ў вочы.