На Куццю

VII

Другі за першым князю сказ
I княжне скажа міласцівай:
«Я абышоў іх тройчы раз
I відзеў, што яны ўсе жывы.

      А топчуць толькі ўсе той след,
      Валочаць ёрмы за сабою;
      Ці ўбачыць корч, ці ўбачыць цвет,
      Адною жаляцца слязою.

А як чапнуў стралой аб лук,
Яны скрануліся ў прасонні,
I столькі, столькі крэпкіх рук
К маёй паціснулася броні.

      За мною ўсцяж, і тут і там,
      Іх вусны бледныя шапталі:
      «Аддайце славу нашу нам!
      Нашто схавалі-расхапалі?»

VIII

I трэці князю гэткі сказ
I княжне скажа міласцівай:
«Я абышоў іх тройчы раз
I відзеў, што яны ўсе жывы.

      А толькі торг усё ідзе
      Над іх душою патаптанай;
      Яны, як цені, ў грамадзе
      Маўчаць і йдуць на пір паганы.

А як я ўдарыў па струне,
Замітусіліся, як пчолы,
I на гарэ і нізіне
Мне падавалі голас кволы.

      За мною ўсцяж, і тут і там,
      Іх вусны бледныя шапталі:
      «Аддайце песню нашу намі
      Нашто схавалі-расхапалі?»

IX

Сказаўшы так, маўчаць ганцы,
Маўчыць і князь крыху часіны,
I дасць адказ такі ў канцы
Ганцам на іхнія навіны:

      «Не ўмруць, не ўмруць ужо яны,
      Раз хочуць сонца, славы, песні;
      Заб'юць ім зычныя званы
      Прабудным звонам напрадвесні.

Сваёй забранай старане,
Скаванай мучаніцы-княжне,
Ўзнясуць пасад на кургане
На панаванне недасяжне.

      На дзеле — кожны йшчэ слугой,
      У думках — вольныя ўжо людзі;
      Над сэрцам іх, над іх душой
      Наш дух лунаці вечна будзе.