was vertrokken. Hij had Bogdanov horen opnemen, gevolgd door enkele vreemde geluiden, waarna de verbinding werd verbroken. Plotseling schoot zijn hartslag omhoog. Wat als de twee mannen met de zwarte mutsen al waren teruggekomen? Hij boog zich naar de chauffeur en zei: ‘De plannen zijn veranderd, ik ga eerst naar de Kharkivskaja.’
‘Goed, maar dat kost meer. Dertig hrivna.’
‘Karatcho.’
Onderweg probeerde hij nog een keer te bellen, maar niemand nam op. Twintig minuten later stapte hij voor het flatgebouw van Joeri Bogdanov uit. Meteen zag hij dat het slot van de voordeur was geforceerd, wat zijn ongerustheid deed groeien. Hij rende de trap met vier treden tegelijk op. De deur van de flat zat dicht. Hij drukte zijn oor ertegenaan, maar hoorde niets. Toen belde hij aan en deed een stap achteruit, zijn wapen in zijn hand. De deur ging open. Eerst herkende Malko Joeri Bogdanov bijna niet, zo erg was zijn gezicht toegetakeld. Zijn ogen waren uitdrukkingsloos en hij leek er niet helemaal met zijn gedachten bij te zijn.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Malko.
‘Er zijn twee mannen geweest,’ stamelde de Oekrainer. ‘Ze stelden vragen waar ik geen antwoord op had. Ze dreigden Marina te elektrocuteren, dus heb ik alles verteld wat ik wist. Ga nu en kom alstublieft niet meer terug.’
Hij sloeg de deur voor Malko’s neus dicht. Die durfde niet aan te dringen. Zijn tegenstanders wisten dus dat hij het notitieboekje van Evguena had en dus de geheimzinnige Pool op het spoor was. Dat zouden ze niet op zich laten zitten. Hij keek op zijn Breitling: halfacht. Te laat om nog naar Evgueni Tsjervanienko te gaan. Dat zou tot morgenochtend moeten wachten.
Irina Murray zag er sexier uit dan ooit en haar hele lichaam straalde erotiek uit. Haar borsten wiegden vrij onder een groene, kasjmieren blouse en ze had haar oranje rok verruild voor een zwarte, die even kort was. Alles paste uitstekend bij haar lieslaarzen. Ze had Malko meegenomen naar een klein, populair restaurant: het Tjaikovski, in het gebouw van de Bessarabia-markt, aan de Tarass-Sevtsjenkoboulevard, vlak bij het Premier Palace.
Op een televisietoestel waren videoclips te zien en het zat er vol met mooie meisjes en lawaaiige jongeren. Irina duwde haar bord met pasta met zalm met een verontschuldigende glimlach van zich af. ‘Ik heb geen trek.’
‘Dat is je aan te zien,’ merkte Malko op.
Ze keek hem bedroefd aan. ‘Mijn vriend is echt gek. Hij zei dat hij me pas over twee weken weer wil zien. Eerst wil hij zijn doeken voor zijn tentoonstelling afmaken. Hij zegt dat ik te veel energie kost, als ik bij hem ben, en dat gaat ten koste van zijn inspiratie.’
‘Het lijkt me eerder het tegendeel…’
Irina nipte aan haar Defender. ‘O, ik geloof dat hij niet echt van seks houdt. Hij neemt liever cocaine. Als we vrijen moet ik hem zo lang met mijn mond bevredigen, dat ik er kramp van in mijn kaken krijg.’
Charmant. Ze sloeg haar benen over elkaar en even voelde hij het verlangen in zich groeien. Die schilder was echt gek. ‘Zullen we iets in de Decadence gaan drinken?’ stelde ze voor. ‘Dat is een populaire discotheek.’
‘Ik heb niet veel zin om naar een kroeg te gaan,’ moest Malko bekennen.
‘Goed dan,’ zei Irina. ‘Dan ga ik mijn grootmoeder gezelschap houden. Ze zit nu alleen thuis.’
Ze liepen terug naar het hotel. Het was werkelijk een tantaluskwelling, maar Irina leek vastbesloten te zijn aan haar familieverplichtingen te voldoen. Met een vluchtige kus namen ze afscheid van elkaar en meteen liep Irina Murray naar de rand van de stoep om een auto aan te houden. Voordat Malko het hotel binnenging, zag hij enkele meters verderop een man die stond te bellen. Zwarte muts, jack, het gebruikelijke uiterlijk. Hij wilde al alarm slaan, maar de onbekende man stak zijn telefoon weg en liep de Tarass-Sevtsjenko op. Malko nam de brede trap naar de receptie, begroet door de als een admiraal uitgedoste portier.
Het muziekje van zijn telefoon, die in zijn zak zat, deed Stephan Oswacim opschrikken. Snel nam hij op. ‘Tak?’
‘Alles in orde,’ zei de ander slechts, waarna hij ophing.
De Pool zette meteen zijn telefoon uit. Hij had hem niet meer nodig en hij wilde niet dat het toestel onverwacht over zou gaan. Hij had nog even de tijd; minstens twee minuten. Een eeuwigheid. In het pikdonker zat hij op de rand van zijn bed. Hij concentreerde zich, zonder dat het kloppen van zijn hart ook maar iets versnelde.
Voor de zoveelste keer controleerde hij de veiligheidspal van het pistool dat naast hem lag. Het was een wapen zonder markeringen, met een uiterst effectieve geluiddemper, dat hij van zijn contactpersoon had gekregen. Uit voorzorg had hij het uitgeprobeerd in het huis waarin hij logeerde, en het resultaat was verbluffend geweest. Van het geluid van een schot bleef slechts een kort, nauwelijks hoorbaar gesis over. Zijn plan was van een Bijbelse eenvoud. Hij zou zijn kamer verlaten en zijn koffer achterlaten. Voor de lift zou hij zijn doelwit opwachten. Dan waren er twee mogelijkheden: of hij was alleen en dan zou hij hem direct twee kogels door zijn hoofd jagen, of er was nog iemand bij hem in de lift. Dan zou hij hem eerst de gang door volgen en hem dan twee kogels door zijn hoofd jagen. Vervolgens zou hij de lift naar beneden nemen en uit het hotel vertrekken, zonder er ooit meer terug te keren.
Hij stond op, deed zijn handschoenen aan en opende de deur. De gang was leeg. Dat begon goed. Kalm liep hij naar de lift. Over nog geen drie minuten zou zijn opdracht beeindigd zijn. Dat zou hem heel veel geld opleveren, plus een machtige vriend.
8
Malko was halverwege de trap naar de lobby, toen hij plotseling besloot dat het van de dolle was dat hij Irina Murray op deze manier tussen zijn vingers liet glippen, nadat hij de hele avond naar haar had verlangd. Vooral om haar naar haar grootmoeder te laten gaan! In een opwelling ging hij terug naar beneden. Irina stond te onderhandelen met de chauffeur van een auto, die ze had aangehouden. Het gesprek werd afgebroken en de auto vertrok zonder haar: ze hadden het niet eens kunnen worden over de prijs.
Malko zag daar een teken van het lot in. ‘Irina!’ riep hij terwijl hij haar kant op liep.
De jonge vrouw draaide zich om. ‘Wat is er?’ vroeg ze enigszins verrast.
‘Ik had geen zin om naar een kroeg te gaan,’ legde Malko uit, ‘maar we kunnen misschien vanavond nog even samen blijven. Je grootmoeder kan wel even zonder je.’
Irina Murray glimlachte. ‘Ja,’ gaf ze toe, ‘maar:
‘Kom, laten we niet hier buiten blijven staan praten.’
Ze gingen de piepkleine lobby van het hotel binnen. Malko wilde Irina eigenlijk niet meteen naar zijn kamer meenemen. Dat was misschien wat al te abrupt. ‘Laten we iets in de bar gaan drinken,’ stelde hij voor.
kina’s gezicht betrok. ‘Die is zo saai.’
‘In het restaurant op de achtste verdieping?’
‘Dat is weinig beter. Daar zit geen kip.’
Malko voelde aan dat de jonge vrouw ook nog geen zin had om weg te gaan. Zij was degene die de impasse doorbrak en voorstelde: ‘Aan de overkant is wel een gezellig cafe, het Nika. Daar kunnen we iets gaan drinken.’
‘Op naar het Nika, dan,’ stemde Malko in.
Ze moesten eerst de Tarass-Sevtsjenko aflopen naar het Bessarabiaskaplein, daar oversteken en over de stoep aan de overkant teruglopen. Het Nika had veel weg van een bibliotheek, met rijen boeken langs de muren, schilderijen en kleine tafeltjes. Er hing een intellectuele sfeer. Je kon er zelfs boeken kopen. Irina en Malko gingen naar de eerste verdieping, waar ze in een stille hoek plaatsnamen in twee diepe fauteuils.
Zodra ze haar jas had uitgetrokken, werd Malko opnieuw getroffen door de magnetische sensualiteit die de jonge vrouw uitstraalde. Elke keer wanneer ze haar benen over elkaar sloeg, kon hij een glurende blik naar het donkere driehoekje van haar kruis niet tegenhouden. Irina was zich er goed van bewust, maar ze leek zich er niet aan te storen. Ze bestelden: Defender voor haar, Stolychnaja voor hem. Ze praatten over koetjes en kalfjes, over
