zeggen. Ik ken ouders die de symptomen van hun kind verkeerd hebben geinterpreteerd en de verkeerde conclusie hebben getrokken. Het is een zeer controversieel onderwerp en er zijn geen pasklare antwoorden.
Kinderen met ADHD zijn snel afgeleid en druk. Ze hebben moeite zich te concentreren en daar lijden hun cijfers vaak onder. Hun hersenen staan in een te hoge versnelling. Dat betekent echter niet dat de beelden in hun hoofd van de andere kant afkomstig zijn. Er bestaat geen echt verband tussen paranormale gaven en veelvoorkomende problemen als ADHD of depressie. Maar ik denk evenmin dat kinderen met dergelijke problemen minder kans hebben op paranormale begaafdheid dan andere kinderen. Het is belangrijk dat je als ouder niets uitsluit; je moet niet te snel een conclusie trekken. Ik ken een kind dat het vaak over zelfmoord had.
Zijn familie dacht daardoor dat hij contact had met overleden mensen. Maar door wat ik via zijn familie over hem hoorde, had ik niet het idee dat deze jongen echt aanleg voor helderziendheid had. Ik weet niet precies waarom, maar ik vroeg wat voor werk zijn ouders deden. Zijn moeder bleek politieberichten door te geven. Als ouders zo'n soort baan hebben, moeten ze nog voorzichtiger zijn met wat hun kind beweert. Als een kind met informatie op de proppen komt die het thuis kan hebben opgepikt, kijk dan nog eens verder. Een kind dat echt paranormaal begaafd is, zou meer moeten kunnen zien dan akelige, sombere sterfgevallen. Zo'n kind zou ook contact moeten kunnen maken met overleden vrienden of familieleden, mensen met positieve energie. Dit sluit natuurlijk niet uit dat helderziende kinderen ook te maken kunnen krijgen met duistere situaties, maar dat zou niet het enige moeten zijn wat een kind ziet. Het hoeft niet direct te maken te hebben met helderziendheid. Er kan ook sprake zijn van een chemische onbalans of een depressie, van angsten of gewoonweg de behoefte aan aandacht. Ik adviseer dan ook een kind in zo'n geval door een arts te laten onderzoeken om een van die mogelijkheden uit te sluiten en hem daar eventueel voor te behandelen. Je moet niets uitsluiten.
HOOFDSTUK 6
HORMONEN EN HELDERHEID BIJ TIENERS
Mijn moeder en mijn stiefvader gingen op mijn twaalfde uit elkaar. Mijn hele wereld stond op z'n kop. Twaalfjarigen zijn toch al vaak labiel en een scheiding vergroot die onzekerheid alleen maar. Maar voor ouders van pubers die paranormaal begaafd zijn, kan de puberteit nog eens extra zwaar zijn.
Tieners zijn sowieso overgeleverd aan hun hormonen. Hun emoties lopen hoog op en alles wordt uitvergroot. Voeg daar dan nog een verhoogde sensitiviteit aan toe, en het vermogen om letterlijk te horen wat anderen van je vinden, en voila: ellende gegarandeerd. Ik zal eerlijk bekennen dat ik als tiener alcohol dronk om mezelf een beetje in evenwicht te houden. Dit is zeker niet bedoeld als een aanmoediging om drank als uitvlucht te gebruiken; het was geen juiste keuze. Een begripvolle vader of moeder en contact met andere helderzienden zouden veel beter zijn geweest. Ik kreeg echter geen steun en dat heeft in mijn jeugd een hoop uitgemaakt.
Alcohol was voor mij een manier om de stemmen van de andere kant enigszins te verstommen. Als ik een biertje in mijn hand had, keek niemand ervan op als ik hardop lachte om een gesprek met mezelf. Het was natuurlijk geen echt gesprek met mezelf, want ik was nooit echt alleen.
Gelukkig luisterde ik wel de avond dat mijn gidsen me iets kenbaar maakten wat op dat moment niet meer leek dan een doodgewoon interieuradvies. Ik was zeventien en woonde bij mijn vriendin Susie. Ik kende haar al vanaf mijn tweede, toen zij vier was; we woonden in dezelfde straat. We waren hartsvriendinnen en elkaars medeplichtigen. Toen we klein waren, zijn we een keer een halve dag bezig geweest om de stoep in de buurt te beschilderen zodat de wereld wat mooier zou worden. Toen onze moeders onze stadstentoonstelling ontdekten, waren we de andere helft van de dag echter bezig de stoep weer schoon te maken. Susie en ik snapten niet waarom onze moeders niet zagen hoe mooi ons werk was Shari, de moeder van Susie, was een soort tweede moeder voor me. Ze wist hoe mijn leven thuis was geweest. Ik vond het heel fijn dat ze me in huis nam toen ik als puber zo in de war was.
Ik was op mijn kamer bezig me voor te bereiden op het weekend, toen ik een stem hoorde die zei dat ik mijn bed moest verschuiven. Mijn bed stond aan de zuidkant van de kamer, onder het raam. Zonder er echt over na te denken, verschoof ik mijn bed naar de oostkant. Je moet weten dat ik niet echt het type ben dat vaak van inrichting verandert. Meestal verzin ik hoe ik iets wil hebben en dan laat ik het zo. Ook nu stond ik niet echt stil bij wat ik net had gedaan en ik ging snel verder met waar ik mee bezig was geweest. Veel later, uren nadat ik mijn bed had verschoven, begon ik aan een standaard weekendavond: ik zou samen met mijn vriendin Barb naar een schoolfeestje gaan. We kwamen uiteindelijk pas rond een uur ’s nachts terug. Barb en ik waren doodop en we gingen naar mijn kamer waar we (letterlijk) bewusteloos neervielen.
Ik werd midden in de nacht uit mijn slaap gerukt door een vreselijk luide klap. Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik in mijn slaapkamer een stel verblindende koplampen, betonbrokken en de voorkant van een vrachtwagen! Er lag beton op mijn bed en de hele kamer was gevuld met stof. Ik stootte Barb aan in een poging haar wakker te maken. Ze sliep zo vast dat het lawaai niet tot haar was doorgedrongen. Ik klom uit bed en zag dat er een vrouw in de vrachtwagen zat. Haar gezicht bloedde en lag helemaal in de kreukels. Ze probeerde haar voertuig in zijn achteruit te krijgen zodat ze de kamer kon uitrijden. We hoorden later dat de vrouw totaal lazarus was geweest (niet echt verrassend). Ze was flauwgevallen en had haar vrachtwagen dwars door drie rijen verkeer gereden, door de vangrail tussen de rijstroken, en had vervolgens ons achterhek omvergereden. Ze kwam mijn slaapkamer binnenzetten na door een betonnen muur en mijn raam te zijn gereden.
Ik was eerst ontzettend kwaad en wilde dat ze zou boeten voor haar daad; ze had me wel kunnen doodrijden! Uiteindelijk kalmeerde ik een beetje en ik besefte wat een geluk ik had gehad dat ik nog in leven was. Ik bedacht dat als ik niet een paar uur daarvoor mijn bed had verschoven, de vrachtwagen beslist zowel Barb als mij gedood zou hebben, terwijl de vrachtwagen mijn hoofd nu op dertig centimeter na had gemist. Als de vrachtwagen op elke andere plek mijn kamer was binnengekomen, was ik niet gespaard.
Ik wist dat ik weer gered was door een hogere macht. Ik werd beschermd. Net als die keer dat ik op mijn elfde ontsnapt was aan die ontvoerders, had ik duidelijk een stem gehoord en daarnaar geluisterd.
Ik krijg veel vragen van ouders met kinderen in de pubertijd. Hun kinderen hebben enge visioenen of krijgen informatie door waarvan ze weten dat die afkomstig is van een bron buiten henzelf. Voor die pubers zijn begripvolle ouders heel erg belangrijk. Allereerst dien je de tiener te geloven. Aanvaard wat hij ziet of hoort. Dit schept vertrouwen en dat is belangrijk als je een open, eerlijk en ontspannen dialoog wil aangaan. Praat dan over wat hij ziet en/of hoort en bespreek samen wat het zou kunnen betekenen. Met behulp van een paar van de eerder besproken tips, kun je nagaan of je kind paranormaal begaafd is. Je wil een gave natuurlijk niet verwarren met iets wat te maken heeft met de geestelijke gezondheid van je kind.
Ik hoorde kortgeleden over een tienermeisje met visioenen en voorgevoelens over mensen die gewond raakten of doodgingen. Haar visioenen waren heel gedetailleerd en wat ze zag, gebeurde later ook. Deze uitgebreide details en het feit dat haar voorgevoelens uitkwamen, bevestigden dat ze paranormaal begaafd was. Dat haar visioenen later werkelijkheid werden, kon geen toeval zijn. Deze mate van bewijs geeft heel duidelijk aan dat iemand paranormaal begaafd is; veel duidelijker kan het niet. Wat kinderen vooral moeten weten, is dat de verantwoordelijkheid voor het redden van de wereld niet op hun schouders rust. Een visioen krijgen dat er iets ergs gaat gebeuren, betekent niet dat je ook verantwoordelijk bent voor het voorkomen ervan. Soms is het de bedoeling dat er iets slechts gebeurt en moet je dat dus niet willen veranderen. Dit betekent ook weer niet dat je er nooit iets aan kunt doen. Jonge helderzienden, let op: soms krijgen we de mogelijkheid in te grijpen en iemands leven te verlengen. Stel je voor dat je een visioen hebt dat je vader een auto-ongeluk krijgt, een rood shirt aanheeft en zijn golfclubs draagt. Je wordt de volgende ochtend wakker en je ziet dat je vader met zijn golfclubs de deur uit loopt, in een rood shirt. Hou hem dan tegen. Leg je droom uit en vraag hem even te wachten of misschien zelfs zijn plannen voor die dag te veranderen. Er zou sprake kunnen zijn van een interventie van de andere kant.
Maar als je in je visioen bijvoorbeeld ziet dat er in Tibet een brug gaat instorten, kun je daar waarschijnlijk niets aan doen. Vraag een hogere macht om alsjeblieft een troostende aanwezigheid te zijn voor de mensen op die brug die positieve energie nodig hebben. Laat een visioen niet al te dichtbij komen zodat je er fysiek schade van ondervindt.
De autoriteiten luisteren vaak niet naar jonge helderzienden. Als ouders van een paranormaal begaafd kind kun je proberen de politie op de hoogte te brengen van een visioen als dat uitzonderlijk gedetailleerd of opvallend is. Leg dan uit dat je kind ‘een droom’ heeft gehad (dat is een meer geaccepteerde term dan ‘visioen'). Probeer uit
