te leggen dat je kind iets zag gebeuren en dat het zich een stuk beter zou voelen als de agent dat in elk geval zou natrekken.
Veel politieagenten hebben zelf kinderen en willen een kind meestal graag geruststellen. Wie weet: misschien helpt het visioen van jouw kind wel iemand, en als dat niet zo is dan heeft je kind toch die informatie kunnen delen en alleen al daardoor voelt het zich beter. Visioenen die niet gedeeld worden, stapelen zich op in het systeem en dat kan tot stress leiden. Moedig het kind altijd aan zijn visioenen te uiten. Misschien dat het helpt om te weten dat zelfs doorgewinterde forensische paragnosten die gedetailleerde informatie hebben over terreuraanslagen en moorden, door politie en justitie vaak worden genegeerd. Die weten niet goed hoe ze legitieme helderzienden kunnen onderscheiden van mensen die onnodig beslag leggen op kostbare tijd. Vertel je kind dat hij het niet persoonlijk moet opvatten als zijn informatie wordt genegeerd. Dat overkomt de allerbesten. Ik wil niet zeggen dat alle rechtshandhavingsinstanties doof zijn voor paragnosten, maar vele zijn dat wel.
Tieners moeten hun gidsen vragen hen niet met meer op te zadelen dan ze aankunnen. We krijgen wat we kunnen dragen en soms een beetje meer. Als het te veel wordt, moeten we onze gidsen vragen de zaken waaraan we blootgesteld worden te verminderen en wat van de druk weg te nemen die zo op onze schouders rust. Om nog even mijn verhaal af te maken over dat meisje met haar visioenen: het beste advies dat ik haar ouders kon geven was om na te gaan of de moorden en verwondingen die ze zag op een of andere manier voorkomen konden worden. Wist ze bijvoorbeeld om wie het ging in haar visioenen? Kreeg ze specifieke namen of adressen door? Met dat soort informatie kun je naar de politie gaan. Dat is nog geen garantie dat die er iets mee doet, maar het meisje zou dan in elk geval weer kunnen slapen, in de wetenschap dat ze haar informatie had doorgegeven.
Natuurlijk moeten we nooit vergeten discreet te zijn. Deel alleen informatie met anderen als die heel specifiek is. Als helderzienden moeten we ervoor waken dat we onze informatie niet alleen vertellen opdat we ons zelf beter voelen. Het belang van de ontvanger staat voorop, niet ons eigen belang. Als het niet in het belang van de ontvanger is om het te weten, vraag je gidsen dan om je te ontlasten. Schrijf het op in je dagboek en laat het dan los.
Neem alleen contact op met autoriteiten als je beschikt over verifieerbare informatie; als die kan helpen bij het voorkomen of veroordelen van iets of iemand. Al het andere heeft geen waarde voor ze. Als je niet genoeg exacte gegevens hebt om het tijdstip van een moord te bepalen of de identiteit van de betrokkene(n) te achterhalen, is de informatie niet volledig genoeg om er iets mee te doen.
Als je de politie lastigvalt met elk klein voorgevoel dat je hebt, zullen ze niet meer naar je luisteren. Dan gaan ze je zien als een getikte paragnost en dat is niet goed voor je geloofwaardigheid. Terwijl je die deur naar de autoriteiten juist wil openhouden voor het geval je daadwerkelijk kunt helpen bij het oplossen van een misdaad. Onthou dat niet elke helderziende behulpzaam hoeft te willen zijn bij het oplossen van misdaden. En daar is niets mis mee. Dat moet je alleen doen als je graag met gerechtelijke zaken te maken wil hebben. Als je bij zulke gevallen wil helpen, gaat dat niet vanzelf, maar het is zeker mogelijk je gave daarop af te stemmen. En soms moet je de informatie die je krijgt loslaten en een hogere macht vragen zich over de persoon in kwestie te ontfermen. Wij zijn ook maar mensen en we kunnen geen bergen verzetten voor anderen.
Helderzienden in de puberteit moeten ervoor zorgen dat ze hun gidsen goed instrueren. Ik vraag mijn gidsen bijvoorbeeld om me niet in contact te laten komen met negatieve of kwaadaardige energie. Gidsen passen zich graag en makkelijk aan en hebben het beste met je voor. Ouders kunnen hun eigen gidsen vragen over hun kinderen te waken; dat doe ik ook. Ik weet dat mijn kinderen worden begeleid en beschermd, dat mijn gidsen van hen houden, net als hun eigen gidsen.
Een manier om tot rust te komen, is je hart te visualiseren als een stralend wit licht dat steeds groter wordt, tot je helemaal vol bent van dat licht en het via elke porie naar buiten schijnt. Dat witte licht kan je bescherming en troost bieden. Deze oefening kan heel goed helpen: ik gebruik hem zelf ook. Een andere goede oefening is iemand aan de andere kant te visualiseren met wie je je verbonden voelt. Vraag die persoon een emmer vast te houden en doe al jouw problemen in die emmer zodat de ander die kan meenemen. Dierbaren aan de andere kant vinden het fijn ons van onze zorgen te ontlasten. Deze oefening versterkt bovendien de wisselwerking tussen overleden mensen en mensen die nog hier zijn. Tieners die hun krachten willen aanscherpen kunnen oefenen op welwillende vrienden en familieleden. Daarbij moeten ze echter niet uit het oog verliezen dat niet alle berichten iets belangrijks hoeven te betekenen. Soms verwacht de zitter (degene die ‘gelezen’ wordt) niet dat er een serieus onderwerp bovenkomt en zal hij geen serieuze informatie prijsgeven. Het duurde bij mij een tijdje voor ik doorhad dat als ik iets ontdekte wat de ander wilde verbergen, hij of zij daarover loog.
Dit was een moeilijke en ontmoedigende les voor me, omdat ik er zo zeker van was dat ik gelijk had terwijl die persoon het ontkende. Ik stel hoge eisen aan mezelf. Nadat ik een paar keer via een derde partij bevestiging kreeg dat ik gelijk had, besefte ik pas wat er gaande was. Soms kreeg ik dan via de echtgenoot of een vriend van de zitter door dat mijn informatie wel klopte.
Nu laat ik me door ontkenningen niet meer uit het veld slaan; niet als ik zeker weet dat mijn informatie klopt. Ik zie in die ontkenning dan juist een manier om uit te vinden wat er achter mijn informatie schuilt. En dan laat ik het gaan. Als iemand er niet klaar voor is bepaalde prive-dingen te delen, is dat prima, maar ga niet naar een helderziende als je iets te verbergen hebt!
Soms krijgen wij als mediums beelden te zien die het noodzakelijk maken om een soort ‘hints’
te spelen met de andere kant, en soms interpreteren we iets wat we zien verkeerd. Daarom is het ook zo belangrijk om voor je client te beschrijven wat je ziet; dat is een zuiverdere manier om een bericht door te geven. Als je als helderziende zelf een verklaring gaat zoeken voor de informatie die je doorkrijgt, is dat minder effectief. Je moet de informatie niet besmetten met je eigen vooroordelen of principes.
Tieners doen er goed aan te onthouden dat ze zichzelf niet moeten vergelijken met de paragnosten die ze in films zien. Toen ik klein was vroeg ik me soms af of ik wel helderziend was. Ik keek naar helderzienden op tv en zocht naar een overeenkomst, maar ik herkende mezelf niet in het personage op het scherm. Ik weet dat de ontdekking en aanvaarding van mijn gave zijn vertraagd omdat ik geen rolmodellen had. Bij deze wil ik iedereen laten weten dat er genoeg mensen in pakken en met universitaire diploma's rondlopen die paranormaal begaafd of medium zijn. Het maakt niet uit of je arm of rijk bent. Het gaat om artsen, moeders, caissieres, leraren, makelaars, muzikanten, kinderen enzovoort, die ogenschijnlijk niet op elkaar lijken maar wel iets gemeen hebben, namelijk dat ze met de doden kunnen communiceren en dingen kunnen zien die nog niet gebeurd zijn.
Als je in de puberteit bent en helderziend bent, maar die gave niet wil ontwikkelen, is dat prima. De andere kant wil niet meer geven dan iemand kan dragen. Het kost wel wat moeite om de andere kant de rug toe te keren, maar het is mogelijk. Als je dat doelbewust besluit en de berichten vervolgens negeert, zouden ze gaandeweg steeds vager en zachter moeten worden. Ik denk echter niet dat je dan niet meer begaafd bent. Je blijft helderziend; het is alleen een latente gave geworden. Als je je afkeert van je gave kun je onderhuids een ongemakkelijk gevoel houden, alsof er iets ontbreekt in je leven waarvan je de oorzaak niet precies weet.
Het belangrijkste wat ik kan zeggen tegen kinderen die paranormaal begaafd zijn, is iets wat ik zelf zo graag had willen horen: ‘Ik begrijp wat je doormaakt, je bent niet alleen en ooit zul je dit allemaal beter begrijpen.’
HOOFDSTUK 7
EMPATHIE
Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik me lichamelijk zo ongemakkelijk voelde toen de geest van mijn overgrootvader in 1978 aan me verscheen. Nu ik volwassen ben, weet ik hoe dat kwam. Het kwam niet doordat ik iemand zag wiens begrafenis ik net nog had bijgewoond. Het was echt een lichamelijk gevoel van ziek zijn. Andere paragnosten zullen dit vast herkennen. Als je heel gevoelig bent en naast een ziek iemand staat, voel je diens ziekte. Mijn overgrootvader was net overleden aan kanker en ik voelde de energie van zijn ziekte. Telkens als ik communiceer met een geest die is overleden aan kanker, krijg ik weer precies datzelfde gevoel als ik 26 jaar geleden bij mijn overgrootvader had. Nu ik ouder ben, kan ik mezelf beter afstemmen op dat gevoel en voel ik vaak dat de ziel is weggeteerd of verziekt. Als ik te maken heb met iemand die kanker heeft overleefd, kan ik die ziekte zelf ook voelen. Als je de omstandigheden rond iemands dood ziet, kan dat voor zijn dierbaren een bewijs zijn van de aanwezigheid van de overledene en dat kan helpen bij het aanvaarden van zijn dood.
Heb je wel eens gemerkt dat je bij sommige mensen meteen een goed gevoel krijgt, terwijl je van iemand anders net zo makkelijk de kriebels krijgt? Sommige mensen zijn goed en sommige zijn slecht; de meeste zitten er
