voor de veiligheid van hun families. De soldaten aan de andere kant vinden het fijn dat mensen hun eer komen bewijzen en ze genieten er vooral van als hun nog levende maatjes naar het monument komen. Er zijn soldaten bij die nauwelijks kunnen geloven dat dat monument voor hen is opgericht, zo bescheiden zijn ze. Ik heb veel geesten zien rondlopen in de omgeving van het Vietnam Monument en langs de Reflecting Pool. Ze zijn in onze nabijheid en maken nog steeds deel uit van ons leven. Ik zal mijn ontmoeting met Serge op die warme dag in mei nooit vergeten. Ik wilde dit hoofdstuk eigenlijk beperken tot mijn ervaring met Serge. Maar ik vertelde Joe dat het toch nog niet af voelde en dat ik zou afwachten om te zien welke gebeurtenis het hoofdstuk zou completeren.
Zes maanden nadat ik voor het eerst aan dit hoofdstuk had gewerkt, werd er geschiedenis geschreven toen Amerika op 11 september 2001 werd aangevallen. Negentien Arabische terroristen kaapten vier burgerluchtvaartvliegtuigen: het hele land lag overhoop. We huilden allemaal terwijl we keken hoe mensen bij Ground Zero wanhopig op zoek waren naar vermiste familieleden en vrienden. En dit waren geen gewone tranen. We vormden een gezamenlijk front en we huilden voor mensen die we nog nooit hadden ontmoet. Het collectieve verdriet en de reikwijdte van ons verlies waren overweldigend. Ik toon mijn emoties doorgaans niet erg snel. Mijn beste vriendin zegt dat ik wat gevoelens betreft op een man lijk: ik vind het niet fijn om te huilen en toon liever geen heftige emoties. Ik kan heel erg om mensen geven, maar ik hou mijn gevoelens liever voor mezelf. Ik herinner me dat ik op het randje van de bank zat, mijn ogen gekluisterd aan het scherm, en staarde naar de nasleep van de dramatische gebeurtenissen bij het World Trade Center en het Pentagon. Ik kon mentaal niet bevatten dat een groep terroristen de president en duizenden anderen had proberen te vermoorden. Toen het Amerikaanse volkslied bij het wisselen van de wacht op Buckingham Palace werd gespeeld, zwol mijn hart van trots. Dat onze vrienden in het buitenland ons gevoel van verdriet deelden, raakte me heel erg. Mensen vragen me vaak of niet iedereen diep vanbinnen iets goeds in zich heeft. Mijn antwoord daarop is ‘nee'. Ik geloof dat elk kind vanbinnen goed is en dat die goedheid alleen maar naar buiten hoeft te worden gelokt. Ik weet dat er uitzonderingen bestaan, maar ik heb het over de meerderheid. Bij volwassenen ligt dat anders. Ergens tussen onze kindertijd en volwassenheid, kunnen we ons geweten kwijtraken als we niet opletten. Osama bin Laden beangstigt me echt, want hij is gek. Ik denk dat we niet eens met zo iemand in discussie kunnen treden. Hij komt van heel ergens anders, van een plek die we nooit zullen begrijpen. Wat een prachtig verschil zou hij in deze wereld hebben gemaakt als hij al dat geld en die wilskracht in iets positiefs had gestoken. Ik wil tegen de familieleden en vrienden die door deze laffe terreurdaad geliefden hebben verloren, zeggen dat de slachtoffers niet alleen waren toen ze stierven. Hun familieleden aan de andere kant stonden klaar toen ze geroepen werden en ze namen degenen die op het punt stonden deel van hen uit te maken in bescherming. Aan die andere kant stonden hun moeders, hun vaders, hun grootouders en anderen, en zij namen hen liefdevol en snel op en samen gingen ze naar huis. In sommige gevallen was het mogelijk in te grijpen. Daarom zijn sommige mensen gered, zoals degenen die die dag te laat op hun werk kwamen omdat ze in de file stonden of een andere vertraging hadden opgelopen. Toen ik de torens zag instorten, kreeg ik een visioen. Ik zag een vrouw. Ze was gekleed in een colbertje en een rok en zat op de grond ineengedoken onder een bureau. Ze was bang en bad terwijl het gebouw om haar heen instortte. Ik werd boos dat ze zo moest sterven. En op dat moment zag ik een heel sterk en vriendelijk, goudwit licht door het plafond boven haar naar beneden komen en toen het lager kwam en over haar heen viel, nam het de vorm van een hand aan. Door dat snelle en liefdevolle gebaar verdween haar angst; ze wist dat ze niet meer alleen was.
Er zijn paragnosten die niet over zoiets zullen schrijven, omdat het op het randje van religie ligt. Ik geef daar niet om. De hand droeg geen religieus symbool en predikte niet. Het was de hand van een god en zijn enige bedoeling was zijn barmhartigheid te tonen. De hand van deze hogere macht gaf mensen beschutting en beschermde andere tegen een wisse dood. Dezelfde hand voerde degenen die naar huis werden geroepen snel mee. We begrijpen misschien niet waarom sommige mensen stierven en andere het overleefden, maar dat betekent niet dat er geen sprake is van een soort plan. Ik weet dat ik niet de enige was die de televisie in wilde springen om de politie en brandweer van New York te helpen bij het doorzoeken van de puinhopen. In die puinhopen lagen onze broeders en zusters. We zullen nooit meer dezelfden zijn. De terroristen probeerden Amerika te verslaan en hebben daarin gefaald. Ze slaagden er echter wel in de rest van ons samen te brengen, zoals nooit tevoren.
God zegene de moedige mensen van vlucht 93 die tegen de terroristen in opstand kwamen en ontelbaar veel levens hebben gered. Al word ik honderd, hun optreden zal me altijd tot tranen weten te bewegen. Ik heb groot ontzag voor hen. Bedankt, piloten, stewardessen, brandweerlieden, politieagenten en al die anderen die die dag het leven lieten. Bedankt dat jullie deze wereld met jullie aanwezigheid hebben opgeluisterd. We hebben ontzag voor jullie moed en voor de zwaarte van wat jullie moesten doormaken. Daar zijn geen woorden voor.
De aanvallen hebben Amerika in meerdere opzichten veranderd. En sommige daarvan zijn een geluk bij een ongeluk. Veel mensen hebben bijvoorbeeld hun baan verloren en vragen zich nu af of ze niet een baan zouden moeten zoeken op een ander terrein, een terrein waar ze meer voldoening uit zouden halen. Familieleden van mij hebben ook te maken gehad met die ontslagen. Het is ongelooflijk te zien dat mensen die ooit met een succesvolle carriere in het bedrijfsleven bezig waren, nu overwegen brandweerman te worden omdat ze de leegte in bun ziel willen opvullen.
Mensen zijn zich door 11 september gaan afvragen wat echt belangrijk is in het leven en hoe ze een verschil kunnen maken. Die dag heeft mensen aan het denken gezet. Ze beseften opeens dat ze de kans hadden gekregen de koers van hun leven te veranderen. Dat het daar nooit te laat voor is. Wat mij betreft is het ergste wat je met je leven kunt doen het verkwisten.
Kinderen hebben zoveel dromen en er zijn zoveel dingen die hun plezier en vreugde brengen. Volwassenen maken zich daarentegen soms zo druk over het betalen van de rekeningen, dat ze vergeten dat er meer is in het leven. Soms vergeten we dat we alles kunnen worden wat we willen zijn, en dat onze leeftijd daarbij geen rol zou moeten spelen. Kun je je voorstellen dat er geen mensen zouden bestaan die bereid zijn hun nek uit te steken om veranderingen in deze wereld teweeg te brengen? Dat er geen mensen bestonden die in vreugde geloven? Dan zouden we geen plekken zoals Disneyland hebben, dan zouden er geen praatprogramma's op tv zijn over spiritualiteit en persoonlijke blijdschap. Wat is mijn voornaamste advies voor mensen die op zoek zijn naar een levensvervulling? Bewandel je eigen pad en zorg ervoor dat je later met trots op je leven terug kunt kijken en kunt zeggen: ‘Dat heb ik gedaan.’ Als je een goed idee krijgt, negeer dat dan niet. Durf te geven om wat voor jou belangrijk is en wees sterk genoeg om voet bij stuk te houden als je met tegenslagen te maken krijgt.
Als ik naar mijn eigen leven kijk, ben ik zo tevreden en voel ik me zo gezegend dat ik doe wat ik doe. Ik word altijd kritisch benaderd en mensen vragen me continu: ‘Geloof je echt dat mensen na hun dood voortbestaan?’
Ik antwoord dan altijd: ‘O ja. Ik ben een van de weinigen in deze wereld die zeker weten dat dat zo is.’
Vaak krijg ik dingen te horen als: ‘Ik ben een scepticus, ik geloof niet in een hiernamaals.’ Ik antwoord dan dat sceptici het na hun dood helemaal zeker zullen weten. Dat is echt waar!
Ik heb het soms moeilijk, maar ik vind die tegenstand niet erg. Het is een kleine prijs voor het gezegende leven dat ik heb.
HOOFDSTUK 9
DE KLEINE DINGEN
Ik heb dit hoofdstuk toegevoegd omdat ik graag een paar kleine dingen van het leven met jullie wil delen, dingen die we vaak als vanzelfsprekend beschouwen. Deze dingen blijven ons namelijk het meest bij als we een dierbaar iemand hebben verloren. Het zijn vaak de kleine dingen die ons op een heel doordringende manier met de andere kant in contact brengen. Als een medium in staat is de naam te geven van een overleden dierbare is dat natuurlijk goed, maar emotionele details zijn persoonlijker en bevestigen de verbinding met iemand aan de andere kant pas echt.
Ik ben na ontelbaar veel readings in gaan zien dat de kleine dingen belangrijk zijn. Wat voor de een onbetekenend kan lijken, kan voor de ander een onschatbaar en geruststellend detail zijn. Mijn clienten willen jullie met de volgende readings graag deelgenoot maken van hun gevoelens over hun ontmoeting met mensen die hen dierbaar waren. Elke reading is me bijgebleven en heeft me iets geleerd over wat het betekent om een medium te zijn. Soms kan de client op het moment van de reading zelf niets met de informatie die ik hem geef en vindt hij die
