ergens tussenin. We zijn geneigd onze eerste indruk van iemand te gebruiken om te bepalen in hoeverre we hem vertrouwen. Ik heb gemerkt dat de eerste indruk het meest accuraat is. Stel nooit achteraf een sterk gevoel bij, maar vertrouw op je intuitie.
Helderziendheid is niet nieuw. Veel mensen gebruiken ‘hun zesde zintuig’ regelmatig. In het dagelijkse leven hebben we het vaak over ‘ik heb het gevoel dat’ of ‘iets zegt me dat'. En denk eens aan de rechters, de artsen, de moeders en vaders enzovoort, die dagelijks gebruikmaken van hun zesde zintuig.
Maar niet iedereen luistert even goed naar zijn intuitie. Mensen die dat wel doen, lijken feilloos door het leven te gaan; alles gaat bij hen altijd goed. Ik denk dat deze mensen in zekere zin gezegend zijn, en dat dat deels komt doordat ze bereid zijn te luisteren naar hun intuitie. Daardoor worden ze geholpen bij het maken van keuzes en weten ze wie of wat ze moeten vermijden.
Sommige mensen kiezen ervoor niet naar hun intuitie te luisteren en dus nemen ze een omweg met alle bijbehorende valkuilen. En anderen vertrouwen niet genoeg op zichzelf om hun eigen intuitie te geloven. Dat is jammer. De stem die je begeleidt weet wat het beste voor je is. Luister ernaar.
Er bestaan ook mensen die de levens van anderen redden door naar hun gidsen te luisteren. Ik heb het dan over artsen en verplegers die hun intuitie en hun empathie gebruiken bij het genezen van zieken en het geven van de best mogelijke zorg aan hun patienten. Dat kan inhouden dat ze een niet voor de hand liggend onderzoek bij iemand doen, gewoon omdat ze het gevoel hebben dat dat beter is. Of ze houden een patient een extra nacht in het ziekenhuis voor het geval dat. Er is geen echt logische reden voor zo'n beslissing; niets meer dan een sterk voorgevoel. Natuurlijk worden de meeste medische beslissingen genomen op basis van gedegen informatie en ervaring. Ik zeg niet dat een medische opleiding niet belangrijk is. Natuurlijk wel. Ik zeg alleen dat er bij het werk in de medische sector vaak sprake is van een spirituele bijdrage.
Als je toevallig werkzaam bent op dit gebied, vergeet dan alsjeblieft niet tijd voor jezelf te nemen. Wanneer je het ziekenhuis verlaat, zuiver jezelf dan van zielen die zich op de aarde richten. Mensen die vreselijke pijnen hebben doorstaan, ernstig ziek zijn geweest of plotseling zijn overleden, verkeren na hun dood vaak in een shocktoestand. Soms willen deze geesten zich verbinden aan mensen bij wie ze zich op hun gemak voelen, vooral in ziekenhuizen. Sommige geesten hebben niet eens door dat ze dood zijn; ze denken dat ze gewoon een poosje bij hun arts, verpleger of geliefde zijn.
Ook al denk je niet dat er geesten in jouw omgeving zijn, het kan geen kwaad om te zeggen: ‘Ga naar het licht: daar staan je dierbaren op je te wachten.’ Dit voorkomt dat ze in jouw buurt blijven hangen en je belasten.
Vergeet ook niet dat je jezelf niet te veel verwijten moet maken, bijvoorbeeld dat je niet genoeg hebt gedaan om te voorkomen dat je patient overleed. Zoals ik al zei: soms is het niet aan ons.
Ook bij justitie en politie werken veel mensen die luisteren naar hun ingevingen en hun intuitie. Mensen die op dit terrein werkzaam zijn, zijn geneigd hun werk mee naar huis te nemen, omdat ze de hele tijd in de buurt van misdadigers en giftige entiteiten verkeren. Zij moeten zich realiseren dat alle negatieve energie die ze opnemen hun gezondheid kan schaden. Ook zij moeten tijd vrijmaken voor zichzelf en zich richten op vrolijke, positieve dingen.
Dat geldt natuurlijk voor iedereen die de spanningen van het leven te veel op zich laadt. Voor iedereen met een stressvolle, zware baan waar nooit een eind aan lijkt te komen (ja, dat geldt ook voor het moederschap) is het belangrijk voor zichzelf te zorgen.
HOOFDSTUK 8
EEN MOEILIJK LEVEN, EEN VREDIG AFSCHEID
Een van mijn meest memorabele ervaringen met de andere kant, vond plaats in mei 2000 toen ik in Washington D.C. was voor een conferentie. Ik ging helemaal op in de vele prachtige monumenten en ik genoot van alle bezienswaardigheden. Ik ben altijd al geinteresseerd geweest in de geschiedenis van de Verenigde Staten en ik wilde vooral het herdenkingsmonument voor Vietnam veteranen bezoeken. En dus gingen Joe en ik daar samen naartoe. We liepen langs de lange, zwarte marmeren muur en namen die in ons op. Na een tijdje gingen we op een bankje zitten dat uitkeek over de Reflecting Pool en ik vertelde Joe wat ik zag. Ik zag twee verschijningen van Amerikaanse soldaten aan de rand van het meer. De ene soldaat zat op zijn hurken, de andere stond rechtop. De geknielde soldaat was het dichtst bij me, niet meer dan zes meter van me vandaan; zijn geweer lag naast hem op de grond.
Ik wees naar de soldaat en begon de plek waar hij zich bevond aan mijn man te beschrijven. En toen keek de soldaat opeens om: hij had door dat ik het over hem had. De geest die op de aarde was gericht kwam naar me toe en zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht. Hij was maar een paar centimeter van me verwijderd. Ik sprak hem aan: ‘Ja, ik kan je zien.’
Zodra ik die woorden had gesproken liet de soldaat — die ik Serge zal noemen omdat hij sergeant was — me zien wat hij in Vietnam had meegemaakt. Die ervaring achtervolgde hem nog steeds.
Hij liet me de beelden zien en het leek alsof ik thuis naar een film zat te kijken. Ik zag een rieten hut met een vrouw. Serge zat op een heuveltje achter een boom of een bosje en keek neer op de vrouw. De vrouw hoorde bij de Vietcong. Ze was bezig Amerikaanse soldaten in de val te lokken opdat ze gedood konden worden. Serge moest een granaat in haar hut gooien en een einde maken aan ‘de vijand'.
Serge was een goede soldaat. Hij wilde zijn land helpen de oorlog te winnen en dat hield in dat hij bevelen moest opvolgen. Het doden van de vijand kwam voor hem neer op het redden van zijn vrienden en kameraden, die anders zeker zouden worden gedood. De granaat vloog door de lucht in de richting van de hut, toen Serge het gehuil van een baby hoorde. De baby moest van de Vietcong-vrouw zijn. De hut, de vrouw en de baby werden opgeblazen. Serge had zichzelf niet meer in de hand. Hij was — zoals een goede Amerikaan betaamt ten strijde getrokken, maar kinderen: dat ging hem te ver. Dit was iets wat hij zichzelf nooit zou vergeven. Serge was zo kapot ervan dat hij tijdens een gevecht in de vuurlinie ging staan. Hij kon niet leven met het idee dat hij verantwoordelijk was voor de dood van een onschuldig kind. Hij vond dat zijn leven nu niets meer waard was, dat hij dan nu op z'n minst zijn leven kon geven om een paar van zijn maatjes te redden. Het lukte Serge om te worden neergeschoten.
Mijn gidsen vertelden me dat ik die woorden waarnaar hij zo verlangde, moest uitspreken. Ik keek hem aan, probeerde zelf wat tot rust te komen en zei: ‘Ik vergeef je, we vergeven het je allemaal. We weten dat je die baby niet wilde doden.’
Serges jonge gezicht dat verwrongen was van de pijn, ontspande zich opeens en zijn huid kreeg een gouden gloed. Ik had Serge kunnen geven wat hij zelf niet had kunnen doen: ik had hem vergiffenis geschonken. Serge glimlachte en stapte achteruit. Op dat moment kwamen er wazige figuren tevoorschijn: zijn familie, zijn vrienden en medesoldaten die al lange tijd op hem hadden gewacht om hem ‘mee naar huis te nemen'.
Hoewel Serge soldaat was, was hij ook een gevoelige jonge man met een hoop vragen over goed en kwaad. Ik vertel zijn verhaal hier niet opdat anderen over hem kunnen oordelen: het gaat hier niet om oorlog of het doden van iemand. Ik deel dit verhaal met jullie omdat ik hoop dat het mensen helpt zichzelf hun fouten te vergeven. Weet dat je die smart meeneemt als je sterft. Vergiffenis schenken is niet altijd makkelijk, maar het is zo ontzettend belangrijk. Serge gaf me zijn rang en zijn volledige naam. Mijn man en ik zochten hem op in het boek met slachtoffers dat bij het monument ligt. Daar stond hij in. En voor het geval je je dat afvraagt: hij had geen gewone naam als Smith of Jones. Ik zal zijn naam uit respect voor zijn nog levende familieleden hier echter niet noemen.
Ik vind het belangrijk Serges verhaal te delen met mensen die familie, vrienden of andere dierbaren in een oorlog hebben verloren. Ik wil dat mensen beseffen dat als ze praten met de geesten van overledenen of als ze herdenkingsmonumenten bezoeken, degenen aan de andere kant hun woorden horen.
En veel van de jonge mannen die ten oorlog trokken, dragen een zware last met zich mee. Het is belangrijk dat we inzien dat veel soldaten een hoge prijs hebben betaald voor onze vrijheid en dat ze dat uit liefde voor ons hebben gedaan. Dit was een van mijn meest ongelooflijke ervaringen en ik ben dankbaar dat ik dat moment heb kunnen delen met een heel bijzondere ziel.
Er zijn veel geesten van soldaten bij dat monument in Washington D.C. De meesten zijn daar niet vanuit een schuldgevoel. Eigenlijk zijn ze daar omdat ze trots zijn dat ze voor hun land gestorven zijn en — in hun ogen —
