мацi.
I цяпер, калi мы, журботна ўздыхаючы, засыпаем наша няўдалае метро, Кантрыбуцыя выглядвае з кароўнiка i спачувальна пазiрае на нас. Дарагая Кантрыбуцыя! Якое ў цябе вялiкае i пяшчотнае сэрца. Ты адзiная разумееш i шкадуеш нас. Дзякуй табе, карова!
- Яшчэ не закончылi, антыхрысты! - так неспадзявана грымнуў ззаду дзед Варава, аж мы папрысядалi. Мы страцiлi пiльнасць, не заўважаючы, што ж у нас за спiной робiцца. Папалiся-такi.
Наперадзе сцяна свiнарнiка, з бакоў - густы бур'ян, ззаду дзед Варава. Уцякаць няма куды. Так i здранцвелi мы, прысеўшы, як кураняты перад каршуком.
- Не бойся, не крану!
Гэтыя словы нiбыта паднялi нас, разагнулi нам ногi. I як быццам хтосьцi роварнай помпай качнуў - так мы ўздыхнулi! I дрыготкiя нашы вусны самi па сабе расцягнулiся ў агiдную лiслiвую ўсмешку. Але дзед на нашу ўсмешку не паддаўся. Не любiў дзед такiх усмешак. Суровы быў дзед Варава.
Яго твар быў шэры i плямiсты, як залеташняе лiсце. Вусны тонкiя i моцна стуленыя, быццам у роце вада. Вочы без павек, круглыя i нерухомыя, як у пеўня. Здавалася, што дзед заўсёды нечым здзiўлены. Але так толькi здавалася. Мабыць, не было ўжо на свеце нiчога, што магло б здзiвiць дзеда Вараву. Яму пайшоў восемдзесят трэцi.
- Канчайце, гаўрыкi, i iдзiце рыхтаваць урокi, дыктант на носе.
Мы скрывiлiся. Мы гэта ведалi. I хто прыдумаў гэтыя дыктанты? Ды яшчэ вясною, калi ў паветры пахне футболам i цуркамi-палкамi, калi птушкi лямантуюць, як гандляркi на рынку, i калi так сонечна i цёпла, што мы з Явам ужо тройчы купалiся.
- Усё, здаецца. Так, як i было. Праўда ж? - нясмела пытае Ява, прытоптваючы нагамi свежую зямлю.
Дзед скоса пазiрае на нашу работу - вiдаць, што ён не вельмi задаволены. Але кажа:
- Iдзiце, iдзiце ўжо. Але ведайце, яшчэ раз што-небудзь падобнае - вушы паабрываю i свiнням выкiну.
Бокам, спiнамi да бур'яноў, мы праходзiм каля дзеда i, абмiнуўшы яго, штосiлы бяжым. Уцякаем.
I якраз учасна: яшчэ iмгненне - i дзедава рука з размаху прыляпiлася б да маiх нагавiц...
Я жыву па суседству з Явам. I праз хвiлiну мы ўжо аддыхваемся ў нашым садку.
Мы сядзiм у бульбе пад вiшняю. Сядзiм i бядуем, што такая прыкрая няўдача напаткала нас з тым 'метро'. Але доўга сумаваць мы не ўмеем.
- Слухай, - раптам кажа Ява, - а давай зробiм... падводную лодку.
- Давай, - не задумваючыся, кажу я. I толькi пасля таго пытаю: - А з чаго?
- Са старой пласкадонкi. Той, што каля вярбы...
- А як?
- Ваду вычарпаць, дзiркi пазатыкаць, прасмалiць, верх забiць дошкамi. Вось тут перыскоп. Вось тут люк. На днiшча баласт.
- А рухавiк?
- На вёслах будзе. Нам жа не трэба, каб дужа ходкая. Абы падводная.
- А дыхаць?
- Праз перыскоп.
- А на паверхню як выплываць?
- Баласт выкiнем i выплывем.
- А як вадой залье i затопiць?
- Ты што, плаваць не ўмееш? Вось яшчэ! 'Як? Як?' Дулю з макам з табою зробiш!
- Сам ты дуля з макам! Якi разумны!
- Ды ну цябе, - сказаў Ява ўжо прымiрэнча. А я i зусiм нiчога не адказаў не хацелася сёння сварыцца.
Мы выйшлi з саду i скiравалiся да старога калодзежа з жураўлём, з якога ўжо даўно i ваду не бралi - так затванiўся. Я перахiлiўся i гучна крыкнуў у задушлiвую i прапахлую цвiллю i балотам цемрадзь: 'Го!' Я люблю гокаць у калодзеж: такое 'го' атрымлiваецца - аж у вушах ляскацiць. Такое 'го' толькi ў калодзежы i пачуеш. Любата, а не 'го'. Вось - i зараз...
- Го!
- Го!
- Го!
Толькi адгалоскi пайшлi - няйначай аж да цэнтра зямлi.
I раптам у гэтыя адгалоскi ўплялося жаласнае тонкае скавытанне. Я натапырыў вушы.
- Ява! - кажу. - Там хтосьцi ёсць.
- Манi!
- Ану, гокнi i паслухай.
Ява перагнуўся i гокнуў. Мы прыслухалiся. I выразна пачулi з глыбiнi плаксiвае шчанячае скуголенне.
Мы пераглянулiся.
- Нейкая недарэка ўкiнула туды цюцiка, - сказаў Ява.
- Точна, - сказаў я.
- Ну дык што? - сказаў Ява.
- Трэба выцягваць, - сказаў я. Хаця мог гэтага i не гаварыць. Бо ён такiм тонам запытаў, што гэта ўжо быў i адказ.
- Значыць, так, - сказаў Ява. - Я сядаю ў цэбрык i спускаюся. А ты мяне трымаеш.
- За што? Хiба я цябе так утрымаю?
- Ты i сапраўды слабак. Не ўтрымаеш.
- Дык, значыць, я спускаюся, а ты мяне будзеш трымаць, калi ты такi дужы.
- Не, спускацца буду я. Я першы сказаў... I... i ў цябе была тыдзень назад ангiна. Табе нельга ў калодзеж. I наогул, у цябе насаглотка... Мы, ведаеш што, - вяроўку прывяжам вунь да таго бруска - вагi. I ты будзеш цягнуць. Вельмi зручна.
- А дзе ўзяць вяроўку?
- А вось шворка.
- Дык на ёй жа каза. Разам з казою прывяжам, цi што?
- Каза так пагуляе, нiдзе не дзенецца.
- Ну што ж, давай!
- Мме-е-е! - радасна праспявала адвязаная каза i адразу пабегла ў шкоду. Але нам не было часу яе выхоўваць.
Ява сеў у цэбрык, я ўзяўся за шворку, прывязаную да бруска на кароткiм плячы жураўля.
- Папускай! Папускай пацiху, - загадаў Ява.
Аперацыя пачалася.
Спуск прайшоў нармальна, i праз нейкiя паўхвiлiны пачулася глухое, як з бочкi, Явава: 'Стоп! Харош!'
Я кiнуўся да калодзежа:
- Галльоў! Крынiцанаўт Ява! Як сябе адчуваеце?
- Выдатна! Пульс нармальны. Бязважкасцi няма. Цiск трыста атмасфер. Прыняў на борт пацярпеўшага таварыша Сабакевiча. Ой-йой-ой! Ты чаму адпусцiў? Тут вельмi гразка! Засмоктвае! Цягнi хутчэй!
Я войкнуў. Учапiўся абедзвюма рукамi за шворку i пачаў цягнуць.
Ого-го! Ох! Эх! Ух! Ну й цяжка! Цягну, аж прысядаю. З усiх сваiх сiл, усёй вагою цела цягну шворку ўнiз. I раптам адчуваю, што ногi адрываюцца ад зямлi. Ой, горачка! Гэта ж я зараз падымуся i буду вiсець над зямлёю, як жаба на кручку, толькi нагамi буду дрыгаць.
Пераважылi мяне Ява са шчанючком. Ой-йой-ой!
- Ява! - крычу ў адчаi. - Ява! Памагай, бо я ў неба лячу!
Зразумеў, пэўна, Ява сiтуацыю, паслухаўся, бо пяты мае зноў дакранулiся да зямлi. А тут я нагою зачапiўся за корань, што якраз каля мяне вытыркнуўся з зямлi. Закрактаў я ад напружання - вось-вось жылы, як струны, палопаюцца - i з калодзежа, як бурбалка, павольна паказалася галава Явы.
