Knutas nie powiedzial wiele wiecej nad to, co Johan juz wiedzial. Choc przeprowadzenie wywiadu z policjantem odpowiedzialnym za sledztwo prosto z miejsca zbrodni mialo wielka wartosc. Poza tym za jego plecami policja pracowala na calego. To bylo silna strona telewizji, ze mogla przeniesc widza do innego miejsca.
Przeprowadzili wywiady z wieloma osobami, ktore krecily sie w poblizu i gdy skonczyli, Johan spojrzal na zegarek.
– Zdazymy podjechac jeszcze pod galerie. Na pewno jest zamknieta, bo dzis niedziela, ale chociaz sfilmujemy ja z zewnatrz. Moze bede mogl zrobic stamtad stand-upa.
– Pewnie, oczywiscie.
Pia zlozyla statyw.
Gdy zaparkowali samochod telewizyjny na rynku Stora Torget, zobaczyli kwiaty i zapalone znicze na chodniku przed galeria.
Na drzwiach wisial napis „Zamkniete”. Swiatlo bylo zgaszone, w srodku bylo ciemno i Johan mogl zobaczyc zaledwie fragmenty duzych obrazow wiszacych na scianach. Nagle drgnal. Katem oka dostrzegl w galerii plecy kogos, kto wchodzil po schodach. Probowal dojrzec cos przez okno wystawowe. Pukal do drzwi wiele razy.
Mimo iz dlugo stal pod drzwiami, nikt mu nie otworzyl.
Przez cala niedziele Knutas latal jak kot z pecherzem miedzy komenda policji a brama Dalmansporten. Poznym popoludniem zdal sobie sprawe, ze zapomnial zadzwonic do domu.
Gdy tylko uslyszal glos Line, przypomnialo mu sie, ze planowali zjesc niedzielna kolacje u jego rodzicow w Kappelshamn w polnocnej Gotlandii. Do licha. Wiedzial, jak bardzo rodzicom zalezalo na tym, zeby wszystko bylo tak, jak zaplanowali. Slyszal juz w glowie zawiedziony glos swojego taty, gdy Line mowila, ze ich syn nie bedzie na kolacji. W glebi duszy chyba nigdy nie zaakceptowali tego, ze zostal policjantem. Nie do konca. Knutas nadal to odczuwal, mimo iz mial piecdziesiat dwa lata. Dla swoich rodzicow nigdy tak naprawde nie stal sie dorosly.
Za to Line najczesciej przyjmowala zmiany planow ze spokojem, bez wzgledu na to, czy byly to odwolane wakacje w gorach, czy wywiadowka, na ktorej sie nie stawil. Wszystko sie ulozy, mowila zawsze i tak tez bylo. Rzadko musial miec wyrzuty sumienia z powodu swojej pracy, co niesamowicie ulatwialo zycie. Jego dunska zona miala w sobie jakas lekkosc, czesto myslal, iz mial niesamowite szczescie. Spotkali sie zupelnie przypadkowo, gdy bedac w Kopenhadze na konferencji dla policjantow, poszedl do restauracji na kolacje. Line dorabiala sobie w tej restauracji podczas studiow jako kelnerka. Teraz pracowala jako polozna w szpitalu w Visby.
Konferencja prasowa przyciagnela wielu dziennikarzy. Ofiara byla dobrze znana na Gotlandii osoba, dlatego wiadomosc byla szczegolnie interesujaca dla lokalnej prasy. A to, ze Egon Wallin zostal w dodatku powieszony w jednej z bram murow miejskich, wystarczylo, zeby zjechaly sie media z calego kraju. No, a poza tym byla niedziela.
Gdy Knutas i Norrby weszli do sali, w ktorej miala sie odbyc konferencja prasowa, w powietrzu mozna bylo wyczuc nerwowe wyczekiwanie. Reporterzy siedzieli rzedami na swoich miejscach z rozgrzanymi do czerwonosci notesami na kolanach, operatorzy i fotografowie ustawili swoje kamery i aparaty, mikrofony czekaly zamontowane na podium znajdujacym sie w glebi sali. Knutas przedstawil najwazniejsze informacje i zdradzil tozsamosc ofiary. Nie bylo powodu, aby tego nie robic. Wszyscy krewni zostali poinformowani, a wiesc i tak rozeszla sie juz po Visby i gora kwiatow przed galeria przy rynku Stora Torget stale rosla.
– Podejrzewacie morderstwo na tle rabunkowym?
Pytanie zadal jeden z wyslannikow lokalnego radia.
– Niczego na razie nie mozemy wykluczyc – powiedzial Knutas.
– Czy ofiara miala przy sobie jakies wartosciowe przedmioty, na przyklad portfel?
Knutas drgnal. Oczywiscie Johan Berg. Wymienil spojrzenie z Norrbym.
– Ten rodzaj szczegolow nalezy do postepowania przygotowawczego, nie moge wiec nic na ten temat powiedziec.
– Skad pewnosc, ze jest to morderstwo?
– Ofiara zostala poddana wstepnym badaniom i na jej ciele odnaleziono takie obrazenia, ktorych nie mogla sobie sama zadac.
– Czy moze pan opisac te obrazenia?
– Nie.
– Czy uzyto jakiejs broni?
– Na to pytanie tez nie moge odpowiedziec.
– Jak to mozliwe, ze ofiara zostala powieszona tak wysoko w bramie? – spytala ta sama wscibska reporterka z lokalnej gazety, ktora spotkal na miejscu zbrodni. – Wy musieliscie poprosic o pomoc straz pozarna, zeby zdjac cialo.
– Wychodzimy z zalozenia, ze mamy do czynienia z wieloma sprawcami lub z wyjatkowo silnym mezczyzna.
– Szukacie typu kulturysty?
– Niekoniecznie. Czasem wygladaja oni na silniejszych, niz sa w rzeczywistosci.
Ktos sie zasmial.
– Czy macie jakies teorie na temat tego, czy sprawca jest z Gotlandii czy z kontynentu?
– To pozostaje otwarta kwestia.
– Jesli nie jest to morderstwo na tle rabunkowym – jaki inny mogl byc motyw?
– Jest o wiele za wczesnie, by spekulowac na ten temat. Pracujemy na wielu frontach i jestesmy otwarci na rozne teorie. W tak wczesnym stadium niczego nie mozna wykluczyc.
– Czym zajmuje sie obecnie policja?
– Prowadzimy przesluchania, zbieramy informacje i sprawdzamy te, ktore do nas wplywaja. Prosimy jednoczesnie wszystkich, ktorzy uwazaja, ze widzieli lub slyszeli cos podczas wieczoru, w ktorym popelniono morderstwo lub w ostatnich dniach. Uwazamy, ze sprawca byl przy bramie Dalmansporten juz wczesniej, zeby zrobic rozpoznanie.
– W galerii Egona Wallina tego samego dnia, kiedy zostal on zamordowany, odbyl sie duzy i bardzo udany wernisaz – powiedzial Johan. – Jakie to moze miec znaczenie?
– Tego nie wiemy, ale zwracamy sie do wszystkich, ktorzy w sobote odwiedzili wernisaz, zeby zglosili sie na policje.
Wiele wiecej nie zostalo powiedziane. Knutas i Norrby zakonczyli konferencje prasowa i podniesli sie, zeby opuscic spotkanie.
Dziennikarze niezwlocznie ruszyli w strone Knutasa, zeby przeprowadzic z nim wywiady. Komisarz probowal skierowac jak najwiecej osob do Norrby’ego, ktory chetnie zalatwial jednego dziennikarza po drugim.
Wszyscy pytali z grubsza o te same rzeczy, a do tego stawiali te same pytania, co podczas konferencji prasowej.
Po godzinie, gdy wszystko wreszcie sie zakonczylo, Knutas byl wyczerpany. Zalowal, ze zgodzil sie na udzial w konferencji. Szczegolnie w tak wczesnym stadium sledztwa powinien byc do dyspozycji swoich wspolpracownikow, a nie dziennikarzy.
Lars Norrby sam moglby zajac sie konferencja.
W koncu to on byl rzecznikiem prasowym.
Knutas po konferencji prasowej zamknal sie na chwile w swoim biurze. Dopiero wowczas poczul, jaki byl zmeczony. Wyjal fajke i zaczal ja nabijac, zastanawiajac sie jednoczesnie, jak naklonic Norrby’ego, zeby sam zajal sie prasa, a mniej angazowal sie w sledztwo. Knutas uwazal, ze nie ma juz tyle czasu dla dziennikarzy co wczesniej. Nie wydawalo mu sie rozsadne, aby on, glowna osoba odpowiedzialna za sledztwo,
