van graaf Pjotr tot aan het keukenmeisje, dat haar op allerlei tijdstippen voedzame hapjes bracht. Zoveel goedkeuring had ze zelfs niet gekregen toen ze was teruggekeerd van een verkenningstocht van een jaar zonder dat er onderweg ook maar iets was misgegaan. Voortplanting leek hier veel enthousiaster aangemoedigd te worden dan op Kolonie Beta.
Op een middag lag ze na de lunch languit op een sofa op een beschaduwd terras tussen het huis en de achtertuin vlijtig zwanger te zijn en ze dacht na over de verscheidene gebruiken rond de voortplanting op Barrayar versus die op Kolonie Beta. Volgroeiing in baarmoederreplicatoren, kunstmatige baarmoeders, leek hier onbekend. Op Kolonie Beta was de methode met de replicatoren het meest in trek, met drie tegen een, maar er was een grote minderheid die vasthield aan de veronderstelde psychosociale voordelen van de ouderwetse, natuurlijke methode. Cordelia had nooit enig verschil kunnen ontdekken tussen vitro- en vivo-baby’s, en zeker niet als ze eenmaal de volwassenheid hadden bereikt, met tweeentwintig jaar. Haar broer was vivo geweest en zijzelf vitro; de co-ouder van haar broer had voor allebei haar kinderen vivo gekozen en schepte daar nogal over op. Cordelia was er altijd van uitgegaan dat als haar beurt kwam, ze haar eigen kind zou laten klaarstomen in een replicator terwijl zijzelf op verkenningstocht ging, zodat het klaar was om in haar armen genomen te worden bij haar terugkeer. Als ze tenminste terugkwam… Er kon natuurlijk altijd iets misgaan bij het verkennen van volledig onbekend gebied. En aangenomen dat ze een geinteresseerde co-ouder kon vinden om het samen mee te doen, iemand die bereid en in staat was om de fysieke, psychologische en economische tests te doorstaan en de cursus te volgen om in aanmerking te komen voor een oudervergunning.
Aral zou een fantastische co-ouder zijn, daar was ze van overtuigd. Als hij ooit weer aan de grond kwam, vanuit die nieuwe hoge positie van hem. De ergste drukte zou toch binnenkort wel voorbij zijn. Het was een hele val vanaf die hoge positie, zonder plek om te landen. Aral was haar veilige haven, als hij eerst viel… Ze dwong haar gedachten vastberaden in een positievere richting.
Maar de grootte van het gezin, dat was de werkelijke, geheime, zondige bekoring van Barrayar. Er waren hier geen wettelijke grenzen, je had geen getuigschriften nodig, je hoefde niet zuinig aan te doen om misschien toch een derde kind te mogen hebben; er waren in feite helemaal geen regels. Ze had een vrouw op straat gezien met niet drie maar zelfs vier kinderen bij zich, en niemand had haar zelfs maar nagestaard. Cordelia had haar eigen denkbeeldige nakomelingschap van twee naar drie verhoogd en had zich heerlijk zondig gevoeld, totdat ze een vrouw met tien kinderen had ontmoet. Vier, misschien? Zes?
Vorkosigan kon het zich veroorloven. Cordelia bewoog haar tenen heen en weer en nestelde zich dieper in de kussens, ronddrijvend op een wolk van voortplantingsverlangen.
Barrayars economie lag nu helemaal open, zei Aral, ondanks de verliezen van de afgelopen oorlog. Deze keer waren er geen wonden geslagen in het oppervlak van de planeet. De landwinning voor het tweede continent opende dagelijks nieuwe mogelijkheden, en als de nieuwe planeet Sergyan klaar was voor kolonisatie, zou dat effect verdriedubbelen. Overal was een tekort aan mankracht en de lonen stegen. Barrayar beschouwde zichzelf als ernstig onderbevolkt. Vorkosigan noemde de economische situatie zijn geschenk van de goden, in politiek opzicht. Cordelia ook, om persoonlijker, geheime redenen: hordes kleine Vorkosigans…
Ze zou een dochter kunnen krijgen, of twee… Zusjes! Cordelia had nooit een zus gehad. De vrouw van kapitein Vorpatril had er twee, had ze verteld.
Cordelia had vrouwe Vorpatril ontmoet op een van de zeldzame politiek-sociale avondjes in Huize Vorkosigan. Het gebeuren werd soepel geregeld door het huispersoneel. Het enige dat Cordelia hoefde te doen, was in gepaste kledij haar opwachting maken (ze had meer kleren aangeschaft), veel glimlachen en haar mond dichthouden. Ze had geboeid geluisterd en geprobeerd meer te weten te komen over Hoe De Dingen Hier Hoorden.
Alys Vorpatril was ook in verwachting. Heer Vorpatril had hen min of meer aan elkaar gekoppeld en was ervandoor gegaan. Ze hadden natuurlijk over hun toestand gepraat. Vrouwe Vorpatril klaagde zeer over haar persoonlijke ongemakken. Cordelia concludeerde dat zijzelf veel geluk had; het medicijn tegen misselijkheid, van dezelfde chemische samenstelling die thuis werd gebruikt, werkte en ze was alleen maar op een natuurlijke manier moe, niet van het gewicht van de nog kleine baby maar van de verrassende belasting die de extra stofwisseling met zich meebracht. Plassen voor twee, zo dacht Cordelia eraan. Nou ja, hoe moeilijk kon het moederschap zijn, na vijf dimensionale navigatiewiskunde?
Alys’ gefluisterde obstretische horrorverhalen buiten beschouwing gelaten, natuurlijk. Bloedingen, beroertes, nierfalen, letsel bij de geboorte, onderbreking van de zuurstofstroom naar de hersenen van de foetus, babyhoofdjes die groter zijn geworden dan de doorsnede van het bekken en een verkrampende baarmoeder waardoor zowel moeder als kind in de weeen blijven… Maar medische complicaties waren alleen een probleem als je op een of andere manier alleen en afgezonderd was als het zover was, en met die menigte bewakers was het niet waarschijnlijk dat haar dat zou overkomen. Bothari als vroedvrouw? Waanzinnige gedachte. Ze huiverde.
Ze rolde zich op haar zij op de sofa en fronste haar voorhoofd. O, die primitieve geneeskunde op Barrayar. Het was natuurlijk waar dat moeders honderdduizenden jaren lang kinderen ter wereld hadden gebracht, voordat er ruimtereizen werden gemaakt, met minder hulp dan hier voorhanden was. Maar de bezorgdheid bleef hardnekkig knagen.
Nee. Kolonie Beta was gesloten voor haar, had haar verjaagd. Barrayar had niet het monopolie op politieke idiotie, zoveel was zeker.
Het was tijd om naar binnen te gaan. Ze kreeg een beetje hoofdpijn van de zon.
VIER
Een aspect van haar nieuwe leven als gemalin van de regent dat Cordelia minder problematisch vond dan ze had verwacht, was de toevloed van lijfwachten in hun huis. Haar ervaring in de Betaanse verkenningsdienst en die van Vorkosigan in het Barrayaraanse leger hadden hen allebei gewend doen raken aan dicht op elkaar leven. Cordelia had er niet lang voor nodig om de mensen in de uniformen te leren kennen, met hun persoonlijke eigenaardigheden. De bewakers vormden een levendige jonge groep, stuk voor stuk uitgezocht voor deze dienst, en daar waren ze trots op. Maar als Pjotr ook aanwezig was, met al zijn livreibedienden, onder wie Bothari, werd Cordelia’s gevoel dat ze in een kazerne woonde acuut.
De graaf was degene die het idee opperde om een informeel toernooi in man-tot-mangevechten te organiseren tussen de mannen van III-yan en die van hemzelf. Ondanks wat vaag gemopper van de beveiligingscommandant over gratis training op kosten van de keizer, werd er een strijdperk aangelegd in de achtertuin, en de wedstrijd werd al snel een wekelijkse traditie. Zelfs Kodelka werd erbij betrokken, als scheidsrechter en deskundig jurylid, en Pjotr en Cordelia waren de toejuichers. Vorkosigan kwam kijken als hij maar even tijd had, tot Cordelia’s voldoening; ze vond dat hij af en toe even los moest breken uit de mallemolen van regeringszaken waaraan hij zich dagelijks onderwierp.
Op een zonnige herfstochtend installeerde Cordelia zich op de gestoffeerde tuinbank om naar het spektakel te kijken, vergezeld van. haar dienstmaagd. Plotseling vroeg ze; ‘Waarom doe jij niet mee, Droe? Jij hebt de oefening toch net zo hard nodig als al die anderen? Het excuus voor dit alles — niet dat jullie Barrayaranen een excuus nodig lijken te hebben om herrie te schoppen — was nu juist dat iedereen erdoor in vorm zou blijven.’
Droesjnakovi keek verlangend naar het strijdperk, maar zei: ‘Ik ben niet uitgenodigd, mevrouw.’
‘Een grove onzorgvuldigheid van iemand. Hm. Weet je wat? Ga je verkleden. Dan ben jij mijn team. Aral moet vandaag zelf maar voor zijn mannen juichen. Een echte Barrayaraanse wedstrijd zou toch minstens drie partijen moeten hebben, dat is de traditie.’
‘Denkt u dat het in orde is?’ vroeg ze weifelend. ‘Het staat ze misschien niet aan.’
