vyvoziu z siaredniaha boksa na svabodnuju palasu rakietu. Ja mietadycna pravieryu stan mikrareaktara, telekiravannie ruchavika, zatym razam sa startavaj kalaskaj pierakaciu rakietu na kruhluju rolikavuju ploskasc startavaha stala pad centram lejkapadobnaha kupala, pryniausy adtul pustuju kapsulu.
Heta byla nievialikaja rakieta dla suviazi Stancyi z Sateloidam; jana pryznacalasia dla pieravozak hruzu, ludzi u joj latali u vyklucnych vypadkach rakieta nie adcynialasia znutry. Mnie patrabavalasia mienavita takaja rakieta. Viadoma, ja nie zbirausia zapuskac jaje, ale rabiu usio, jak pierad sapraudnym startam. Chery nieadnojcy supravadzala mianie pad cas palotau i krychu razbiralasia u padrychtoucy da startu. Ja pravieryu stan kandycyjanierau i kislarodnaj aparatury, zapusciu ich, a kali zapalilisia kantrolnyja lampacki, vylez z ciesnaha boksa i zviarnuusia da Chery, jakaja stajala la trapa:
— Zachodz.
— A ty?
— Zajdu pasla ciabie. Mnie treba zacynic luk.
Ja nie bajausia, sto jana adhadaje moj namier. Kali jana pa trapie padnialasia u rakietu, ja adrazu z usunuu halavu u luk i spytausia, ci dobra joj tam; pacuu hluchoje „aha”, adstupiusia i z usiaje sily zacyniu vieka. Ja daresty zacisnuu abiedzvie zasauki i zahadzia padrychtavanym klucom pacau zakrucvac piac srubau, jakija zamacouvali u pazach vieka luka.
Mietalicnaja sihara stajala viertykalna i byla hatova vos-vos uzlaciec. Ja viedau, toj, jakuju ja zamknuu, nicoha nie pahrazaje — u rakiecie dastatkova kislarodu, navat charcu krychu josc; zresty, ja zusim nie zbirausia trymac jaje tam da biaskoncasci.
Ja imknuusia luboj canoj zdabyc choc niekalki hadzin svabody, kab usio abdumac, zviazacca sa Snautam i pahavaryc z im uzo na rounych.
Kali ja zakrucvau aposniuju srubu, dyk adcuu, sto mietalicnyja macavanni, na jakich trymajecca rakieta, ustanoulenaja tolki na vystupach z troch bakou, uzdryhvajuc, ale vyrasyu, sto heta ja sam z dapamohaj vialikaha kluca nieasciarozna raschistau stalnuju hlybu.
Ja adysousia na niekalki krokau i ubacyu toje, caho nie chacieu by bacyc bols nikoli u zycci.
Rakieta raschistalasia ad udarau znutry. Dy jakich udarau! Kab tam byu stalny robat, a nie cornavalosaja strojnaja dziaucyna, to i jon nie zdoleu by hetak tresci vasmitonnuju rakietu!
Na paliravanaj pavierchni snarada mihcieli i pieralivalisia vodbliski ahniou kasmadroma. Ja nie cuu nijakich hukau — unutry bylo cicha, tolki syroka rasstaulenyja apory startavaha stala, na jakich stajala rakieta, stracili dakladnasc abrysau. Jany vibravali, jak struny, — ja navat spalochausia, sto usio moza razvalicca. Dryhotkimi rukami zacisnuu aposniuju srubu, kinuu kluc i saskocyu z trapa. Pavoli adstupajucy, ja ubacyu, jak amartyzatary, razlicanyja tolki na pastajanny cisk, padskokvajuc u svaich hniozdach. Mnie zdalosia, sto stalnaja absyuka mianiaje svoj koler. Jak zvarjaciel'y, ja padbieh da pulta dystancyjnaha kiravannia, abiedzviuma rukami sturchanuu uhoru rubilnik pusku reaktara i uklucennia suviazi; tady z repraduktara, jaki byu spalucany z rakietaj, pacuusia nie to pisk, nie to skavytannie, zusim nie padobnaje na calaviecy holas, i usio-tki ja razabrau: „Krys! Krys! Krys!!!”
Zresty, hucala heta nie vielmi vyrazna. Krou lilasia z razbitych kostacak, tak chaatycna i prymusova starausia ja zapuscic snarad. Blakitny vodblisk upau na scieny startavaha stala; z adlustravalnika hazau pavalili kluby dymu, jakija pieratvarylisia u snop aslaplalnych iskrau; usie huki nakryu vysoki praciazny hul. Rakieta uznialasia na troch strumieniach polymia, jakija adrazu z zlilisia u adzin vohnienny slup, i, pakidajucy za saboj dryhotkaje maryva, vyleciela praz sluzavuju adtulinu, jakaja adrazu z zacynilasia. Autamatycnyja vientylatary pacali padavac sviezaje pavietra u zalu, dzie jasce vichuryusia jedki dym. Ja na usio heta nie zviartau uvahi. Rukami trymausia za pult, tvar hareu ad apioku, valasy abhareli ad cieplavoha vypramienvannia; ja sutarhava chapau pavietra, jakoje pachla harelym i azonam. Choc pad cas startu ja instynktyuna zapluscyu vocy, reaktyuny strumien aslapiu mianie. Davoli douha pierad vacyma stajali cornyja, cyrvonyja i zalatyja kruhi. Pastupova jany rastvarylisia. Dym, pyl, tuman znikali u trubach vientylatarau, jakija ciazka stahnali. Piers za usio ja ubacyu zialony ekran radara. Ja pacau sukac rakietu z dapamohaj radyjolakatara. Kali narescie zlaviu, jana byla uzo za miezami atmasfiery. Nikoli u zycci ja nie zapuskau snarad tak paspiesna, uslapuju, nie viedajucy, jakoje paskarennie jamu nadac, kudy naohul jaho skiravac. Ja padumau, sto prasciej za usio vyviesci rakietu na arbitu vakol Salarys z radyusam kala tysiacy kilamietrau. Tady ja zdoleu by vyklucyc ruchaviki. Kali jany buduc pracavac, moza adbycca katastrofa, vyniki jakoj ciazka uiavic. Tysiacakilamietrovaja arbita — jak ja pierakanausia z tablicy — byla stacyjanarnaja. Ale i jana, kali havaryc praudu, nicoha nie harantavala. Prosta ja nie moh prydumac nicoha insaha. U mianie nie chapila advahi uklucyc radyjosuviaz, jakuju ja vyklucyu adrazu pasla startu. Ja zrabiu by usio, aby tolki nie cuc hetaha strasnaha holasu, u jakim uzo nie zastalosia nicoha calaviecaha. Usie maski byli sarvany — u hetym mozna pryznacca, — i pad vyjavaj Chery adkrylasia insaja, sapraudnaja vyjava, takaja, sto salenstva stala uiaulacca sapraudnym zbavienniem.
Byla rouna hadzina, kali ja pajsou z kasmadroma.
„MALY APOKRYF”
Skura na maich rukach i tvary byla abpalenaja. Ja uspomniu, sto kali sukau snatvornaje dla Chery (kali b u mianie byla sila, ja pasmiajausia b nad svajoj naiunasciu), to zauvazyu u apteccy butelecku z mazziu ad apiokau, i pajsou da siabie. Adcyniu dzviery i u cyrvonym sviatle zachadu ubacyu, sto u kresle, la jakoha Chery stajala niadauna na kaleniach, niechta siadzic. Na niejkuju dolu siekundy mianie apanavau strach, ja zapanikavau i adskocyu, hatovy uciakac. Toj, chto siadzieu, padniau halavu. Heta byu Snaut. Zaklausy nahu za nahu, spinaj da mianie (na im byli tyja z sarackovyja stany z plamami ad reaktyvau), jon prahladau niejkija papiery. Jany lazali na stoliku pobac. Pasla adklau papiery i pacau zmrocna razhladac mianie z-pad apuscanych na koncyk nosa akularau.
Nie kazucy ni slova, ja padysou da rukamyjnika, dastau z aptecki maz i pacau mazac joju lob i scoki, tam, dzie byli sama mocnyja apioki. Na scascie, ja paspieu tady zazmurycca, i vocy maje acaleli. Niekalki vialikich puchirou na viskach i scokach ja praparou sterylnaj iholkaj i sprycam vysmaktau z ich vadkasc. Pasla nakleiu na tvar dzvie marlevyja nakladki z mazziu. Snaut pa-raniejsamu nazirau za mnoj. Mnie bylo usio adno. Tvar moj hareu usio macniej. Ja zakoncyu svaje pracedury i sieu u druhoje kresla, zniausy z jaho sukienku Chery. Heta byla sama zvycajnaja sukienka, tolki biez usialakich zaspilek.
Snaut, sklausy ruki na kascistym kalenie, krytycna sacyu za maimi ruchami.
— Nu sto, pahavorym? — pramoviu jon, kali ja sieu.
Ja pramaucau, pryciskajucy marlu, jakaja spauzala sa scaki.
— Byli hosci, prauda?
— Prauda, — adkazau ja sucha.
Ja nie mieu nijakaj achvoty padladzvacca pad jaho ton.
— I pazbaviusia ad ich? Nu, nu, impetna ty za heta uziausia.
Snaut pamacau lob, na jakim luscylasia skura. Praz jaje sviacilasia maladaja ruzovaja skurka. I tady ja usio zrazumieu. Camu ja vyrasyu, sto heta zahar? Na Salarys za nichto nie zaharaje…
— Ale pacau ty vielmi scipla, — praciahvau Snaut, nie zviartajucy uvahi na majo chvalavannie. — Mahcymyja narkotyki, jady, amierykanskaja baracba, chiba nie tak?
— Sto ty chocas? Davaj pahavorym surjozna. Kali ty chocas blaznavac, lepiej idzi.
— Casam mizvoli davodzicca blaznavac, — adkazau jon i padniau na mianie prymruzanyja vocy. — Ty z nie budzies zapeunivac, sto nie karystausia ni viaroukaj, ni malatkom? A carnilicu ty vypadkam nie kidau, jak Luter? Nie? O, — skryviusia jon, — tady ty prosta malajcyna! I rukamyjnik cely, ty navat nie sprabavau raskvasic halavu, i u pakoi usio celaje. Ty prosta raz, dva, i hatova pasadziu, zapusciu na arbitu, i kvity?!
Snaut zirnuu na hadzinnik.
— Znacyc, hadziny dzvie, a mo i try u nas josc, — zakoncyu jon, niepryjemna usmichajucysia. Pasla praciahvau: — Tak, znacyc, ty licys, sto ja svinnia?
— Sapraudnaja svinnia, — skazau ja cviorda.
— Aha, a ty pavieryu by, kali b ja tabie raskazau? Pavieryu by choc adnamu majmu slovu?
Ja nie adkazau.
— Spacatku heta adbylosia z Hibaryjanam, — praciahvau Snaut z toj za niepryjemnaj usmieskaj. — Jon zamknuusia u svajoj kabinie i havaryu z nami tolki praz dzviery. Ty viedajes, sto my vyrasyli?
Ja viedau, ale pramaucau.
— Nu viadoma. My dumali, sto jon zvarjacieu. Jon raskazau nam trochi praz dzviery, ale nie usio. Mahcyma, ty navat zdahadvajessia, camu jon nie skazau, chto u jaho. Tak, ty uzo viedajes: suum cuique.[3]Ale Hibaryjan byu sapraudny daslednik. Jon zapatrabavau, kab my dali jamu sanc.
— Jaki sanc?
— Ion sprabavau usio klasifikavac, razabracca, zrazumiec, pracavau noccu. Viedajes, sto jon rabiu? Viadoma, viedajes!
— Razliki. U sufladzie. Na radyjostancyi. Heta jaho?
— Tak. Ale tady ja pra heta nicoha nie viedau.
— Kolki heta praciahvalasia?
— Hasciavannie? Mo z tydzien. My viali razmovy praz dzviery. Sto tam tvarylasia! My dumali, u jaho halucynacyi, psichamounaje uzbudzennie. Ja davau jamu skapalamin.
— Jak heta… jamu?
— Tak. Jon brau, ale nie sabie. Ekspierymientavau. Tak heta i praciahvalasia.
— A vy?..
— My? Na treci dzien my vyrasyli trapic da jaho, uzlamac dzviery, kali inaks nie atrymajecca. Dumali, sto jaho treba lacyc.
— Dyk vos camu! — vyrvalasia u mianie.
— Tak.
— I tam… u toj safie…
— Tak, moj ty chlopca. Tak. Jon nie viedau, sto tym casam i nas naviedali hosci. I my uzo nie mahli zajmacca im. Jon pra heta nie viedau. Zaraz my da takich historyj… pryvykli.
Ion raskazvau pra heta tak cicha, sto ja chutcej zdahadausia, cym pacuu aposnija slovy.
— Pacakaj, ja nie razumieju… — pramoviu ja. — Vy z pavinny byli cuc. Ty sam kazau, sto vy padsluchouvali. Vy pavinny byli cuc dva halasy… a tamu…
— Nie. My culi tolki jaho holas, a kali uznikau niejki dziuny sum, my dumali, sto heta jon…
— Tolki jaho holas?.. Ale… camu?
— Nie viedaju. U mianie, prauda, josc na hety kont svaja viersija, ale ja licu, sto nie varta spiasacca. Choc jana stokolviecy i vysviatlaje, ale vyjscia nie daje. Tak. Ty, vidac, jasce ucora niesta prykmieciu, inacaj palicyu by nas abodvuch za varjatau.
— Ja dumau, sto sam zvarjacieu.
— Ach, tak? I ty
