Een storm van zwaarden: Bloed en goud

de manier waarop Tyrion morgen zou sterven. ‘Hij zal wel huilen als een wijf en om genade smeken, je zult het zien,’ beweerde Lum. Lester dacht dat hij de bijl met leeuwenmoed tegemoet zou treden, omdat hij een Lannister was, en daar wilde hij zijn nieuwe laarzen wel om verwedden. ‘Ach, schijt toch in die laarzen,’ zei Lum, ‘je weet best dat die nooit aan mijn poten passen. Weet je wat, als ik win mag je twee weken lang die ellendige malienkolder van mij schuren.’

Gedurende een paar voet kon Tyrion hun gebekvecht woord voor woord verstaan, maar toen hij verder liep vervaagden de stemmen snel. Geen wonder dat Varys niet wilde dat ik die rotladder opklom, dacht Tyrion en glimlachte in het donker. Kleine vogeltjes, jaja.

Bij de derde deur moest hij een hele tijd op de tast zoeken voordat zijn vingers langs een kleine haak tussen twee stenen streken. Toen hij die omlaag trok, klonk er een zacht gerommel dat in de stilte luid als een lawine leek, en een voet rechts van hem opende zich een vierkant van dof oranje licht.

Het vuur! Hij schoot bijna in de lach. De haard lag vol hete as, en in het midden brandde een zwart houtblok met een heet, oranje hart. Hij schoof er behoedzaam langs, met snelle passen om zijn laarzen niet te verbranden. De warme sintels knarsten zachtjes onder zijn hielen. Toen hij zijn voormalige slaapkamer was binnengestapt, bleef hij een langdurig ogenblik staan om de stilte in te ademen. Had zijn vader iets gehoord? Zou hij zijn zwaard grijpen en alarm slaan?

‘Meheer,’ riep een vrouwenstem.

Dat zou me vroeger gekwetst hebben, toen ik nog pijn kon voelen. De eerste stap was het moeilijkst. Toen hij het bed bereikt had, trok Tyrion het beddengoed weg, en daar lag ze. Met een slaperige glimlach op haar gezicht keerde ze zich naar hem toe. De lach verdween toen ze hem zag. Ze trok de dekens op tot haar kin, alsof dat haar zou beschermen.

‘Verwachtte je iemand die langer was, liefje?’

Grote, vochtige tranen welden in haar ogen op. ‘Ik meende al die dingen niet die ik gezegd heb, ik moest ze zeggen van de koningin. Alstublieft! Ik ben zo bang voor uw vader.’ Ze ging zitten en liet de deken tot haar schoot glijden. Daaronder was ze naakt, op de keten om haar hals na. Een keten van geschakelde gouden handjes. Elke hand hield de volgende vast.

‘Vrouwe Shae,’ zei Tyrion zachtjes. ‘Al die tijd dat ik in de zwarte cel op de dood wachtte, dacht ik eraan hoe mooi u was. In zijde, of baai, of in helemaal niets…’

‘Meheer komt zo terug. U kunt beter weggaan, of… bent u gekomen om mij mee te nemen?’

‘Heb je er ooit van genoten?’ Hij vlijde zijn hand om haar wang en dacht aan alle keren dat hij dat eerder had gedaan. Aan alle keren dat hij zijn handen om haar middel had geslagen, in haar kleine, stevige borsten had geknepen, haar korte, donkere haar had gestreeld, haar lippen, haar wangen, haar oren had aangeraakt. Aan al die keren dat hij haar met een vinger had geopend om haar geheime zaligheden te beroeren en haar aan het kreunen te brengen. ‘Heb je mijn aanraking ooit fijn gevonden?’

‘Meer dan wat ook,’ zei ze, ‘mijn Lannister-reus.’

Dat was het ergste wat je had kunnen zeggen, liefje. Tyrion schoof een hand onder zijn vaders keten en draaide. De schakels gingen strakker staan en drongen in haar nek. ‘Want handen van goud zijn altijd koud, maar vrouwenhanden zijn warm,’ zei hij. Hij draaide de koude handen nog eens om, terwijl de warme zijn tranen wegsloegen. Naderhand trof hij op het tafeltje bij het bed heer Tywins dolk aan en schoof die in zijn riem. Aan de wanden hingen een strijdhamer met een leeuwenkop, een bijl met een lange steel en een kruisboog. De bijl zou in het kasteel moeilijk te hanteren zijn en de strijdhamer hing te hoog voor hem, maar recht onder de kruisboog stond een grote houten kist met ijzerbeslag tegen de wand. Hij klom erop, haalde de boog en een leren koker met kruisboogbouten van de muur, stak een voet in de beugel en duwde die omlaag totdat de pees gespannen was. Toen liet hij een bout in de gleuf glijden.

Jaime had hem meer dan eens gewezen op de nadelen van een kruisboog. Als Lum en Lester plotseling kwamen opduiken uit het vertrek waar ze hadden gepraat, zou hij geen tijd hebben om te herladen, maar hij zou er in elk geval een meenemen naar de hel. Lum, als het aan hem lag. Je zult je eigen malien moeten schoonmaken, Lum. Jij verliest.

Hij waggelde naar de deur en luisterde even. Toen duwde hij hem langzaam open. In een stenen nis brandde een lamp die een flets geel licht in de lege hal wierp. Slechts de vlam bewoog. Tyrion glipte naar buiten, de kruisboog tegen zijn been. Hij trof zijn vader aan waar hij hem verwachtte, gezeten in het schemerdonker van de privaattoren, zijn nachtgewaad tot zijn heupen omhoog geschoven. Bij het horen van de voetstappen sloeg heer Tywin zijn ogen op.

Tyrion maakte een spottende halve buiging. ‘Heer.’

‘Tyrion.’ Als hij schrok, liet Tywin Lannister dat op geen enkele manier merken. ‘Wie heeft je uit je cel gelaten?’

‘Dat zou ik u graag vertellen, maar ik heb een heilige eed gezworen.’

‘De eunuch,’ besloot zijn vader. ‘Dit kost hem de kop. Is dat mijn kruisboog? Leg neer.’

‘Krijg ik straf als ik nee zeg, vader?’

‘Ontsnappen is dwaasheid. Je wordt heus niet onthoofd, als je daar soms bang voor bent. Ik ben nog steeds van plan je naar de Muur te sturen, maar dat kon ik niet doen zonder heer Tyrels instemming. Leg die kruisboog neer, dan gaan we terug naar mijn vertrekken om erover te praten.’

‘We kunnen net zogoed hier praten. Misschien ga ik toch liever niet naar de Muur, vader. Het is daar verdomd koud, en ik vind dat ik wel genoeg kou van u te verduren heb gehad. Ik wil alleen iets van u weten, en dan ben ik weg. Een simpel vraagje maar, dat bent u mij wel verschuldigd.’

‘Ik ben je niets verschuldigd.’

‘U hebt mij mijn hele leven minder dan niets gegeven, maar dit zal ik hebben. Wat hebt u met Tysha gedaan?’

‘Tysha?’

Hij is zelfs haar naam vergeten. ‘Het meisje met wie ik getrouwd was.’

‘Ach ja. Je eerste hoer.’

Tyrion mikte op zijn vaders borst. ‘Zodra u dat woord nog eens in de mond neemt, schiet ik u dood.’

‘Dat durf je niet.’

‘Zullen we de proef op de som nemen? Het is een kort woord, en het komt u blijkbaar makkelijk over de lippen.’ Tyrion maakte een ongeduldig gebaar met de boog. ‘Tysha. Wat hebt u met haar gedaan, nadat u mij dat lesje had geleerd?’

‘Dat weet ik niet meer.’

‘Denk eens wat harder na. Hebt u haar laten doden?’

Zijn vader tuitte zijn lippen. ‘Daar was geen reden toe, ze had haar plaats geleerd… en het staat me bij dat ze voor dat dagje werk goed betaald was. Ik neem aan dat de hofmeester haar weggestuurd heeft. Het is nooit bij me opgekomen ernaar te vragen.’

‘Weg? Waarheen?’

‘Waar hoeren heen gaan.’

Tyrions vinger kromde zich. De kruisboog ging af, net toen heer Tywin begon op te staan. De bout boorde zich vlak boven de lies in zijn lichaam, en met een grom zakte hij terug. De pijl was diep naar binnen gedrongen, helemaal tot aan de veer. Om de schacht heen sijpelde bloed naar buiten dat in zijn schaamhaar en over zijn naakte dijen druppelde. ‘Je hebt me doodgeschoten,’ zei hij, zijn ogen glazig van ontsteltenis.

‘U kunt een situatie altijd snel inschatten, heer,’ zei Tyrion. ‘Dat zal de reden wel zijn waarom u Hand des Konings bent.’

‘Jij… jij bent mijn… mijn zoon niet.’

‘Dat hebt u dan toch mis, vader. Sterker nog, ik ben u ten voetjes uit. En doe me nu een lol en ga maar gauw dood. Ik moet nog een schip halen.’

Bij uitzondering deed zijn vader nu eens wel wat Tyrion hem vroeg. Het bewijs was de plotselinge stank toen zijn ingewanden op het ogenblik van zijn dood leegliepen. Nou ja, dit was er precies de juiste plek voor, dacht Tyrion, Maar de smerige lucht die het privaat vulde, maakte maar al te duidelijk dat die ouwe mop over zijn vader gewoon de zoveelste leugen was.

Heer Tywin Lannister scheet uiteindelijk toch geen goud.