Een storm van zwaarden: Bloed en goud

u niet, waarde sers en dappere broeders, de oorlog die wij hier komen voeren is geen kinderachtig gekibbel om grond en eer. Wij vechten voor het leven zelf, en als wij falen sterft de wereld met ons.’

Sam kon zien dat de officieren niet wisten wat ze daarvan moesten denken. Bouwen Mars en Othel Yarwijck wisselden een sceptische blik. Janos Slink was laaiend, en Hob-met-de-drie-Vingers keek alsof hij liever weer peen zou gaan snijden. Maar ze keken allemaal verrast op toen maester Aemon mompelde: ‘U spreekt van de oorlog om de dageraad, vrouwe. Maar waar is de beloofde prins?’

‘Hij staat voor u,’ verklaarde Melisandre, ‘al hebt u geen ogen om te zien. Stannis Baratheon is de wedergekeerde Azor Ahai, de krijgsman van vuur. Met hem worden de profetieen vervuld. De rode komeet heeft zijn gloedspoor langs de hemel getrokken om zijn komst aan te kondigen, en hij voert Lichtbrenger, het rode zwaard der helden.’

Bij haar woorden leek de koning buitengewoon slecht op zijn gemak, zag Sam. Stannis knarsetandde en zei: ‘U riep en ik ben gekomen, heren. Nu moet u met mij leven of met mij sterven. Zorg maar dat u daaraan went.’ Hij maakte een bruusk gebaar. ‘Dat is alles. Maester, blijft u nog even. En jij ook, Tarling. De rest kan gaan.’

Ik? dacht Sam aangeslagen toen zijn broeders bogen en naar buiten liepen. Wat wil hij van mij?

‘Jij bent degene die dat wezen in de sneeuw heeft gedood,’ zei koning Stannis toen ze met zijn vieren waren.

‘Sam de Doder.’ Melisandre glimlachte.

Sam voelde dat zijn gezicht rood werd. ‘Nee, vrouwe. Uwe genade. Ja, inderdaad, bedoel ik. Ik ben Samwel Tarling, ja.’

‘Je vader is een bekwaam krijgsman,’ zei koning Stannis. ‘Hij heeft mijn broer destijds verslagen bij Esfoort. Het heeft Hamer Tyrel behaagd de eer voor die overwinning voor zich op te eisen, maar heer Randyl had het pleit al beslecht voordat Tyrel het slagveld zelfs maar had gevonden. Hij doodde heer Cafferen met dat Valyrische slagzwaard van hem en zond diens hoofd naar Aerys.’

De koning wreef met een vinger over zijn kaak. ‘Van zo’n vader had ik een zoon als jij niet verwacht.’

‘Ik… ben ook niet de zoon die hij gewild had, sire.’

‘Als je het zwart niet had aangenomen, zou je een nuttige gijzelaar zijn,’ peinsde Sam.

‘Maar hij heeft het zwart wel aangenomen,’ merkte maester Aemon op.

‘Dat weet ik,’ zei de koning. ‘Ik weet meer dan u beseft, Aemon Targaryen.’

De oude man boog zijn hoofd. ‘Ik ben slechts Aemon, sire. Als wij onze maestersketen smeden, geven wij onze geslachtsnaam op.’

Daarop knikte de koning kort, als om te zeggen dat hem dat bekend was en koud liet. ‘Je hebt dat wezen met een dolk van obsidiaan gedood, heb ik gehoord,’ zei hij tegen Sam.

‘J-ja, uwe genade. Die had ik van Jon Sneeuw gekregen.’

‘Drakenglas.’ De lach van de rode vrouw klonk als muziek. ‘Bevroren vuur, in de taal van het oude Valyria. Geen wonder dat het anathema is voor die kille kinderen van de Ander.’

‘Op Drakensteen, waar mijn zetel was, is een heleboel van dat obsidiaan te vinden in de oude gangen onder de berg,’ zei de koning tegen Sam. ‘Brokstukken, blokken en aders. Het meeste was zwart, naar ik me herinner, maar er was ook groen bij, wat rood, en zelfs purper. Ik heb ser Rolland, mijn kastelein, laten weten dat hij het moet ontginnen. Ik zal Drakensteen niet zo heel lang meer in handen kunnen houden, vrees ik, maar wie weet schenkt de Heer des Lichts ons genoeg bevroren vuur om ons tegen die wezens te bewapenen voordat het slot valt.’

Sam schraapte zijn keel. ‘S-sire. De dolk… dat drakenglas versplinterde toen ik er een geest mee wilde neersteken.’

Melisandre glimlachte. ‘Die geesten worden met zwarte magie tot leven gewekt, maar niettemin blijft het dood vlees. Voor hen zijn staal en vuur afdoende. Zij die jullie de Anderen noemen, zijn meer.’

‘Demonen van sneeuw, ijs en kou,’ zei Stannis Baratheon. ‘De aloude vijand. De enige vijand van belang.’ Hij nam Sam nog eens op. ‘Ik heb gehoord dat jij en dat wildlingenmeisje via een magische poort onder de Muur door gekomen zijn.’

‘De Z-zwarte Poort,’ stamelde Sam. ‘Onder het Nachtfort.’

‘Het Nachtfort is het grootste en oudste van alle forten langs de Muur,’ zei de koning. ‘Daar wil ik mijn zetel vestigen terwijl ik deze oorlog voer. Jij wijst me die poort.’

‘Ik,’ zei Sam, ‘ik zal het doen, als…’ Als hij er nog is. Als hij opengaat voor een man die het zwart niet draagt. Als…

‘Dat zul je!’ snauwde Stannis. ‘Ik vertel je, wanneer.’

Maester Aemon glimlachte. ‘Uwe genade,’ zei hij, ‘mag ik u vragen of u ons voor wij weggaan de grote eer wilt betonen, ons dat wonderbaarlijke zwaard te laten zien waar wij allemaal zo veel over hebben gehoord.’

‘U wilt Lichtbrenger zien? Een blinde?’

‘Sam zal mij tot ogen dienen.’

De koning fronste. ‘Iedereen heeft het ding gezien, dus waarom een blinde niet?’ Zijn zwaardriem en schede hingen aan een haak bij de haard. Hij tilde de riem eraf en trok het wapen. Staal schuurde langs hout en leer en de bovenzaal vulde zich met een felle gloed, glanzend en flakkerend, een dans van gouden, oranje en rood licht, al de felle kleuren van vuur.

‘Beschrijf het, Samwel.’ Maester Aemon raakte zijn arm aan.

‘Het gloeit,’ zei Sam met gedempte stem. ‘Alsof het in brand staat. Er zijn geen vlammen, maar het staal is geel, rood en oranje, het schittert en fonkelt aan alle kanten, als zonlicht op water, maar dan mooier. Ik wou dat u het kon zien, maester.’

‘Ik zie het nu, Sam. Een zwaard vol zonlicht. Wat prachtig om te zien.’ De oude man boog stijfjes. ‘Uwe genade. Vrouwe. Ik dank u zeer vriendelijk.’

Toen koning Stannis het glanzende zwaard weer in de schede stak, leek het heel donker te worden in het vertrek, ondanks het zonlicht dat door het raam naar binnen viel. ‘Goed, u hebt het gezien. Nu kunt u uw bezigheden hervatten. En denkt u aan wat ik heb gezegd. Uw broeders kiezen vanavond een opperbevelhebber, of het zal ze berouwen.’

Maester Aemon was in gedachten verzonken toen Sam hem de smalle wenteltrap hielp afdalen. Maar toen ze de binnenplaats overstaken zei hij: ‘Ik heb geen hitte gevoeld. Jij wel, Sam?’

‘Hitte? Van het zwaard?’ Hij haalde het zich voor de geest. ‘De lucht eromheen trilde, zoals boven een heet komfoor.’

‘Toch heb je geen hitte gevoeld, nietwaar? En de schede waarin dat zwaard steekt, is van hout en leer, ja? Ik heb het geluid gehoord waarmee zijne genade het wapen trok. Was het leer verschroeid, Sam? Zag het hout er beroet of geblakerd uit?’

‘Nee,’ gaf Sam toe. ‘Niet dat ik kon zien.’

Maester Aemon knikte. In zijn eigen vertrekken teruggekeerd, vroeg hij Sam om vuur te maken en hem in zijn stoel bij de haard te helpen. ‘Het is hard om zo oud te zijn,’ zuchtte hij, terwijl hij zich op het kussen nestelde. ‘En nog harder om zo blind te zijn. Ik mis de zon. En mijn boeken. De boeken mis ik nog het meest.’ Aemon wuifde met een hand. ‘Ik heb je voor de verkiezing niet meer nodig.’

‘De verkiezing… maester, kunt u niet iets doen? Wat de koning over heer Janos zei…’

‘Ja, dat weet ik nog,’ zei maester Aemon, ‘maar Sam, ik ben een maester, ik draag een keten en heb een eed afgelegd. Het is mijn plicht de opperbevelhebber van advies te dienen, wie hij ook is. Het zou ongepast zijn als men zag dat ik een mededinger meer begunstigde dan een ander.’

‘Ik ben geen maester,’ zei Sam. ‘Kan ik soms iets doen?’

Aemon keerde zijn blinde witte ogen naar Sams gezicht toe en glimlachte mild. ‘Tja, ik weet het niet, Samwel. Zou je dat kunnen?’

Dat kan ik, dacht Sam. Dat moet. En het moest meteen. Als hij aarzelde, zou de moed hem in de schoenen zakken. Ik ben een man van de Nachtwacht, hield hij zichzelf voor, terwijl hij zich over de binnenplaats haastte. Dat ben ik. Ik ben hiertoe in staat. Er was een tijd geweest dat hij al had gesidderd en gepiept als de opperbevelhebber hem slechts een blik toewierp, maar dat was de oude Sam geweest, die van voor de Vuist van de Eerste Mensen en Crasters burcht, die van voor de geesten en Koudhanden en de Ander op zijn dode paard. Hij was nu moediger. Anje beeft me moediger gemaakt, had hij tegen Jon gezegd. Dat was