Een storm van zwaarden: Bloed en goud

oorlog moet zijne genade alles afwegen en een oordeel vellen. Tegen die tijd hoop ik een wettige zoon te hebben bij vrouwe Walda.’

Dat is een kille man, besefte Catelyn niet voor het eerst.

‘Heeft Rammert het ook over Theon Grauwvreugd?’ wilde Robb weten. ‘Is die ook gesneuveld, of is hij gevlucht?’

Rous Bolten haalde een rafelig strookje leer uit de buidel aan zijn riem. ‘Dit had mijn zoon bij zijn brief gestopt.’

Ser Wendel keerde zijn dikke gezicht af. Robin Grind en Kleinjon Omber wisselden een blik, en de Grootjon brieste als een stier.

‘Is dat… huid?’ vroeg Robb.

‘De huid van Theon Grauwvreugds linkerpink. Ik beken dat mijn zoon wreed is. En toch… wat is een lapje huid, vergeleken met het leven van twee jonge prinsen? U was hun moeder, vrouwe. Mag ik u dit… kleine bewijs van wraak aanbieden?’

Ergens zou Catelyn de afschuwelijke trofee graag aan haar hart drukken, maar aan die verleiding bood ze weerstand. ‘Doet u dat alstublieft weg.’

‘Het villen van Theon brengt mijn broers niet tot leven,’ zei Robb. ‘Ik wil zijn hoofd, niet zijn huid.’

‘Hij is de enige overlevende zoon van Balon Grauwvreugd,’ zei heer Bolten zacht, alsof ze dat vergeten waren. ‘En nu is hij de rechtmatige koning van de IJzereilanden. Een gevangen koning is als gijzelaar van grote waarde.’

‘Gijzelaar?’ Catelyns nekharen gingen recht overeind staan. Gijzelaars werden vaak uitgewisseld. ‘Heer Bolten, u wilt toch hopelijk niet voorstellen dat we de man die mijn zoons heeft gedood vrijlaten?’

‘Degene die de Zeestenen Zetel verovert, zal op Theons dood uit zijn,’ verduidelijkte Rous Bolten. ‘Zelfs geketend heeft hij betere aanspraken dan zijn ooms. Houd hem vast, zeg ik, en dwing de ijzergeborenen concessies af als prijs voor zijn executie.’

Dat stond Robb tegen, maar toen hij erover had nagedacht, knikte hij. ‘Ja. Goed dan. Laat hem in leven. Voorlopig. Bewaak hem goed in Fort Gruw, totdat we het noorden heroverd hebben.’

Catelyn wendde zich weer tot Rous Bolten. ‘Ser Wendel zei iets over Lannisters bij de Drietand?’

‘Dat klopt, vrouwe. Ik verwijt het mijzelf. Ik heb te lang in Harrenhal getalmd. Aenys Frey was een aantal dagen voor mij vertrokken en had de Drietand via de Robijnvoorde overgestoken, zij het niet zonder moeite. Maar toen wij daar arriveerden, was de rivier een woeste stroom. Ik kon mijn mannen nog slechts aan de overkant krijgen met behulp van kleine bootjes, waarvan we er te weinig hadden. Twee derde van mijn strijdkrachten bevond zich al aan de noordkant toen de Lannisters degenen aanvielen die nog wachtten om te worden overgezet. Voornamelijk mannen van Norry, Slot, en Burly, met ser Wylis Mander ling en zijn ridders uit Withaven als achterhoede. Ik bevond mij aan de verkeerde kant van de Drietand, niet in staat hen te helpen. Ser Wylis bracht onze mannen zo goed mogelijk in het geweer, maar Gregor Clegane viel aan met de zware ruiterij en dreef hen de rivier in. Er zijn er evenveel verdronken als neergehouwen. Een nog groter aantal sloeg op de vlucht en de rest is gevangengenomen.’

Gregor Clegane was altijd slecht nieuws, peinsde Catelyn. Moest Robb naar het zuiden terugmarcheren om met hem af te rekenen?

Of kwam de Berg deze kant op? ‘Dus Clegane zit aan de overkant van de rivier?’

‘Nee.’ Boltens stem was zacht, maar gedecideerd. ‘Ik heb zeshonderd man bij de Voorde achtergelaten. Speerdragers uit de rillen, de bergen en de Witte Knijf, zo’n honderd langbogen van Hoornwoud, wat vrij ruiters en hagenridders en een flink aantal manschappen van Kloek en Cerwyn om er ruggengraat aan te geven. Ronneel Kloek en ser Kyl Condon voeren het bevel. Ser Kyl was de rechterhand van wijlen heer Cerwyn, zoals u ongetwijfeld weet, vrouwe. Leeuwen kunnen niet beter zwemmen dan wolven. Zolang de rivier hoog staat, zal ser Gregor niet oversteken.’

‘Het laatste wat we kunnen gebruiken als we de heerweg op gaan is de Berg in onze rug,’ zei Robb. ‘U hebt goed werk verricht, heer Rous.’

‘Uwe genade is al te vriendelijk. Ik heb ernstige verliezen geleden bij de Groene Vork, en Hanscoe en Langhart nog ernstiger verliezen bij Schemerdel.’

‘Schemerdel.’ Robb sprak het woord uit als een vloek. ‘Daar zal ik Robet Hanscoe rekenschap van eisen als ik hem zie, dat verzeker ik u.’

‘Dwaasheid,’ beaamde heer Bolten, ‘maar Hanscoe had zijn gedachten er niet meer bij nadat hij had gehoord dat de Motte van Diephout was gevallen. Dat is wat verdriet en vrees met een man kunnen doen.’

Schemerdel was verleden tijd. Catelyn zat veel meer in over de veldslagen die nog komen gingen. ‘Hoeveel mannen hebt u mijn zoon gebracht?’ vroeg ze Rous Bolten op de man af.

Zijn eigenaardige, kleurloze ogen sloegen haar gezicht een ogenblik gade voordat hij antwoord gaf. ‘Ongeveer vijfduizend ruiters en drieduizend voetknechten, vrouwe. Voornamelijk mannen uit Fort Gruw, en een aantal uit Karborg. Nu de trouw van de Karstarks zo aan twijfel onderhevig is, leek het me het beste om ze in mijn buurt te houden. Het spijt mij dat het er niet meer zijn.’

‘Het zal wel voldoende zijn,’ zei Robb. ‘U krijgt het bevel over mijn achterhoede, heer Bolten. Wanneer mijn oom getrouwd en naar het huwelijksbed gebracht is, wil ik zo snel mogelijk weg. We gaan naar huis.’

Arya

De buitenwacht stuitte een uur voorbij de Groene Vork op hun wagen, die over een modderig pad ploeterde.

Hoofd buigen en kop dicht,’ zei de Jachthond waarschuwend tegen haar toen de drie op hen af draaf den, een ridder en twee schildknapen, licht bewapend en rijdend op snelle telgangers. Clegane liet zijn zweep over de karrenpaarden knallen, een stel oude knollen die hun beste tijd hadden gehad. De kar knarste en wiebelde heen en weer. De twee grote houten wielen persten bij iedere omwenteling modder omhoog uit de diepe voren in de weg. Vreemdeling, die aan de wagen vastgebonden was, liep achteraan. Het grote, kwaadaardige paard droeg geen harnas, dekkleed of tuig, en de Jachthond zelf was gekleed in vlekkerig groen baai en een roetgrauwe mantel met een kap die zijn hoofd geheel opslokte. Zolang hij zijn blikken neergeslagen hield, was zijn gezicht niet te zien, alleen het wit van zijn turende ogen. Hij zag eruit als een haveloze boer, zij het wel een forse boer. En Arya wist dat het baai verhard leer en geoliede malien verborg. Zij zag eruit als een boerenzoon of misschien een zwijnenhoeder. En achter hen stonden vier logge vaten met gezouten spek en een met varkenspootjes in gelei.

De ruiters splitsten zich op en cirkelden om hen heen om hen te bekijken voor ze dichterbij kwamen. Clegane bracht de kar tot stilstand en wachtte geduldig af wat het hun zou goeddunken te doen. De ridder had een speer en een zwaard bij zich, zijn schildknapen hadden langbogen. Het insigne op hun wambuis was een kleinere versie van het blazoen dat op de wapenrok van hun maester was genaaid: een zwarte mestvork op een goudgele linker schuinbalk over een roodbruin veld. Arya had overwogen zich bekend te maken aan de eerste buitenwacht die ze tegenkwamen, maar daarbij had ze zich altijd mannen in grijze mantels met de schrikwolf op de borst voorgesteld. Misschien zou ze het risico zelfs genomen hebben als ze de reus van Omber of de vuist van Hanscoe hadden gedragen, maar die ridder met de mestvork kende ze niet, en ze wist ook niet wie hij diende. Het enige op een mestvork lijkende voorwerp dat ze in Winterfel ooit had gezien was de drietand in de hand van heer Manderlings zeemeerman.

‘U komt iets bij de Tweeling afleveren?’ vroeg de ridder.

‘Gezouten spek voor de bruiloft, met uw goedvinden, ser,’ mompelde de Jachthond met zijn ogen neergeslagen en zijn gezicht verborgen.

‘Ik houd niet van gezouten spek.’ De ridder met de mestvork wierp Clegane slechts een zeer oppervlakkige blik toe en sloeg helemaal geen acht op Arya, maar hij keek wel lang en doordringend naar Vreemdeling. De hengst was geen ploegpaard, dat was op het eerste gezicht duidelijk. Een van de schildknapen belandde bijna in de modder toen het grote zwarte ros naar zijn eigen rijdier beet.

‘Hoe komt u aan dat beest?’ wilde de ridder met de mestvork weten.