Een storm van zwaarden: Bloed en goud

heeft? Ik heb geen woeste huurling om me te beschermen, geen dappere broer om me te wreken, alleen maar een paar vogeltjes die me dingen influisteren. Met die fluisteringen moet ik elke dag opnieuw mijn leven kopen.’

‘U neemt het mij niet kwalijk als ik niet om u huil?’

‘Nee, maar dan moet u het mij ook niet kwalijk nemen als ik niet om Shae huil. Ik moet bekennen dat ik niet begrijp wat zij heeft, dat een verstandig man als u tot zulk dwaas gedrag beweegt.’

‘U zou het misschien begrijpen als u geen eunuch was.’

‘Zit het zo? Een man heeft hersens of een stuk vlees tussen zijn benen, maar niet allebei?’ Varys gniffelde. ‘Misschien moet ik dan maar blij zijn dat ik gesneden ben.’

De Spin had gelijk. Tyrion tastte in het door draken bezwangerde duister naar zijn kleingoed rond en voelde zich ellendig. Het risico dat hij nam maakte hem gespannen als een trommelvel, en hij voelde zich nog schuldig ook. Naar de Anderen met mijn schuld, dacht hij terwijl hij zijn tuniek over zijn hoofd liet glijden. Waarom zou ik me schuldig voelen? Mijn vrouw moet mij niet, vooral niet dat onderdeel dat haar wel schijnt te moeten. Misschien moest hij haar gewoon over Shae vertellen. Hij was echt niet de eerste man ter wereld die er een bijzit op nahield. Sansa’s o-zo eerzame vader had haar een bastaardbroer bezorgd. Hoe wist hij dat zijn vrouw het niet prachtig zou vinden als ze hoorde dat hij Shae naaide, zolang haar dat zijn ongewenste aanrakingen maar bespaarde?

Nee. Dat durf ik niet. Geloften of niet, zijn vrouw was niet te vertrouwen. Ze mocht dan tussen haar benen nog maagd zijn, op het punt van verraad was ze zo onschuldig niet. Eens had ze de plannen van haar eigen vader aan Cersei verklikt. En meisjes van haar leeftijd stonden er niet bekend om dat ze geheimen bewaarden. De enige veilige koers was, Shae kwijt zien te raken. Ik kan haar naar Chataya sturen, peinsde Tyrion met tegenzin. In Chataya’s bordeel kon Shae alle zijde en edelstenen krijgen die ze maar wilde, en de allervriendelijkste hooggeboren klanten. Het zou een veel beter leven zijn dan wat ze had geleid toen hij haar vond. Of, als ze het zat was haar brood op haar rug te verdienen, kon hij misschien een huwelijk voor haar arrangeren. Bronn, wellicht?

De huurling was er nooit voor teruggedeinsd van zijn meesters bord te eten en hij was tegenwoordig ridder, een betere partij dan waarop ze anders zou mogen hopen. Of Ser Langknaap? Het was Tyrion opgevallen dat die meer dan eens smachtend naar Shae had gestaard. Waarom niet? Hij is lang, sterk en wel om aan te zien, van top tot teen een getalenteerde jonge ridder. Natuurlijk kende Langknaap Shae uitsluitend als een knappe jonge kamenier die in het kasteel werkte. Als hij met haar trouwde en er dan achter kwam dat ze een hoer was…

‘Meheer, waar bent u? Bent u door de draken opgevreten?’

‘Nee. Hier.’ Hij betastte een drakenschedel. ‘Ik heb een schoen gevonden, maar ik geloof dat hij van jou is.’

‘U klinkt erg plechtig, heer. Heb ik u mishaagd?’

‘Nee,’ zei hij, te kortaf. ‘Jij behaagt me altijd.’ En daarin schuilt ons gevaar. Hij mocht er dan op momenten als dit van dromen dat hij haar wegstuurde, dat duurde nooit lang. In het schemerdonker kon Tyrion haar vaag een wollen kous over een slank been zien trekken. Ik kan iets zien. Flauw licht sijpelde door de rij lange, smalle ramen hoog in de keldermuur. De schedels van de Targaryendraken doken uit het duister rondom hen op, zwart tussen het grijs.

‘Het wordt te vroeg dag.’ Een nieuwe dag. Een nieuw jaar. Een nieuwe eeuw. Ik heb de Groene Vork en het Zwartewater overleefd, dus de bruiloft van koning Joffry kan ik verdomme ook wel overleven.

Shae griste haar jurk van de drakentand en liet hem over haar hoofd glijden. ‘Ik ga het eerst naar boven. Brella zal wel hulp willen hebben met het badwater.’ Ze boog zich voorover om hem nog een kus te geven, op zijn voorhoofd. ‘Mijn Lannister-reus. Ik hou zo van u.’

En ik ook van jou, schatje. Ze mocht dan een hoer zijn, ze verdiende iets beters dan hij haar te geven had. Ik zal haar aan ser Langknaap uithuwelijken. Hij lijkt me wel een fatsoenlijke vent. En lang ook…

Sansa

Wat een fijne droom, dacht Sansa slaperig. Ze was terug geweest in Winterfel, waar ze met Dame door het godenwoud rende. Haar vader was er, en haar broers ook, allemaal, knus en veilig. Kon ze door te dromen maar maken dat het zo was…

Ze wierp de dekens van zich af. Ik moet dapper zijn. Spoedig zou er hoe dan ook een einde aan haar ellende komen. Als Dame hier was zou ik niet bang zijn. Maar Dame was dood, en Robb ook, en Bran, Rickon, Arya, haar vader, haar moeder en zelfs septa Mordane. Iedereen is dood behalve ik. Ze was nu alleen op de wereld.

Haar heer-gemaal lag niet naast haar, maar daar was ze aan gewend. Tyrion sliep slecht en stond vaak voor dag en dauw op. Gewoonlijk trof ze hem in de bovenzaal in elkaar gedoken naast een kaars aan, verdiept in een oude perkamentrol of een in leer gebonden boek. Soms lokte de geur van vers gebakken brood hem ’s ochtends naar de keuken, soms klom hij naar de daktuin of zwierf hij in zijn eentje door de Verradersgang.

Ze gooide de luiken open, huiverde en kreeg kippenvel op haar armen. Aan de oostelijke hemel stapelden zich wolken op waar schachten zonlicht tussendoor priemden. Het lijken net twee reuzenkastelen die in de ochtendlucht zweven. Sansa kon de steenhopen van de muren zien, de massieve versterkingen en borstweringen. Vliesdunne banieren kronkelden boven op de torens en reikten naar de snel vervagende sterren. Daarachter kwam de zon op, en ze keek toe hoe de wolken van zwart tot grauw en vele tinten roze, goud en karmijnrood verkleurden. Weldra perste de wind ze in elkaar en was er nog maar een kasteel waar er eerst twee waren geweest.

Ze hoorde hoe de deur openging en haar dienstmeiden het warme badwater brachten. Ze waren allebei nog maar pas bij haar in dienst. Volgens Tyrion waren de vrouwen die haar daarvoor hadden verzorgd, allemaal spionnes van Cersei, precies zoals Sansa altijd al had vermoed. ‘Kom eens kijken,’ zei ze tegen hen. ‘Er staat een kasteel aan de hemel.’

Ze kwamen kijken. ‘Het is net goud.’ Shae had kort, donker haar en brutale ogen. Ze deed alles wat haar opgedragen werd, maar soms wierp ze Sansa hoogst onbeschaamde blikken toe. ‘Een kasteel van louter goud, dat zou ik wel eens willen zien.’

‘Een kasteel?’ Brella kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Die toren lijkt anders op instorten te staan. Een grote bouwval, dat kasteel.’

Sansa wilde niets over instortende torens en bouwvallige kastelen horen. Ze sloot de luiken en zei: ‘We worden bij de koningin verwacht voor het ontbijt. Is mijn heer-gemaal in de bovenzaal?’

‘Nee, vrouwe,’ zei Brella. ‘Ik heb hem niet gezien.’

‘Misschien is hij naar zijn vader,’ verklaarde Shae. ‘Wie weet heeft de Hand des Konings zijn goede raad nodig.’

Brella snoof even. ‘Vrouwe Sansa, u kunt beter in bad gaan voordat het water te veel afkoelt.’

Sansa liet zich door Shae haar hemd uittrekken en stapte in de grote houten tobbe. Ze kwam in de verleiding een beker wijn te vragen om haar zenuwen te kalmeren. De huwelijkssluiting zou met het middaguur in de Grote Sept van Baelor aan de andere kant van de stad plaatsvinden. En bij het vallen van de avond zou het feestmaal in de troonzaal een aanvang nemen, met duizend gasten en zeventig gangen, met zangers, goochelaars en mommers. Maar eerst was er een ontbijt in de balzaal van de koningin, voor de Lannisters, de mannelijke Tyrels en ruim honderd ridders en jonkertjes. De vrouwelijke Tyrels zouden met Marjolij ontbijten. Z,e hebben een Lannister van me gemaakt, dacht Sansa verbitterd. Brella stuurde Shae om meer warm water, terwijl zij Sansa’s rug waste. ‘U rilt helemaal, vrouwe.’

‘Het water is niet warm genoeg,’ loog Sansa.

Haar meiden waren haar juist aan het kleden toen Tyrion verscheen, met Podderik Peyn in zijn kielzog. ‘Je ziet er heel lieftallig uit, Sansa.’ Hij wendde zich tot zijn schildknaap. ‘Pod, wil je zo goed zijn mij een beker wijn in te schenken.’