ЖАФРЭЙ. Жывы?
IЗАБЭЛА. У прытомнасцi...
ЖАФРЭЙ. Я калi ўбачыў зараз твой твар, падумаў, што ўсё... Што ўжо анёлак прыйшоў па мяне. Яшчэ падумаў: прыгожы анёл маёй смерцi...
IЗАБЭЛА. Рана вам яшчэ такое думаць. Толькi Гасподзь ведае, калi Ён вас да сябе паклiча. Нам пра гэта ведаць не дадзена.
ЖАФРЭЙ. Не дадзена... Гм. Усё роўна неяк недарэчна атрымалася.
IЗАБЭЛА. Пра што вы?
ЖАФРЭЙ. У iх жа i зброi неякай не было. У разбойнiкаў гэтых... Так, восцi драўляныя. Цёмна было. Мяне першага ўдарылi, а калi разгледзiлi, што картэж ваенны, тут i разбеглiся... А я вось...
IЗАБЭЛА. Так, такое здараецца.
ЖАФРЭЙ. А ты адкуль ведаеш? Ты, пэўна, сядзiш сабе ў манастыры i носа за сцены не паказваеш. Усё жыццё, пэўна, так i праседзела.
IЗАБЭЛА. (дзiўным голасам) Адкуль ведаеш?
ЖАФРЭЙ. Кажаш мне 'ты'?
IЗАБЭЛА. Кажу. Права не маю, але кажу. Дзiўна, так?
ЖАФРЭЙ. I кажы. Мне так лепей падабаецца. Больш па-людску.
IЗАБЭЛА. Ты адкуль ведаеш пра мяне?
ЖАФРЭЙ. Па твары бачу. Багамолка ты цiхiя. Авечка рахманая. Вецер падуе i цябе знясе. Адзiнае выратаванне для такiх, як ты, - манастыр.
IЗАБЭЛА. Ну, ну... Хоць пра выратаванне ты верна заўважыў.
ЖАФРЭЙ. Я ж кажу. Па твары ўсё можна прачытаць, умеючы... Дрэнна, што ляжаць тут доўга давядзецца. Калi не памру, вядома. Тыднi тры, пэўна...
IЗАБЭЛА. Ды ўжо неяк не меней.
ЖАФРЭЙ. Так, трапiў у пераплёт...
IЗАБЭЛА. Зараз балюча зраблю, глыбiню прамыць трэба.
ЖАФРЭЙ. Адна радасць, ад цябе цярплю.
IЗАБЭЛА. (Ён стогне ад болю) Цярпi, цярпi.
ЖАФРЭЙ. Нiчога, крыху папраўлюся, пашлю ганца, каб бiскуп па мяне людзей прыслаў. Не хачу ў манастыры ляжаць. Цiха ў вас тут, як ў магiле.
IЗАБЭЛА. У магiле цiшэй.
ЖАФРЭЙ. Так, там такiх як ты няма.
IЗАБЭЛА. Якiх?
ЖАФРЭЙ. Гаварлiвых. Як там у мяне?
IЗАБЭЛА. Дрэнна. Кроў не перастае iсцi.
ЖАФРЭЙ. Дробязь крявi ў мяне шмат...
IЗАБЭЛА. Табе трэба паспаць.
ЖАФРЭЙ. Я не хачу.
IЗАБЭЛА. (павучальна) Трэба. Каб сiлы ўзнавiць. Сiлы табе яшчэ спатрэбяцца. Я табе абяцаю. Так што лажыся, заплюшчвай вочы i спi. Спi. Я хутка прыду.
ЖАФРЭЙ. Прыйдзеш?
IЗАБЭЛА. Прыйду. Адстаю абедню i прыйду. Я буду малiцца за цябе. Спi... (Збiраеца выходзiць)
ЖАФРЭЙ. Пачакай. Мне здаецца, я памру ў сне.
IЗАБЭЛА. Ты баiшся?
ЖАФРЭЙ. Не.
IЗАБЭЛА. Я веру. Такi як ты нiчога не баiцца. Нiчога, калi кiнуўся на хеўру разбоўнiкаў.
ЖАФРЭЙ. Смяешся...
IЗАБЭЛА. Спi. (Зноў хочы iсцi)
ЖАФРЭЙ. Пачакай яшчэ... Як ты сказала тваё iмя?
IЗАБЭЛА. Сястра Iзабэла.
ЖАФРЭЙ. Iзабэла. Iзабэла. Сястра Iзабэла...
(Яна выходзiць. Ён засыпае).
Сцэна 18
(Заходзiць Iзабэла, цiха падыходзiць да Жафрэя, правярае, цi спiць ён).
ЖАФРЭЙ. Я не сплю.
IЗАБЭЛА. Ты зусiм не спаў?
ЖАФРЭЙ. Галава балiць.
ЖАФРЭЙ. Ужо трэцi дзень не спiш.. Столькi гадзiн. Так доўга не працягнеш... Як твае раны?
ЖАФРЭЙ. Дрэнна iх адчуваю. Усё анямела...
IЗАБЭЛА. Дзе ж Iаана?. Я не ведаю, што рабiць. Мне зусiм няма чым цябе лечыць.
ЖАФРЭЙ. Словам Божым
IЗАБЭЛА. Так. Я ведаю. Але Iаана вельмi добрая траўнiца. Яна ўмее рабiць гаючыя элiксiры. Яна табе дапаможа. Толькi я неяк не магу яе знайсцi. Трэцi дзень. I куды яна магла падзецца?
ЖАФРЭЙ. Нiчога... Знойдзецца. Пасiдзi са мною. Неяк цяжка... Мне здаецца ў мяне пачынаецца лiхаманка.
IЗАБЭЛА. (кранае ягоны лоб) Ты ўвесь гарыш...
ЖАФРЭЙ. Нiчога. Нiчога... Я адужаю. Я моцны...
IЗАБЭЛА. Зразумела, ты адужаеш. З сiлай Бажаю чалавек усялякую хваробу адолее, нават саму смерць адолець можа.
ЖАФРЭЙ. Добра, што ты прыйшла. Так страшна ляжаць у адзiноце. Цемра па табе поўзае. Усялякая мярзотнасць мроiцца. А ты прыйшла, i ўсё святлом вакол асвяцiлася.
IЗАБЭЛА. Я свечку прынесла.
ЖАФРЭЙ. Думкi блытаюцца...
IЗАБЭЛА. Не паддавайся. Чуеш мяне? Не паддавайся. Ты ж ваяр, Жафрэй, змагайся. Змагайся!
ЖАФРЭЙ. Ты назвала мяне па iменi? Цi мне зноў мроiцца...
IЗАБЭЛА. Я назвала цябе па iменi. Мне страшна за цябе. Я баюся, што ты памрэш. Я малiлася за цябе...
ЖАФРЭЙ. Дзе ты была?
IЗАБЭЛА. На абедне. (Ён трацiць прытомнасць) Жафрэй, Жафрэй, не памiрай. Вярнiся, вярнiся...
ЖАФРЭЙ. Так... Я,я... Я нiчога... Усё добра...
IЗАБЭЛА. Паглядзi на мяне. Гэта я, сястра Iзабэла. Ты мяне памятаеш?
ЖАФРЭЙ. Ты мне снiлася...
IЗАБЭЛА. Гэта быў не сон, Жафрэй. Ты не спаў. Мы размаўлялi з табою. Я прамывала раны. Памятаеш?
ЖАФРЭЙ. Напэўна... Напэўна... Вада...
IЗАБЭЛА. Ўто?
ЖАФРЭЙ. Там была гнiлая вада. Я адпiў яе, а яна гнiлая, з цiнаю. Цiна ў горла лезла...
IЗАБЭЛА. Так, дрэнная была вада. (Ён стогне). Рана балiць?
ЖАФРЭЙ. Пячэ. Жывот гарыць. Жывот...
IЗАБЭЛА. Гэта лiхаманка. Лiхаманка. Гэта пройдзе, трэба толькi пацярпець. Вазьмi, вось, сцiснi гэта ў руцэ. (Нешта дае яму) Гэта дапаможа.
ЖАФРЭЙ. Што гэта?
IЗАБЭЛА. Крыжык. Крыжык мой нацельны.
ЖАФРЭЙ. Я памiраю?
IЗАБЭЛА. Не, не... Жафрэй, ты будзеш жыць. Малiся толькi, малiся Богу.
ЖАФРЭЙ. Не, не хачу. Я хачу размаўляць з табою. Мне так лягчэй.
IЗАБЭЛА. Добра, добра. Я буду малiцца за нас дваiх.
ЖАФРЭЙ. Мне так лягчэй... Як тут холадна.. Холадна... А ў жываце пячэ.
IЗАБЭЛА. Жафрэй, толькi не памiрай. Не памiрай, чуеш?
ЖАФРЭЙ. Ты анёл. Ты прыйшоў па мяне?
