IЗАБЭЛА. Я сястра Iзабэла. Памятаеш?
ЖАФРЭЙ. Iзабэла... Прыгожае iмя. Я пайду з табою.
IЗАБЭЛА. Жафрэй, гэта лiхаманка.
ЖАФРЭЙ. Я бачый цябе ў сне... Дай мне руку... (Зноў трацiць прытомнасць).
IЗАБЭЛА. (плача) Жафрэй, мiлы мой, Жафрэй, не памiрай, харошы мой, прашу цябе. Ну збярыся, ну калi ласка... Паслухай мяне, Жафрэй. Божа, не дай яму памерцi. Малю цябе, вазьмi мяне - злiтуйся над iм! Божа, молю цябе, бо ты мiласэрны. Злiтуйся над iм, злiтуйся! Малю цябе...
ЖАФРЭЙ. (апрытомнеў) Пячэ...
IЗАБЭЛА. Жафрэй.
ЖАФРЭЙ. Iзабэла, Iзабэла, ты са мною?
IЗАБЭЛА. З табою, мiлы мой, з табою. Не адыду ад цябе. Заўсёды буду з табою. Змагайся, змагайся, не здавайся... Ты ж ваяр, змагайся.
ЖАФРЭЙ. Цяжка... Ён стаў мне на грудзi...
IЗАБЭЛА. Хто?
ЖАФРЭЙ. Ён цiсне... Чаго ж ён так цiсне...
IЗАБЭЛА. Хто цiсне?
ЖАФРЭЙ. Цёмна Не магу...
IЗАБЭЛА. Я скiну яго (Кiдаецца яму на грудзi). Дыхай, дыхай... Так лягчэй?
ЖАФРЭЙ. Лягчэй.
IЗАБЭЛА. Нiкому цябе не аддам. Я буду ахоўваць цябе. Чуеш?
ЖАФРЭЙ. Ты анёл... Я кахаю цябе. (Трацiць прытомнасць).
IЗАБЭЛА. Жафрэй... (Застаецца сядзець побач з iм, чытае малiтву).
Сцэна 19
(Iзабэла молiцца. Уваходзiць Iаана).
IЗАБЭЛА. Хто тут?
СЯСТРА IААННА. Птушка Гон. Пер'е ў яе расце ўнутр, а сэрца - вонкi.
IЗАБЭЛА. Iаана? Сястра Iаана? Ты? Як я рада, што ты прыйшла. Я цябе чацвёрты дзень шукаю. Усюды шукаю. Дзе ты была...
СЯСТРА IААННА. У краiне Рэз траўкi збiрала.
IЗАБЭЛА. Траўкi? Так, так... Я як раз дзеля таго цябе шукала. Iаана, паглядзi, там ляжыць чалавек. У яго страшныя раны. Ён ў лiхаманцы. Яму дрэнна, а я зусiм не ведаю, як аблегчыць ягоныя пакуты. Я не ўмею, падкажы.
СЯСТРА IААННА. Натры яго смалою з тоўчанаю цыкутай i скарлупай арэха.
IЗАБЭЛА. Не кажы глупства. Не час жартаваць. Ён памiрае. Я ведаю, ты можаш выратаваць яго. Ты ведаеш таямнiцы траваў. Вылечы яго. Памажы, памажы яму дзеля славы Божай...
СЯСТРА IААННА. Дапамагi яму сама. Табе даручана.
IЗАБЭЛА. (сумелася) Iаана, што ты такое гаворыш?
СЯСТРА IААННА. Нiчога! Ты здраднiца. Я думала ты мая лепшая сяброўка, сястра...
IЗАБЭЛА. Але я табе сяброўка...
СЯСТРА IААННА. Хлусня! У цябе ёсць сябар. I хоць ён, пэўна, хутка памрэ, ты яшчэ паспееш нацешыцца з iм.
IЗАБЭЛА. (уражаная) Iаана, што ты такое кажаш?!
СЯСТРА IААННА. Тое, што ведаю. Тое, што бачыла на ўласныя вочы.
IЗАБЭЛА. Ты была тут?
СЯСТРА IААННА. Ад самага пачатку.
IЗАБЭЛА. Ты бачыла?
СЯСТРА IААННА. I бачыла, i чула. Усё зразумела. Бутон распусцiўся, а ў iм аса. Толькi джалiць яна мяне, мяне... (Плача).
IЗАБЭЛА. Iаана, ён памiрае...
СЯСТРА IААННА. (раз'юшана) Ён! Ён! Ён! Ён! А да мяне табе ўжо зусiм справы няма? Пагуляла з блазнаватай i кiнула, так?! Варта было з'явiцца першаму ж казлiшчу, i ты... Такое тваё боскае служэнне?
IЗАБЭЛА. Ды як у цябе язык паварочваецца такое казаць? Ён памiрае...
СЯСТРА IААННА. Нiчога ты не разумееш! Ты чэрствая, жорсткая, дурная! Я паверыла ў цябе... Я думала... Я... (Рыдае). Ты! Ты не ўяўляеш, кiм тя была для мяне! Ты не... I вось цяпер ён! I ты! Невыносна1
IЗАБЭЛА. (у разгубленасцi) Iаана, я жанчына. Мы не можам...
СЯСТРА IААННА. Дурнiца! (выбягае, рыдаючы). Якая ж ты дурнiца!
IЗАБЭЛА. (спрабуе спынiць) Iаана...
СЯСТРА IААННА. (На бягу) Траўка? Будзе табе траўка! Вылечу я яго. Радуйся!
(Выбягае).
Сцэна 20
ЖАФРЭЙ. (прыйшоў у сябе, слабым голасам) Iзабэла, Iзабэла.
IЗАБЭЛА. Жафрэй, ты прыйшоў у сябе? Дзякуй Богу, Ён пачуў мае малiтвы...
ЖАФРЭЙ. Колькi я ляжаў?
IЗАБЭЛА. Некалькi дзён.
ЖАФРЭЙ. А да гэтага...
IЗАБЭЛА. Трызнiў.
ЖАФРЭЙ. Дрэнна памятаю... Усё як скрозь полымя.
IЗАБЭЛА. Лiхаманка. Як сябе зараз адчуваеш?
ЖАФРЭЙ. Гарачка крыху спала. Лягчэй. Дыхаць лягчэй.
IЗАБЭЛА. А раны?
ЖАФРЭЙ. А... Бог з iмi...
IЗАБЭЛА. Хочаш чаго-небудзь?
ЖАФРЭЙ. Вады...
IЗАБЭЛА. Зараз. (Падае яму вады. Ён п'е). Бачыш, ты ўжо i пiць можаш. Самае страшнае ўжо прайшло. Паправiшся, дзякуй Богу.
ЖАФРЭЙ. Папраўлюся... Далёка яшчэ да гэтага. Галава балiць.
IЗАБЭЛА. Гэта пройдзе.
ЖАФРЭЙ. Ты ведаеш, у мяне да гэтае пары ў руцэ твой крыжык. Нi на iмгненне яго з рукi не выпусцiў.
IЗАБЭЛА. Вось i не выпускай. Ён табе дапаможа.
ЖАФРЭЙ. Я табе казаў, што ты анёл?
IЗАБЭЛА. I не аднойчы. У трызненнi.
ЖАФРЭЙ. Я праўду казаў.
IЗАБЭЛА. Добра, добра... Толькi не хвалюйся. Табе нельга зараз хвалявацца. Табе трэба берагчы свае сiлы, iначай не ачуняеш.
ЖАФРЭЙ. Я думаў, што памру сёння.
IЗАБЭЛА. Не кажя так.
ЖАФРЭЙ. I цяпер вось, гляджу на цябе, на твой твар, i думаю, што лепей бы памёр.
IЗАБЭЛА. Нельга так казаць, гэта грэх.
ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна. Я кахаю цябе.
IЗАБЭЛА. Не.
ЖАФРЭЙ. Я кахаю цябе.
IЗАБЭЛА. Маўчы! Маўчы!
ЖАФРЭЙ. Я ведаю, гэта гучыць як блюзнерства тут, у святых сценах манастыра, казаць такое сятры Бога Нашага Iсуса Хрыста. Мне ўсё роўна! Няхай я загублю душу гэтымi словамi, але... Я кахаю цябе!
IЗАБЭЛА. Маўчы! Ну што ж ты робiш? Ты загубiш мяне. Ты загубiш мяне.
ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна.
IЗАБЭЛА. Гэта грэх. Ты не можаш. Я дала зарок.
ЖАФРЭЙ. Але Гасподзь не забараняў каханне. Ён дарае каханне. Каханне сапраўднае (Iзабэла маўчыць). Божа, навошта ты мучыш мяне. Чалавек не мае ўлады над сваiм сэрцам. Чаму я не памёр сёння?! Я малiў цябе аб смерцi, Божа...
