Qupd metuens, o vos moneo, venientia saecla,
Flos hominum vestram fluxerat ante diem.
CV
Non hominem supra dicar veneratus amicum,
Aut par ille habitus relligione deis,
Assiduis adeam quia cantu ac laudibus unum,
Pectus amans unum, par sibi, semper idem.
Continuo bonus est hodie mihi crasque futurus.
Egregia constans pectoris ille fide;
Ac fidei imprimis celebrandae dedita musa,
Hanc recinens, dispar omne valere iubet,
Assiduum it carmen pietas, bonitasque, fidesquc
Res eadem, varias nomine passa vices;
Et vicibus super his exerceor, amplaque cedit
Materia inventis, una triplexque, meis.
Quaeque suas olim sedes habuere seorsum
Denique in hoc uno tres coiere viro.
CVI
Praeteriti in scriptis quotiens annalibus aevi
Corpora pulchrorum carmine picta lego,
Ac veteres mollit numeros laudata venustas
Virginis occisae, visque decora viri;
Praecipue quando laudantur ut optima formae
Palma, pedes, labrum, lumina, frontis honos;
Tum video expressum priscos voluisse poetas
Quale venustatis tu genus unus habes.
Sic ea laus habuit vere praesagia nostri
Temporis, hoc in te vaticinata decus.
At nisi vidissent divinitus, illa canendi
Ingenium antiquos vix habuisse putem.
Nos, ea cernentes oculis praesentia nostris,
Attoniti aspicimus, sed tenet ora pudor.
CVII
Non mea, non populi timidae praesagia mentis
Rerum venturas vaticinata vices,
Tempus amicitiae poterunt iam ponere nostrae,
Quam modo clausuri carcer et uncus erant.
Luna laborando defecit, et irrita vertunt
Omina terrifici quae cecinere senes.
Anxia iam festis, curae cessere coronis,
Pacis inexhaustos ducit oliva dies.
Nunc viret ambrosiae liquidis sub roribus horae
Noster amor, cedit nunc Libitina mihi;
In tenui hoc versu vivam, dum quamlibet illa
Saevit in elinguis ac sine voce tribus;.
Aeternumque tui monumentum hoc stabit, amice,
Cum tumidis regum molibus aera cadent.
CVIII
Ecquid inest animo scriptis imitabile signis
Quo mea se nondum est testificata fides?
Ecqua notae novitas, aut lectae vocis, amorem
Quo movear, vel quem tu mereare, canet?
Nulla, puer dilecte, at divos more precantum
Sunt eadem nobis quoque canenda die.
Nil sonat antiquum tibi quo coniungar, ut olim
Quando adii primo nomen honore tuum.
Immortalis amor, quod in illo cunque novetur,
Ponderat annorum damna situmque nihil.
Nil senii rugis concedit, at omne vetustum,
Omne sibi antiquum, cedere cogit amor;
Gnarus ibi teneros persaepe virescere sensus
Qua periisse anni, voltus et ipse, ferant.
CIX
Dixeris, o, nunquam me falsum, absentia quanquam
Visa sit ardoris vim minuisse mei;
Non animam citius quam memet linquere possum,
Inque tui septo pectoris illa iacet.
Cara mihi domus ista; ut sim fortasse vagatus,
At redeo, qualis qui pede fecit iter;
Adque diem rediens, ac non mutatus ut ille,
Lympha viae sordes quae luat, ipse fero.
Nunquam, o, credideris, pectus si prava tenerent
Cuncta quot obsidunt sanguinis omne genus,
Flagitio infectum fuit hoc, ut linquere vellet
Te, nihilum propter, te, mea summa boni.
Totus enim mundus prae te, flos optime rerum,
Fit nihili; e cunctis unus es omne mihi.
CX
Hei mihi, sed verum est, huc illuc isse locorum
Me scio, qua variae vestis et oris eram;
Irrisi mea sensa, habui carissima venum
Cuncta, cupidinibus lusus, ut ante, novis.
Pura fides oculis est a me censa malignis;
Hoc tamen affirmo, per quod ubique deum est,
Dum fluito, pietas antiqua renascitur imo
Corde, tuamque probant cetera falsa fidem.
His posui finem; cape iam sine fine futura:
