Musialam to wiedziec. Kiedy wychodzilam od pani Hilmer kilka minut pozniej, poprosilam ja, aby nie probowala wytezac pamieci, tylko pozwolila pracowac podswiadomosci.
Osaczalam Roba Westerfielda, czulam to w kosciach.
Samochod, podazajacy za mna dzisiaj wieczorem, mniej zwracal na siebie uwage niz ten, ktory prowadzil Teddy. Ten pojazd jechal bez swiatel. Zdalam sobie sprawe z jego obecnosci dopiero w chwili, gdy zatrzymalam sie przed skretem na podjazd, a auto musialo stanac bezposrednio za mna.
Odwrocilam sie, aby sie przyjrzec kierowcy. Samochod byl duzy i ciemny i wiedzialam, ze to nie Teddy.
Inny pojazd wyjezdzal z parkingu przed gospoda, a jego swiatla oswietlily twarz kierowcy w samochodzie za mna.
Dzisiaj to moj ojciec chcial sie upewnic, ze dojade bezpiecznie do gospody. Przez ulamek sekundy patrzylismy na siebie, nastepnie ja skrecilam w lewo, na podjazd, a on pojechal dalej.
38
Alfie zatelefonowal do mnie o siodmej rano w poniedzialek.
– Nadal chcesz to kupic?
– Tak, chce. Moj bank to Oldham-Hudson przy Main Street. Bede tam o dziewiatej i mozemy sie spotkac na parkingu piec po dziewiatej.
– Dobra.
Kiedy wychodzilam z banku, podjechal i zaparkowal furgonetke obok mojego samochodu. Z ulicy nikt nie byl w stanie zobaczyc, co robimy.
Otworzyl okno.
– Najpierw pieniadze.
Wreczylam mu je.
Przeliczyl, a potem powiedzial:
– W porzadku, oto szkic.
Obejrzalam go uwaznie. W swietle dziennym wydal mi sie jeszcze bardziej zlowieszczy, kiedy uswiadomilam sobie, ze zostal zamowiony przez siedemnastoletniego wnuka potencjalnej ofiary. Wiedzialam, ze zaplace kazda sume, jakiej ten czlowiek zazada, aby uzyskac jego zgode na umieszczenie tego planu na mojej stronie internetowej.
– Alfie, wiesz, ze obejmuje cie ustawa o przedawnieniu. Jesli gliny sie dowiedza o calej sprawie, nie bedziesz mial zadnych klopotow. Lecz jesli pokaze to na mojej stronie internetowej i napisze, co mi opowiedziales, moze to wplynac na decyzje pani Westerfield, czy przekazac pieniadze na cele dobroczynne, czy tez zostawic je Robowi.
Stalam przed furgonetka. On siedzial w srodku, z reka na kierownicy. Wygladal na tego, kim sie stal: ciezko pracujacym czlowiekiem, ktory nie ma duzo czasu na odpoczynek.
– Posluchaj, wole zaryzykowac i zadrzec z Westerfieldami, niz zyc ze swiadomoscia, ze on tarza sie w forsie. Rob swoje.
– Jestes pewien?
– Jestem pewien. To bedzie moja zemsta za Skipa.
Po doswiadczeniach z wyprawy do Bostonu, kiedy utknelam w straszliwym korku ulicznym, postanowilam przeznaczyc wiecej czasu na dojazd do Maine i dlatego przelozylam swoje spotkanie z Jane Bostrom, zastepca dyrektora do spraw kontaktow z prasa w Akademii Carrington.
Dzieki temu moglam zatrzymac sie w Rockport, poltora kilometra od szkoly, by zjesc kanapke z serem i wypic cole w kawiarni. Teraz czulam sie przygotowana do rozmowy.
Kiedy wprowadzono mnie do gabinetu, pani Bostrom powitala mnie uprzejmie, lecz z rezerwa, a ja nabralam pewnosci, ze nielatwo bedzie wyciagnac z niej informacje, ktorych potrzebowalam. Siedziala przy biurku i zaproponowala, bym usiadla naprzeciwko. Jak wielu urzednikow, miala dla gosci kacik z kanapa i kilkoma krzeslami, ale nie zaprosila mnie tam.
Byla mlodsza, niz sie spodziewalam, miala okolo trzydziestu pieciu lat, ciemne wlosy i wielkie szare oczy, ktore wydawaly sie troche niespokojne. W trakcie naszej krotkiej rozmowy przez telefon zorientowalam sie, ze jest dumna ze swojej szkoly i nie zamierza pozwolic, by wscibska dziennikarka zepsula opinie Akademii Carrington z powodu jednego ucznia.
– Doktor Bostrom – powiedzialam – pozwoli pani, ze od razu wyloze karty na stol. Rob Westerfield spedzil tutaj dwa lata. Zostal wyrzucony z poprzedniej szkoly, poniewaz brutalnie zaatakowal innego ucznia. Mial czternascie lat, kiedy wydarzyl sie ten incydent. W wieku siedemnastu lat zaplanowal zabojstwo wlasnej babki. Strzelano do niej trzy razy i to prawdziwy cud, ze przezyla. W wieku dziewietnastu lat zatlukl na smierc moja siostre. W tej chwili sprawdzam przypuszczenie, ze jest przynajmniej jeszcze jedna osoba, ktora pozbawil zycia.
Zobaczylam, ze na jej twarzy pojawil sie wyraz przerazenia i zaklopotania. Milczala dluzsza chwile, zanim mi odpowiedziala.
– Panno Cavanaugh, te informacje o Robie Westerfieldzie sa wstrzasajace, prosze jednak cos zrozumiec. Lezy przede mna jego teczka i nie ma tam absolutnie nic, co wskazywaloby na powazne problemy wychowawcze w okresie, kiedy tu byl.
– W swietle tego, co odkrylam, trudno mi uwierzyc, by mogl spedzic tutaj dwa lata bez powazniejszych ekscesow. Moge spytac, jak dlugo pracuje pani w Carrington, doktor Bostrom?
– Piec lat.
– A zatem mowi pani tylko na podstawie akt, ktore mogly zostac wyczyszczone.
– Mowie na podstawie tego, co mam przed soba.
– Moge spytac, czy Westerfieldowie wspierali Akademie Carrington jakimis znaczacymi sumami?
– W czasie gdy Rob tu sie uczyl, pomogli odnowic i wyposazyc osrodek sportowy.
– Rozumiem.
– Nie wiem, co pani rozumie, panno Cavanaugh. Prosze pamietac, ze wielu naszych uczniow mialo problemy emocjonalne i potrzebowalo rady i wspolczucia. Niektorych traktowano jak karty przetargowe podczas nieprzyjemnych rozwodow. Czasem jedno z rodzicow po prostu znikalo z ich zycia. Bylaby pani zdumiona, jaki to moze miec wplyw na poczucie wlasnej wartosci dziecka.
O nie, nie czulabym zdumienia, pomyslalam. To akurat wiedzialam doskonale.
– Czesc sposrod naszych uczniow to mlodzi ludzie, ktorzy nie potrafia wspolzyc z rowiesnikami albo z doroslymi, albo z jednymi i drugimi.
– To chyba byl problem Westerfielda – zauwazylam. – I na nieszczescie dla nas jego rodzina zawsze probowala go ochraniac albo placila, zeby wyciagnac go z klopotow.
– Prosze zrozumiec, ze prowadzimy tu szczegolna dzialalnosc. Uwazamy, ze waznym krokiem w rozwiazywaniu problemow emocjonalnych jest pomoc w odzyskaniu przez chlopcow poczucia wlasnej wartosci. Od naszych uczniow wymaga sie, by mieli dobre stopnie, zajmowali sie sportem lub rozwijali inne zainteresowania i uczestniczyli we wspolnych programach, ktore sponsoruje szkola.
– A Rob Westerfield wywiazywal sie ze wszystkich tych obowiazkow ochoczo i radosnie?
Powinnam byla ugryzc sie w jezyk. Jane Bostrom wyswiadczyla mi grzecznosc, udzielajac zgody na wywiad, i odpowiadala na moje pytania. Stalo sie jednak dla mnie jasne, ze jesli szkola miala jakies wieksze problemy z Robem Westerfieldem, nie znalazly one odzwierciedlenia w jego aktach.
– Rob Westerfield najwyrazniej wywiazywal sie z tych obowiazkow ku zadowoleniu naszej szkoly – oswiadczyla sucho.
– Czy ma pani spis uczniow z okresu, kiedy on tu byl?
– Oczywiscie.
– Czy moge go zobaczyc?
– W jakim celu?
– Doktor Bostrom, kiedy Rob Westerfield siedzial w wiezieniu, pod wplywem narkotykow wyznal cos innemu
