opwindend verhaal over een man met een snor.’
Vledder schudde zijn hoofd.
‘Lorette de Jong kwam nooit op de Wallen,’ reageerde hij kortaf.
De Cock grijnsde.
‘Dat zegt ze. Maar ook dat kan een leugen zijn… zoals ook haar opwindende verhaal over een glurende zwarte man met een snor vanachter een boom… niet op waarheid behoeft te berusten. Het opmerkelijke is, dat Grietje van der Zee met geen woord rept van een griezelige zwarte man met een snor.’
‘Misschien heeft Charmaine met haar nooit over de man met de snor gesproken?’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Dat lijkt mij niet aannemelijk. Als die man Charmaine werkelijk angst inboezemde, zoals Lorette de Jong nadrukkelijk beweert, dan had ze haar angst ook aan Grietje van der Zee kenbaar gemaakt. Al waren ze niet meer bij elkaar… er bestond toch nog altijd een vertrouwensrelatie.’
De oude rechercheur staarde even voor zich uit. Daarna stak hij zijn wijsvinger omhoog.
‘Dan is er nog iets opmerkelijks,’ sprak hij bedachtzaam. ‘We vonden Charmaine niet in haar tenue van prostituee en ze had een bos sleutels in haar hand. Wat is volgens jou de conclusie?’
Vledder zuchtte.
‘Ze stond op het punt haar peeskamertje te verlaten… of ze kwam net in haar peeskamertje terug toen de moordenaar haar overviel.’
De Cock knikte.
‘Heel goed,’ sprak hij bewonderend. ‘Grietje van der Zee vertelde dat Charmaine van Lorette niet naar het flatje in Purmerend mocht komen als ze op een avond minder dan driehonderd gulden had verdiend. In de pedaalemmer zaten maar drie condooms. Dat betekent drie klanten. Ik vermoed, dat Charmaine haar driehonderd gulden gisteravond niet heeft gehaald.’
Vledder liet zijn hoofd iets zakken.
‘Dus,’ reageerde hij somber, ‘moest Charmaine in haar peeskamertje overnachten.’
‘Juist.’
De jonge rechercheur veerde strijdlustig op.
‘Als het verhaal van Grietje van der Zee op waarheid berust!’ riep hij fel. ‘En daar ga ik nog steeds niet van uit.’
De Cock glimlachte.
‘Het wordt tijd dat er een betrouwbare leugendetector op de markt komt.’
Vledder grinnikte.
‘En dat we zo’n ding van Van Traa en zijn parlementaire enquetecommissie ook werkelijk bij een verhoor mogen gebruiken.’
De Cock glimlachte.
‘Zonder van
De oude rechercheur trok zijn gezicht in een ernstige plooi.
‘We zullen in ieder geval Lorette de Jong nog eens stevig aan de tand moeten voelen. Ik hoop voor haar dat ze een sluitend alibi heeft.’
‘Heeft ze dat nodig?’
De Cock tuitte zijn lippen.
‘Ik meen van wel. Heeft ze Charmaine tot prostitutie gedwongen? Zijn er wurgpogingen geweest? Ik vraag mij ook af vanwaar Charmaine haar heeft gebeld om te zeggen dat de man met de snor er weer was. In het peeskamertje was geen telefoon.’
Vledder trok zijn schouders op.
‘Bij Smalle Lowietje… zoals ik dat heb gedaan?’
De Cock antwoordde niet.
‘Meet haar straks eens op.’
‘Wie?’
‘Het slachtoffer Charmaine. Voordat de sectie begint. Ik wil weten hoe lang ze is.’
‘Waarom?’
‘Omdat Charmaine volgens mij zeker een kop groter was dan Lorette de Jong.’
‘Je bedoelt de stand van de wurggrepen?’
De Cock knikte.
‘En vraag of dokter Rusteloos de spanwijdte van de wurggreep wil opmeten.’
‘Wat is dat?’
‘Een wurggreep laat in de hals kleine bloeduitstortingen na. De spanwijdte… de afstand tussen duim en middelvinger kan belangrijk zijn. Is die afstand groot, dan kan iemand met kleine handen nooit de wurger zijn.’
‘Begrepen.’
De Cock wuifde naar Vledder.
‘Let straks bij de confrontatie goed op de reacties van Lorette de Jong als ze naar de dode Charmaine kijkt en vraag aan onze collega’s uit Purmerend of ze haar na de herkenning aan de Warmoesstraat willen afzetten.’
Vledder keek hem verrast aan. ‘Ga je haar arresteren?’
De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik zal haar de verklaring van Grietje van der Zee voorleggen… en dan maar zien hoe Lorette de Jong daarop reageert.’
‘Je wacht met haar verhoor toch wel tot ik terug ben van de sectie?’
De Cock knikte met een glimlach.
‘Ik vraag aan Jan Kusters of hij haar een poosje in de wachtkamer vasthoudt.’
De oude rechercheur keek op zijn horloge.
‘Ik heb nog wel even de tijd.’
Hij stond op en slenterde naar de kapstok.
Vledder liep hem na.
‘Waar ga je heen?’
De Cock draaide zich half om.
‘Naar een hoerenwaardin in ruste… Brabantse Truus. Ze woont pal tegenover wat vroeger De Veilige Haven was en zit altijd voor het raam.’
Haar dikke grijze haren zaten vol witte papillotjes en op de zwartglimmende kimono waren veelkleurige paradijsvogels geborduurd. Brabantse Truus ging tegenover hem zitten en plukte met een bevende hand een onzichtbaar pluisje van haar pluchen tafelkleed.
‘Ouderdom komt met gebreken,’ sprak ze klagerig. ‘Ik heb het de laatste dagen een beetje aan mijn darmen. Daarom heb ik het gemist. Toen ik van de plee terugkwam, stond de ambulance er al.’
Ze keek naar De Cock op.
‘Had ik anders haar moordenaar gezien?’
De oude rechercheur glimlachte.
‘Ik acht die kans heel groot. Toen we haar vonden was ze nog warm.’
Brabantse Truus zwaaide naar het raam.
‘Arm kind.’
Haar stem trilde van medelijden.
‘Ik heb nooit goed begrepen wat ze in de business te zoeken had. Een schichtig kindvrouwtje. Ze deugde helemaal niet voor het vak.’
‘Heb je wel eens met haar gesproken?’
Brabantse Truus schudde haar hoofd.
‘Het kind sprak met niemand. Ze had geen enkel contact met de andere meiden op de gracht.’
‘Klandizie?’
Brabantse Truus trok een grimas.
‘Weinig.’
