“Wie verbrak de verhouding?”
“Jasper.”
“Hij had een ander gevonden?”
Ze schudde haar hoofd.
“We kregen ruzie om een kleinigheid. Toen was het uit. Ineens. Uit balorigheid ben ik een paar maanden later met Peter Slibbroek getrouwd.”
“En?”
“Wat bedoelt u?”
“Een gelukkige keus?”
Judith schonk hem een matte glimlach.
“Een gelukkig keus?”
herhaalde ze snuivend.
“Het was het stomste wat ik ooit heb kunnen doen.”
“Zocht u daarom weer toenadering tot Jasper?”
De mooie Judith liet haar hoofd hangen.
“Ik probeerde bij Jasper weer iets van dat geluk terug te vinden.”
De Cock knikte begrijpend.
“Jasper is dood,” reageerde hij strak.
“Iemand stak hem een dolk in zijn rug.”
Judith zuchtte diep.
“Daar kom ik voor.”
“Voor die moord?”
“Ja.”
“U weet iets?”
Judith van Zeebrugge schudde haar hoofd.
“Niet iets concreets. Ik bedoel…ik ben er geen getuige van geweest.”
“U vermoedt iets?”
“Ja.”
De Cock glimlachte.
“Dat de dader uw huidige echtgenoot is?”
Judith keek naar hem op.
“Precies. Peter heeft al eens een man vermoord.”
“Jan van Noordwolde.”
“Ja.”
De Cock keek de vrouw schuins aan.
“Heeft Peter u die moord opgebiecht?”
Judith sloot even haar ogen.
“Nee. Toen ik het hem eens rechtstreeks vroeg, ontkende hij en beriep zich op zijn vrijspraak. Ik heb hem destijds geloofd.”
Ze zuchtte opnieuw.
“Ik weet inmiddels hoe anderen over die vrijspraak denken.”
De Cock nam een kleine pauze.
“Hebt u van Jasper van de Gouwenaer een sleutel van zijn flat gekregen?”
Judith knikte.
“Een paar maanden geleden.”
“Mag ik die eens zien?”
Judith nam het handtasje van haar schoot, opende de klep en grabbelde in de inhoud. Haar handelingen werden steeds nerveuzer. Na een poosje keek ze op.
“Hij is weg.”
De Cock gebaarde naar het lasje.
“Mist u nog andere sleutels?”
Judith grabbelde opnieuw. Tevergeefs. Ze keek vertwijfeld naar De Cock op.
“Al mijn sleutels zijn weg.”
De oude rechercheur knikte.
“Uw man heeft ze weggenomen.”
De mond van Judith viel open.
“Mijn man?”
De Cock knikte opnieuw.
“Petertje Slibbroek, alias Petertje de Knoet. Hij wantrouwt u. Al meer dan een jaar gaat hij in het geniep al uw gangen na. Hij heeft die sleutels uit uw tasje geprobeerd op de sloten van de woningen van de mannen die u zo nu en dan een bezoek bracht.”
Het gezicht van Judith verstarde.
“De schoft,” siste ze tussen haar tanden.
“Vuile, gore moordenaar. Be begrijp het nu. Hij heeft de sleutel van Jaspers flatje gebruikt om hem te vermoorden.”
De Cock reageerde niet.
Hij trok een lade van zijn bureau open en nam daaruit de doorschijnende plastic zak met de dolk, die dokter Rusteloos uit de rug van Jasper van de Gouwenaer had verwijderd. Hij hield de zak omhoog.
“Kent u deze dolk?”
Judith knikte vaag.
“Mijn man had zo’n dolk.”
De Cock trok rimpels in zijn voorhoofd.
“Petertje Slibbroek had zo’n dolk?”
vroeg hij verrast. Judith knikte.
“Ook Jasper had er een. Jasper was, naar ik meen, de eerste die zo’n dolk in zijn bezit had. Broer Joost had die voor hem meegenomen uit Bulgarije.”
“Uit Bulgarije?”
“Ja. Er is daar ergens een klein winkeltje waar ze die dingen verkopen. Het model schijnt voor mannen een bijzondere aantrekkingskracht te hebben.”
Ze trok een grijns.
“En mannen zijn net kleine kinderen…als de een iets heeft…”
Ze maakte haar zin niet af. De Cock keek haar strak aan.
“U bedoelt,” vroeg hij ongelovig, “dat er meer van die dolken in omloop zijn?”
Judith grijnsde opnieuw.
“Ik denk,” sprak ze gnuivend, “dat elk personeelslid van het vervoersbedrijf waar Jasper werkte zo’n dolk in zijn bezit heeft.”
De Cock sloeg even zijn handen voor zijn brede gezicht. De mededeling dat er meerdere soortgelijke dolken in omloop waren, kwam bij de grijze speurder hard aan.
“Weten alle personeelsleden van het transportbedrijf,” vroeg hij zwaar zuchtend, “dat bijzondere winkeltje in Bulgarije te vinden?”
Judith schudde haar hoofd.
“Dat denk ik niet. Ik vermoed dat alleen Joost dat winkeltje kent. Hij handelde zo’n beetje in die vreemde dolken.”
De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.
“Waar is de dolk van Jasper gebleven? Wij hebben dat wapen bij ons onderzoek in zijn flat niet teruggevonden.”
Judith trok haar schouders op.
“Misschien heeft hij die weggegeven of verkocht.”
Ze schonk De Cock een zoete glimlach.
