De Cock keek haar ongelovig aan.
“De dag van het vertrek?”
“Ja.”
“Hoe verliep die dag?”
Mevrouw Grijpskerk verschoof onzeker op haar stoel en keek de kamer rond alsof die aanblik haar zou helpen met de herinnering.
Vledder volgde haar blik.
“De heer Handgraaf belde mijn man en vroeg hem of hij zich onmiddellijk klaar wilde maken voor een reis naar China. Een zakenreis om goedkope textiel en schoenen te importeren. “Om kwart over twaalf kom ik je halen,” had hij gezegd.”
De Cock toonde verwondering.
“Dat is nogal abrupt.”
“Inderdaad, dat vond ik ook.”
“Hoe reageerde uw man?”
Mevrouw Grijpskerk trok haar schouders iets op.
“Hij was niet verrast. Hij deed rustig en heel ontspannen, gewoon. Het leek me toe dat Cor, mijn man, een dergelijke uitnodiging van de heer Handgraaf min of meer had verwacht.”
“Over die verwachting had hij met u niet gesproken?”
Mevrouw Grijpskerk trok haar rok strak over haar knieen en streek een paar maal met haar handen over de stof.
“Nee,” sprak ze weifelend.
“En toen?”
“We hebben wat spulletjes bij elkaar gezocht en een koffer gepakt. Om prompt kwart over twaalf stond de heer Handgraaf met zijn Mercedes voor de deur. Mijn man pakte zijn koffer, kuste me vluchtig als afscheid, stapte bij hem in de wagen en ze reden weg. Zo was het.”
Vledder schoot naar voren en vroeg: “Zomaar?”
“Hoe bedoelt u?” Bezorgd keek ze naar Vledder. Van een glimlach was niets meer over, rimpels trokken over haar voorhoofd.
“Hebt u met uw man geen afspraken gemaakt?” ging Vledder door.
“Waarover?”
“Hoelang de trip zou duren, hoe u uw man kon bereiken, of hij contact met u zou opnemen, dergelijke dingen.”
Mevrouw Grijpskerk maakte een wrevelig gebaar.
“‘Je hoort wel van me.’ Dat is alles wat Cor tegen me heeft gezegd.”
De Cock verhief zijn stem om Vledder te beduiden dat hij zijn mond moest houden.
“En?” vroeg hij.
“Wat?” vroeg mevrouw Grijpskerk verward.
“Hebt u iets van hem gehoord?”
Ze schudde haar hoofd. “Sinds hij toen vertrokken is heb ik niets meer van hem vernomen. Niets.”
“Ook recent niet, bijvoorbeeld van het kantoor van de Foundation aan de Keizersgracht?”
“Nee.”
De Cock boog zich naar haar toe.
“U zult ongetwijfeld iets van mijn verbazing hebben gemerkt toen u bij mijn komst vertelde dat uw man met de heer Handgraaf op reis was.”
Mevrouw Grijpskerk knikte instemmend.
“U reageerde inderdaad nogal vreemd.”
De Cock glimlachte.
“Het was voor mij ook een complete verrassing,” verklaarde hij.
“Een openbaring. Volgens mijn inlichtingen leefde uw man met Victor Handgraaf op gespannen voet, erger nog, uw man zou hem zelfs met de dood hebben bedreigd…”
Vledder luisterde met belangstelling naar het gesprek maar intussen streek hij met zijn hand over zijn maag en dacht aan al die forensen die nu zaten te eten. Hier werd hem nog geen kopje koffie aangeboden. Hier zit ik te hongeren voor een hongerloon, dacht hij en hij glimlachte om zichzelf. Zo rampzalig was het nou ook weer niet.
Mevrouw Grijpskerk keek ongelukkig en maakte een hulpeloos gebaar.
“Ik heb er ook niet zo veel van begrepen,” sprak ze vermoeid.
“Cor, mijn man, is niet bepaald een open boek. Integendeel, hij is vaak erg gesloten…in zichzelf gekeerd. Zeker ten aanzien van zakelijke aangelegenheden. Als ik om opheldering vroeg, dan zei hij altijd: daar begrijp jij toch niets van.”
De Cock steunde met zijn handen op zijn knieen en leunde ver naar voren.
“Maar doodsbedreigingen…uitgesproken in het bijzijn van ondergeschikten van de Foundation…die moeten toch een oorsprong hebben? Uw man moet toch bijzonder verbolgen zijn geweest over iets bepaalds?”
Mevrouw Grijpskerk knikte.
“Dat klopt wel. Mijn man voelde zich miskend en ondergewaardeerd.” Vledder knikte bij die woorden alsof het over hem ging; miskend en ondergewaardeerd. Mevrouw Grijpskerk vervolgde aarzelend. “Volgens mijn man had de heer Handgraaf zich niet aan gemaakte afspraken gehouden.”
De Cock boog zich nog verder naar haar toe.
“Wanneer is uw man bij de Handgraaf Foundation in dienst gekomen?”
“Het was geen dienstverband,” grinnikte ze.
De Cock keek haar verwonderd aan.
“Wat was het dan?”
“Een overeenkomst.”
“Met wie?”
Mevrouw Grijpskerk plukte aan het kraagje van haar hooggeslotenjapon en sloeg haar armen over elkaar.
“De heren Victor Handgraaf,” legde ze geduldig uit, “Derek van Achterdiep, Peter Freedestein en mijn man werkten vroeger samen in verschillende functies bij de IJsselsteinse Bank in Amsterdam.”
“Ja?” sprak De Cock, alsof hij wilde zeggen: ga door.
“Op de IJsselsteinse Bank waren ze alle vier lid van een loterijclubje. Elke maand stortten ze een bepaald bedrag in de loterijpot, die door de heer Handgraaf werd beheerd. Hij kocht van dat geld elke maand een paar loten van de Staatsloterij.”
De Cock glimlachte.
“Van dat soort loterijclubjes zijn er vele. Ik heb bij de recherche aan de Warmoesstraat ook nog een tijdje zo’n miserabel loterijpotje beheerd. Verschrikkelijk. Zeuren om de bijdrage. Toen we nooit iets wonnen, ging het clubje ter ziele. Ik had er ook eerlijk gezegd geen lol meer in. Zonde van het geld.”
Mevrouw Grijpskerk lachte.
“Mijn man wilde ook al een tijdje uit het loterijclubje stappen. ‘Die stomme nieten-noppes-pot’, zei hij altijd, ‘kost ons alleen maar geld.’”
Het gezicht van mevrouw Grijpskerk klaarde op.
“Tot plotseling de jackpot viel op een door Handgraaf gekocht lot.”
Vledder keek naar zijn oude collega en vervolgens naar het plafond. Voor mij een halve jackpot en ik begin voor mezelf, dacht hij. Geen oude en geen jonge collega’s, op tijd een bord eten en een gezonde nachtrust.
De Cock had niets in de gaten van de zielenroerselen van Vledder en glimlachte naar de vrouw tegenover zich.
“Was het veel geld?” vroeg hij.
Mevrouw Grijpskerk maakte een schouderbeweging.
“Ik heb het exacte bedrag nooit horen noemen door mijn man, maar het moeten miljoenen zijn geweest.”
De Cock schoof naar het puntje van zijn fauteuil.
