Зямны акіян

Чаму ты мне, бог, даў пакутлівы лёс,
Дзе рай твой зямны абяцаны?
Дзе літасць твая да прытоеных слёз,
Да лаўкі маёй акаванай?

О, колькі тут сэрцаў смуткуе, павер,
Я кожнае з іх прыкмячаю.
Ты злітуйся, божа! Мой розум цяпер
Знямеў ад тугі і адчаю.

V

Як тут павольна дзень ідзе,
Нібы чыёсьці пахаванне!..
І дзень, праведзены ў бядзе,
Аплакваць будзеш з адчуваннем,
Што вельмі хутка час да скону йдзе.

VI

Я слухаю горада гул за сцяной,
Астрожнік, хаваючы слёзы.
Варожае неба вісіць нада мной —
З пагардай глядзіць і пагрозай.

Вось дзень адышоў, як наглядчык, прыціх,
Газніца мігае з пагрозай.
У камеры душнай мы толькі ўтраіх —
Газніца, і я, і мой розум.

АТЭЛІ

Тут пакоі — удовы.
Сам жыві-памірай!
Нехта з’явіцца новы, —
Плату ўперад давай!

Гаспадар у трывозе,—
Ці заплацяць паны?
Я кручуся ў знямозе,
Як ваўчок завадпы.

Шум фіякраў — аж млосна!
А сусед мой, лайдак,
Смаліць востры, нязносны
Той англійскі табак.

Ён рагоча, кульгае,
Ла Вальера двайнік!
I да ранку мігае
Мой пакутнік-начнік.

I ўсе людзі ў атэлі,
Сярод тлуму таго,
Вавілон зразумелі
З мовай дзікай яго.

Нашы дзверы зачынім!
Кожны ўспомніць пры тым
Аб адзінай жанчыне,
Аб каханні сваім.

ВАНДЭМ’ЕР

(З паэмы)