Зямны акіян

Такая багіня, што нават
I страшна было б закахацца!

Любіў я жанчын суровых у завадскіх кварталах,
Штодня там на свет прыбываюць істоты,
Якіх яшчэ свет не бачыў:
Становіцца сталь іх плоццю, полымя — іх мазгамі.

О так, любіў я спрытнае іх племя,
Людзей-машын. Іх шык — пустая пена.
А дамы гэтай прыгажосць
У сэрцы выклікала толькі боязь!

У ТУРМЕ САНТЭ

I

У камеру вядуць мяпе,
Распранутага дагала.
Злавесны голас, нібы ў сне,
Сіпіць:
         — Гіём, бяда прыйшла!

I я, разлучаны з зарой,
У магіле цёмнай і сырой.
Бывай, сяброўскі карагод,
Бывай, каханне юных год!

II

Не, я цяпер не той зусім,
      Гэй, асцярожна!
Я тут пад нумарам сваім —
      Астрожнік.

Пракралася ж і сонца ўдзень
      Праз краты звонку,
I скача зайчыкам прамень
      Мне на старонку.

Яму, гарэзу, і няўцям
      З яго праменнем,
Што некаму тужліва там
      У сутарэнні.

III

У нейкай яме, як мядзведзь,
Я пасля ночы крочу-крочу.
Я сёння дыхаю ледзь-ледзь.
Ланцуг на небе. Дзень сірочы.
У нейкай яме, як мядзведзь,
Я пасля ночы крочу-крочу.

А побач з камерай маёй
Крыніца зазвініць раптоўна:
Наглядчык пройдзе і парой
Ключамі бразгане жартоўна.
I побач з камерай маёй
Крыніца зазвініць раптоўна.

IV

Як горка смуткую я ў сценах глухіх —
Між колераў бледных тых, шэрых!
Асенняя муха — чытачка маіх
Няроўных радкоў на паперы.