А камерсант-кравец, падаючы абновы,Быў сам, як манекен той безгаловы.Натоўп ішоў, і цені ўслед ішлі —Спляліся і зліліся без кахання.I рукі, ўзнятыя да сонечнага ззяння,Як птахі белыя, зрываліся з зямлі.Я заутра адплыву на караблі магічным,З Амерыкі ніколі не вярнуся я сюды.Я грошы зараблю у прэрыях лірычных.На вуліцах, што я любіў, змятуць мае сляды.Вярнуцца хочацца індыйскаму салдату!А я? Тут кожны мой плявок на біржы прадаюць.У новае апранены, хачу пад тыя шаты,Дзе птушкі ціхія і мне заснуць дадуць.Што манекенам? Распрануцца ім не брыдка,Прымерку зробяць на любы манер.У фраку лорда, купленым са скідкай,Ён проста як сапраўдны мільянер.А з вуліцы гадыГлядзелі на вітрыну,На чорных манекенаўI ў ланцугахЗнікалі назаўжды.Нудой напхаўшы год, брылі ўдаўцамі дні,Як тыдні чорных пятніц — да магілы,І хмары чорна белыя грымелі ў вышыні,Нібы там жонка д’ябла мешалкай лупіла.У порт ішоў праз лістапад. АпалаюЛістотай пірсы выслаліся ўсе.Стаміўся. Чамадан узнёс на палубу і сам прысеў.З пагрозай прыхаванай дзьмуў вецер з акіянаI валасы вільготным пацалункам цалаваў.Вось плача эмігрант, ахутаны туманам,Другі з малітвай на калені ўпаў.Глядзеў ён доўга: берагі там паміралі,Караблікі дзіцячыя плылі за небасхіл.Букет маленькі кінуў эмігрант на хвалі —I акіян расцвіў, набраўся весніх сіл.Хай той букет плыве, нібыта слава,Да іншых поэіркаў, у іншы акіян!I ў памяці яго мінулае ўставала:Яго жыцця панурага дыванНядоля мачыха саткала.Васал, ён вырашыў з цянётаў сюзерэнаУцячы і на жыццё махнуў рукой.Як дож, звянчаўся з хваляю марскойПад галашэнне сённяшняй сірэны.О плынь марская, хлынь насустрач ночы!Здалёку хіжым позіркам на трупы сумных дзёнГлядзяць да раніцы акул пражэрных вочы,А мора ўсё гудзе і хвалямі клякоча,Глынаючы і скаргі і праклён.
РЭЙНСКАЕ
РЭЙНСКАЯ НОЧ
Мой келіх поўны, і віно, як полымя трапеча…Услухайцеся: песню лодачнік пяе,Як сем наяд пад месяцам, смуткуючы аб нечым,Сушылі валасы зялёныя свае.Прыходзьце да мяне, кружыцеся на славу!Не! Болей не хачу я песні слухаць той!Прыводзьце да мяне зямных дзяўчат бялявых,
