Зямны акіян

Упалі шклянкі і разбіліся —
Мы пачалі смяяцца,
I прэч пайшлі, шукальнікі пагібелі,
Перасякаючы дарогі, вуліцы,
                                         краіны.

Я зноў сустрэў яго на беразе ракі:
Там белыя гарлачыкі гайдалі
Афелію-тапельніцу, а ён
Стаяў між бледных Гамлетаў, самотны,
I ўмела выціпаў на флейце матыў якісь вар’яцкі.
Я потым бачыў:
                        ён сядзеў ля паміраўшага мужыка
                                                      і суцяшаў яго;

Ён захапляўся снегам зазімка,
                                 як голым жаночым целам;
Я чуў: ён па ўсё быў гатовы
                                         за гонар слоў любімых,
Ад якіх святлее твар дзіцячы.
Таму я не маўчу!
                        Я ўспамінаю — будучыню заклікаю:
Мой добры друг Андрэ Сальмон
                                     спраўляе слаўнае вяселле.

Дык будзем весяліцца разам!
Сяброўства наша — светлая рака —
Багаты плён нам абяцае:
Прырэчная зямля прыносіць людзям ураджай.
Дык будзем весяліцца разам!
I не таму, што шклянкі нашы
Ізноў глядзяць на нас апошнім позіркам Арфея;
I не таму, што выраслі мы ўсе да неба
I можна зблытаць пашы вочы з зорамі;
I не таму, што сцягі ў вокнах палымнеюць
У грамадзян, якія сто гадоў здаволены жыццём
I драбязу сваю абараняюць;
I не таму, што нам дала Паэзія правы:
Мы можам словамі стварыць
                                         і разбурыць сусвет;
I не таму, што плакаць мы умеем
I не здаёмся смешнымі нікому;
I не таму, што курым, п’ём, смяёмся, як калісьці!

Мы будзем весяліцца, бо каханне
Агнём кіруе і паэтамі,
Каханне напаўняе, як святло,
Прастор паміж планетамі сусвету.
Каханне загадала:
                           мой добры друг Андрэ Сальмон
Спраўляе слаўнае вяселле!

ВАНДРОЎНЫЯ АКРАБАТЫ

Луі Дзюмуру

Міма карчомак, заезных дамоў
Ідуць акрабаты ля хат і садоў.
Праз вёскі, дзе цэркваў нідзе не відаць,
Ідуць балаганшчыкі, бубны грымяць.

I дзеці насустрач імчацца да іх,
I разгараюцца вочы ў малых.
Ідуць акрабаты — лады не ў лады,
Ім кожнае дрэва падносіць плады.

На твары — усмешка, цяжар — на плячы,
Яны барабаны нясуць, абручы.
I малпа э мядзведзем выходзяць у час —
Збіраць медзякі за вясёлы паказ.

ЭМІГРАНТ З ЛЭНДАР-РОУД

Андрэ Бійі

Ён пры капелюшы, як паўнапраўны пан,
Прыдворнаму краўцу прынёс стары кафтан.