Зямны акіян

*** О Млечны Шлях — ты светлы брат…

О Млечны Шлях — ты светлы брат
Крыніц празрыстых Ханаана.
Мы — целы бедных закаханых,
Мы — весляры, плывем дарогай страт
Да зор, схаваных у туманах.

Нас дэман цягне ў карагод,
І круціць нас,
                   вядзе за рукі,
I скача чалавечы род.
Пачуўшы скрыпак згубленыя гукі.
Разявіла прадонне чорны рот.

О доля-лёс шалёных каралёў,
Цябе дагэтуль мы не зразумелі.
І для дрыжачых зор я не энаходжу слоў,
Як для жанчын хлуслівых у пасцелі!
Ваш ложак,
                як пустыня,
              поўны цьмяных сноў.

Прынц-рэгент Луітпольд стары,
Ты апякун манархаў — двух вар’ятаў.
Няўжо не плачаш да зары,
Калі трапечуць светлячкі ўгары,
А ты згадаў свайго кахання свята?

Над светлым возерам, між дрэў,
Палац застаўся без прынцэсы;
Там весні вецер зашумеў,
Там човен з баркаролай-песняй,
Там лебедзя апошні спеў.

Аднойчы ў хвалях тых сівых
Кароль тутэйшы утапіўся.
Як выплыў ён з глыбінь сваіх, —
Зірнуў на свет і зноў забыўся,
I потым назаўсёды сціх.

Ты, чэрвень, пальцы ўсе мае
Спаліў пякучым сонцам-лірай.
Парыж са мною трызніць і пяе,
Ён закруціў мяне ў шалёным віры,
Але памерці сілы не дае!

Нядзеля нудная не мае межаў,
Катрынкі енчаць па дварах,
Гірлянды кветак, як мярэжы,
З балконаў звіслі, мне на страх,
Як галава пізанскай вежы.

Увечары Парыж смакуе джын —
Увесь ад электрычнасці палае.
З зялёнымі агнямі уздоўж спін,
Імчацца,
            як шалёныя,
                              трамваі —
Па рэйках пішуць музыку машын.

Кафэ распухла ўсё ад дыму,
Крычыць да хрыпаты цыганскі хор, —
Каханне для цябе,
                          любімай,
Яны ўслаўляюць,
                         як юнак-танцор,
Як я ўслаўляў,
                     з гарачымі вачыма…

Я ж ведаў:
                песні ў гонар каралеў —
Гадоў маіх мінулых нараканні;
I гімн рабоў, як чалавечы гнеў.
Я для сірэн прывабных слухаў спеў,
Я ведаў спеў няшчаснага ў каханні.

АННІ