Зямны акіян

Недалёка ад Тэхаса,
На шляху да Гальвестона,
Ёсць вялікі сад, там ружы
Незвычайныя растуць.
I здаецца ружай віла —
Самай водарнай і мілай.

Часта там адна жанчына
Усё гуляе аж да ночы.
Як прайду я — глянем шчыра
Мы адно другому ў вочы.

Менанітка дама тая:
Гузікаў не прызнае.
I нямашака ў яе
Ні бутона ў строгім сэрцы.
Сам я гузікі губляю —
Мы з той дамай — аднаверцы…

МАРЫЗІБІЛЬ

На вуліцах Кёльна хадзіла,
Гуляла яна да відна,
Усім усміхалася міла,
Сядзела за пляшкай віна
На тумбе карчомнай яна.

Сама галадала, а грошы
Свайму аддавала «бошу».
А той сутэнёр часнаком
Смярдзеў і, як ехаў з Фармозы,
Зайшоў у публічны дом
I вывез дзяўчыну, раскосы.

Я ведаю рознага лёсу людзей.
Не ўсіх зразумеў я, праверыў:
Той — мёртвага лісця цішэй,
А полымя тоіцца ў зрэнках вачэй,
А сэрца — адкрытыя дзверы.

ВЕРШ, ПРАЧЫТАНЫ НА ВЯСЕЛЛІ АНДРЭ САЛЬМОНА 13 ЛІПЕНЯ 1909 г.

Я ўбачыў з самай раніцы штандары,
                                                     але нікому не сказаў:
Вось гэта вопратка жабрацтва,
Тут дэмакратыя хавае сарамліва боль,
Тут воля вольная.
                           Урэшце, бяром мы прыклад з лісця;
О сіла раслінная, — ты адзіная
                                             свабодная на ўсёй зямлі!

Я не сказаў: будынкі запалалі
Таму, што мы сяброў праводзім —
                                              яны ж не вернуцца назад.
Я не прыкмеціў:
                       ні мазольных рук,
                             якія заўтра будуць працаваць на нас,
Ні тых, павешаных, якія не змаглі ў жыцці
                                                           дабіцца выгады;
Ні тых, хто абнаўляе свет, ізноў Бастылію штурмуе.

Я веру,—
             свет пераўтвараюць тыя,
                                                  хто ад паэзіі ідзе.

Аздобіўся штандарамі Парыж:
Мой добры друг Андрэ Сальмон
                                          спраўляе слаўнае вяселле.
З ім пазнаёміліся мы ў шычку паскудным
У дні свайго юнацтва;
Апранутыя бедна,
                          курылі мы ўдваіх, чакаючы зары.
Мы закаханыя былі ў адны і тыя ж словы,
                                   чый сэнс змяніць патрэбна.
Падманутыя дзеці бедныя! Мы не маглі
Смяяцца так, як у маленстве.
I стол, і шклянкі дзве пустыя на нас глядзелі
Апошнім позіркам Арфея паміраючага…