Частка тых эмігрантаў асядзе і спыніцца тут,Будуць жыць у трушчобах, спазнаўшы ўсю горыч пакут.Я іх часта тут бачыў на вуліцы ўвечары; гэтыя арыстакратыВыпаўзаюць з каморак падыхаць паветрамI сядзяць, як на шахматнай дошцы квадраты.Тут і крамаў яўрэйскіх нямала; і у крамах між кіпаў таваруБачыш жонак купцоў ў шыньёнах, худых, бледнатварых.Ты стаіш між гаротных за стойкаю бара паганага,П’еш халодную каву гатунку таннага.Ноччу ты ўжо ў віры-гушчары рэстарана,Дзе жанчыны — жанчынамі і не такія ўжо злосныя —Дапякаюць і ім, бестурботным, турботы розныя.Нават з-за самай брыдкай пакутуе яе каханы.Вось адна з іх сержанта дачка, на востраве Джэрсі ён служыць,Рук яе я не бачыў — я гладзіў іх — патрэскаліся ад сцюжы;Цела — калісьці на ім загаіліся раны:Шрамы, рубцы, па спіне ўперамежку.Шкада мне гэтай дзяўчыны са штучнай усмешкай.Ты ў адзіноцтве. I ўжо набліжаецца ранак.Малочніцы звоняць бітонамі: мокра на вуліцы, слізка.Ноч незаўважна пайшла, як з пасцелі метыска,Смуглая скура, прычоска кудравая, чорная —Гэта Фердзіна ўпартая ці Леа пакорная.І ты п’еш, як жыццё сваё, п’еш алкаголь.I як гарэлка, цябе ап’яняе жыцця твайго боль.Пеша пляцешся дадому. Маўклівае неба чарпее.Спіш у кампапіі ідалаў, што з Акіяніі і Гвінеі.Усе яны, як і Хрыстос,— толькі іншае формы аблічча,Богі цьмяных надзей, богі без арэола вялічча.Бывай, бывай,Сонца з перарэзаным горлам!
МОСТ МІРАБО
Пад мостам Мірабо струменіць Сена, Нібы каханне наша.Запомніць трэба, што бядзе на змену Прыходэіць радасць вокамгненна.Гадзіннік выбіў: ноч ідзе,Застаўся я, прамчаўся дзень.Рука ў руцэ, мы твар у твар стаялі, Глядзелі вочы ў вочы.Пад мостам нашых рук рачныя хвалі Ад поріркаў бясконцых стомлена змаўкалі.Гадзіннік выбіў: ноч ідзе.Застаўся я, прамчаўся дзень.Каханне, як рака, плыве далёка, Мінае і сплывае.О, як жыццё ідзе марудным крокам! Адна надзея ўзнялася высока.Гадзіннік выбіў: ноч ідзе,Застаўся я, прамчаўся дзень.Знікаюць дні і тыдпі ўсе таемна.Ні час і ні каханне не вернуцца назад…Пад мостам Мірабо адна нязменна Струменіць Сена.
