Шуміць ад відна да відна. Вось яна, маладая, ты ж толькі ва ўзросце дзіцяці, У блакітнае з белым прыбрала цябе твая маці. Ты — набожны, пачуццяў душа твая поўная, Разам з сябрам Далізам Рэнэ захапляешся помпай царкоўнаю. Вечар. Дзевяць гадзін. Ледзь сінее газніца. З дартуара пабеглі крадном да світання ў капліцы маліцца, I тады глыбінёй аметыста — адвечнай, яскравай, Загарыцца ў тваім уяўленні хрыстова слава. Гэта — кветка лілеі, паходні агонь непагасны, Гэта — светач, і ў светача рыжага воласу пасмы, Гэта — сын бледнатвары няўцешнай пакутніцы маці, Гэта — вечназялёнае дрэва ўсіх літургій і пацер, Гэта — гонару, вечнасці мера па роду і віду, Гэта — эорка шасціканцавая Давіда; Гэта — бог, што ў пятніцу памірае, А ў нядзелю ўваскрасае; Гэта — той наш Хрыстос, што ўзнімаецца ў неба бязмежную сінь, Пабіваючы ўсе заваёвы вяршынь і вышынь. Зрэнка вока — Хрыстос… О дваццатая зрэнка — наш век! Стаўшы птушкай, вышэй за Хрыста узляціць твой акрылены сын — Чалавек. Д’яблы з пякельнага кодла падымуць галовы, як змеі, Засыкаюць: «Ён пераймае ўсё ў Шымана-мага з былой Іудзеі!» Чэрці закрэкчуць, як жабы вясною на лёдзе: «Раскрыжаваць яго трэба! На крыж! Крылы ж украў гэты злодзей» З лямантам рынуць анёлы ў вышыні да першага там летуна: «Вось табе й на!» Ікар і Янох, і Ілья, Апалоній з Ціяна Падлятаюць да першага аэраплана. Праўда, часам яны віражыруюць: трэба ж дарогу Даць і такім, што святыя дары перакідваюць богу. Вось, не залопаўшы крыллем, зніжаецца — сеў самалёт. Ластаўкі спуджаны, тысячы іх уздымаюцца ў лёт, З карканнем-граем чароды варон пакідаюць вярбу, З Афрыкі — ібіс пяшэчкам дадому, за ім — марабу. Рох крыважэрны, апеты на ліры і ў рытмах тамтама, Кіпцямі сцяў галаву сама першую — чэрап Адама. Клёкат у небе — арліны там злёт, пераклічка, Пырскае блошкай з Амерыкі і калібры-невялічка; Доўгія, зграбныя пі-і з Кітая вяртаюцца — Крылца ж адно, і яны толькі ў пары ў паветра ўзнімаюцца. Нарэшце і голуб — дух цноты з аліваю міру Пад пільнан аховай паўліна і птушкі пад назваю — ліра. Фенікс шугнуў, як касцёр, і на небе далёка і блізка Зоркі аслеплі — засыпаў жа вочы ім прыскам. Нават сірэны, пакінуўшы свой небяспечны праліў, Тройцай плывуць і спяваюць чароўны матыў. Фенікс, арлы і пі-і-аднакрылкі з Кітая — Кожны з крылатай машынай зрадніцца жадае… Вось ты ў Парыжы. Натоўп цябе сціснуў, і сам ты не свой, Статак аўтобусаў мыкае побач з табой. Смутак кахання пятлёй тваю глотку сціскае, Быццам ніхто ўжо цябе не прыгорне і не пакахае. Ты калі б жыў у мінулым стагоддзі,— у манастыр бы пайшоў. А сёння, ў хвіліну цяжкую, не да напышлівых слоў. Ты з сябе насміхаешся: Як пякельны агонь, смех патрэсквае твой,— Іскры смеху пазалацілі Жыцця твайго зрэбпы сувой; Ён вісіць, той сувой, у музеі халодным і змрочным, Часам глянуць на гэту рэліквію мы, пілігрымы журботныя, крочым. Ты цяпер у Парыжы. Тут жанчып пепрыстойных сустрэнеш нямала. Так было (не хачу ўспамінаць!),
