hartelijk. De Cock had een zwak voor de excentrieke dokter met zijn ouderwetse grijze slobkousen onder een deftige streepjesbroek, zijn stemmig zwart jacquet en zijn verfomfaaide groen uitgeslagen garibaldihoed.
‘Hoe maakt u het?’ vroeg hij vriendelijk.
‘Best.’
De oude rechercheur leidde dokter Den Koninghe naar de dode vrouw aan de deur.
‘Het is moord.’
De lijkschouwer keek omhoog.
‘Ik kan haar zo niet bekijken.’
De Cock keek naar Bram van Wielingen.
‘Ben je klaar?’
De fotograaf knikte.
‘Je kunt haar dumpen.’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Wat een taalgebruik,’ sprak hij verwijtend. ‘Een dode dump je niet.’
De oude rechercheur wenkte de broeders naderbij.
‘Til haar even iets op, zodat haar gewicht niet aan het koord hangt.’
Hij wendde zich opnieuw tot Bram van Wielingen.
‘Maak aan de andere kant van de deur het koord van de kruk los en gooi dat over de deur heen. Ik wil de houtvezelsporen niet bederven door haar gewoon te laten zakken.’
Bram van Wielingen gehoorzaamde als een schooljongen. Toen hij het koord had losgemaakt, lieten de broeders het lichaam van Angela zachtjes op de vloer glijden.
Dokter Den Koninghe nam zijn garibaldihoed af, trok de pijpen van zijn streepjesbroek iets omhoog en knielde bij de dode neer. Hij bekeek de diepe insnoeringen aan de hals. Daarna schoof hij het inposante gewaad met de tekens van de dierenriem zo ver mogelijk terug.
Na enige seconden kwam hij overeind. Zijn oude knieen kraakten. Met precieze bewegingen nam hij zijn bril af, pakte zijn witzijden pochet uit zijn jacquet en poetste de glazen. De Cock kende de bewegingen. Het was een reeks gebaren om tijdwinst te boeken.
‘Ze is dood,’ sprak hij laconiek.
‘Dat begreep ik,’ reageerde De Cock simpel.
Dokter Den Koninghe wees naar de dode.
‘Langer dan acht uur. Haar lichaam is sterk afgekoeld en de lijkstijfheid algemeen.’ Hij zette zijn bril weer op en plooide zijn pochet terug in het borstzakje van zijn jacquet. ‘Verwurging. Vrijwel zeker met hetzelfde koord waarmee ze is opgehangen.’ Hij zweeg even en keek naar De Cock op. ‘Lijkvlekken op haar billen en op haar rug.’
De grijze speurder ademde diep.
‘Ik vermoedde al dat ze daar te vinden waren.’
De kleine lijkschouwer wuifde ten afscheid en liep de behandelkamer uit.
De Cock keek hem na. Daarna wendde hij zich weer tot Bram van Wielingen, die zijn fraaie Hasselblad behoedzaam in zijn koffertje teruglegde.
‘Heb je alles?’
‘Ja.’
‘Ook de houtvezels?’
De fotograaf wees.
‘Ik heb de deur waaraan ze hing van beide kanten gefotografeerd, dan kan ik later met pijltjes aangeven in welke richting de beschadigde vezels liepen.’
‘Heel goed. Komt Ben Kreuger nog?’
Bram van Wielingen knikte.
‘Die had nog een klusje. Een inbraak op de Nassaukade. Het zal niet lang duren.’
De fotograaf gebaarde om zich heen.
‘Volgens Ben Kreuger is het de vorige keer hier niets geworden. Het stikte van de dactyloscopische sporen, door en over elkaar heen. En daardoor onbruikbaar. Het is hier ook veel te vies en vettig. De dames zijn niet erg proper. Er is vermoedelijk in geen jaren met een sopdoek gewerkt.’
De opmerking deed De Cock glimlachen.
‘Sopdoek,’ herhaalde hij spottend.
Bram van Wielingen nam zijn koffertje op en knikte. ‘Mijn vrouw is er bezeten van.’
Hij wuifde met zijn vrije hand en verdween.
De Cock draaide zich om en keek nog even in het dode gezicht. Hoewel Angela van Boskoop hem bij leven niet zo prettig had bejegend, voelde hij toch iets van smart, van verdriet. Met een vreemde brok in zijn keel wenkte hij de broeders van de Geneeskundige Dienst naderbij. Zij tilden de dode op de brancard en drapeerden een laken over haar heen. Daarna sloegen zij de canvasflappen dicht en sjorden de riemen aan. Voorzichtig tilden zij de brancard op. Zacht wiegend droegen ze de dode Angela vanuit de behandelkamer naar de wachtkamer. De Cock liep hen na tot aan de buitendeur.
Plotseling stormde een jongeman, komend vanaf de waterkant, langs de brancard heen het huis binnen.
De Cock hield hem tegen.
De jongeman sloeg wild om zich heen en probeerde De Cock opzij te duwen.
‘Waar is Beatrijs?’ Hij gilde. ‘Waar is Beatrijs?’
De Cock hield hem gevangen in een houdgreep.
‘Wie bent u?’ vroeg hij hijgend van inspanning.
De jongeman wurmde zich uit zijn omklemming los en keek naar hem op.
‘Ik… eh, ik ben Patrick… Patrick Nederveldt.’
10
De Cock bracht na de worsteling zijn ademhaling op peil en produceerde zijn beminnelijkste glimlach.
‘Patrick Nederveldt,’ herhaalde hij hoofdknikkend. ‘De onstuimige Patrick Nederveldt. Al een paar dagen bruist in mij een diep verlangen om met u te praten.’
De oude rechercheur liet de jongeman schijnbaar even uit het oog en keek hoe de broeders van de Geneeskundige Dienst de achterdeur van de ambulancewagen dichtklapten en wegreden. Patrick Nederveldt volgde zijn blik. Daarna keek hij De Cock achterdochtig aan.
‘Wie bent u?’
‘De Cock… eh, De Cock met ceeooceekaa. Ik ben als rechercheur verbonden aan het politiebureau in de Warmoesstraat.’ Patrick Nederveldt fronste zijn wenkbrauwen.
‘Ik ken uw naam… De Cock met ceeooceekaa. Mijn zuster Nanette is bij u geweest om over de familie Van Boskoop te praten.’ De Cock knikte.
‘Zij was bij mij.’
De oude rechercheur keek de jongeman voor zich secondenlang observerend aan. Patrick Nederveldt droeg, opengeknoopt, een blauwgrijze regenjas, waaronder een grijsflanellen kostuum. Zijn fleurige stropdas was onberispelijk geknoopt. De jongeman toonde het beeld van een vlotte, jeugdige zakenman. Zijn blond krullend haar en blauwe ogen in een lichtblozend gelaat maakten een prettige indruk.
‘Heeft uw zuster Nanette verslag gedaan van onze ontmoeting?’ Patrick Nederveldt grinnikte vreugdeloos.
‘Zeker. Uitgebreid. Over onze jeugd in Putten, onze relatie met de familie Van Boskoop, en over mij.’
De jongeman trok een grimas.
‘Nanette heeft mij verteld dat ze mij aan u heeft afgeschilderd als een Mozes-type.’
‘De bijbelse Mozes, tot een moord in staat.’
‘Een kwalificatie van mijn zuster.’
‘Niet juist?’
