Жураўліная пара

Я прашапчу каханай.

Нявесела ўсміхнуся:
— Сэ ля ві, —
I апушчуся на прывялы верас.
— Перажыві мяне,
Перажыві! —
Я папрашу каханую яшчэ раз.

***

Тонкая рабіна,
Што ж ты нарабіла?
Лёгкаю хусцінкай
Мне акно закрыла.

Свет мне засланіла
Пышнымі лістамі.
Калі пойдзе мілы,
Мне махаць не стане.

Не зірне з паклонам
На маё аконца.
Ты зялёнай кронай
Патушыла сонца.

Як сустрэцца з любым
Думаю нясмела.
Ты ж таксама з дубам
Разам быць хацела...

***

Я толькі аднаго жадаю,
Каб
Закрасавала ніва маладая.
Я вам,
Сваім нашчадкам,
Пакідаю
Маю Радзіму —
Свой адзіны скарб,

Вы дыхайце маёю збажыной,
Глядзіце ў поўдзень
На мае аблокі.
Хоць я для вас загадкава далёкі,
Я буду з вамі.
Побач.
За спіной.

Я не прыйду на зыркі ваш агонь
Hi буркуном старым,
Hi скандалістам.
Я проста
Ападу кляновым лістам
На маладую цёплую далонь...

***

Я даўно жыву не па Карану:
П'ю жыццё,
Нібыта д'яблаў трунак.
Кожная зіма —
Як пакаранне.
Кожная вясна —
Як падарунак.

Я зусім не супраць гэткай долі
3 познім громам
I з паводкай ранняй.
Хоць грахоў і не пераадолеў,
А не маю ў сэрцы шкадавання.

Не было ніколі мне задужа
Рызьжі,
Адвагі