Жураўліная пара

***

Даўно забыў юначыя спакусы,
Вясновы шал,
Асеннюю тугу,
А вось забыць твае сухія вусны
I шэпат твой гарачы
Не магу.
Калі тваё наструненае цела
Цягнулася нястрымна да майго,
I ўсё ўва мне спявала і трымцела,
В кроў паліў рашучасці агонь,
I мне чаромхаю лясною пахлі
Распушчаныя валасы твае...

Дыхне ўспамін —
Як прысак неачахлы,
Мне гэта ўсё зноў сэрца саграе...

***

Патушы ў сваёй душы нянавісць,
Запалі ў сваёй душы любоў.
Чорныя часы бываюць нават
У бязгрэшных белых галубоў.

Роспачнасць і ім ламае крылле,
Кідае бязлітасна на брук.
Пазнавата мы з табой адкрылі,
Што няма кахання без разлук.

Верылі мы доўга, што заўсёды
Будзе з намі наш шчаслівы час,
Што расчараванні і нязгоды
Існуюць на свеце не для нас.

I прыгадваць сёння не дарэчы
Боль ранейшы і папрок любы...
Вунь і ў галубоў бываюць спрэчкі.
Ну а мы ж з табой — не галубы...

***

Твая прысутнасць у гэтым свеце
Дае стамлёнай душы надзею,
Што я спаймаю блакітньі вецер,
Што я аднойчы памаладзею.

I хай сустрэцца не давядзецца,
I хай не спраўдзіцца мара тая, —
Твая прысутнасць у гэтым свеце
Мяне ў юнацтва маё вяртае.

Не маладое шаленства мая
I не спайманы блакітны вецер —
Мяне на грэшнай зямлі трымае
Твая прысутнасць у гэтым свеце.

***

Калі на раздарожжах крыжавых
Дагоняць і мяне чужыя коні,
— Перажыві мяне,
Перажыві! —
Я папрашу каханую спакойна.

Хоць вусны зачарсцвеюць ад крыві
I мне ніхго не забінтуе раны,
— Перажыві мяне,
Перажыві! —
Як запавет,