Жураўліная пара

I выстыла пустое такавішча,
I павуцінне легла на кусты?

Паляны адцвілі,
Як быццам пастарэлі.
Замоўклі птушак ранішнія трэлі.
I вожыкі схаваліся...
Ну што ж?..
Ды хочацца і мне
Яшчэ хоць зрэдку
Натрапіць на нявыцвілую кветку
I перабыць пад хвояй
Цёплы дождж.

Ды гэты свет
Ніяк не пераробіш.
Ілес задумаўся,
Як пасівелы пробашч,
Сукном змяняе лёгкую парчу.
Ён бачыць ужо блізкую завею...
I я яго так добра разумею.
I я таксама стомлена маўчу.

Ну што,
Неўтаймаваны мой сябрук,
Каштанамі гады ляцяць на брук
I падае на сумнае чало
Чупрыны пасівелае крыло?

А так нядаўна,
Родны мой,
Было —
Ажно гуло
Цымбаламі сяло
І да чупрыны
Ў прыцемку садка
Цягнулася дзявочая рука.

Мінула,
Адплыло
I адцвіло.
I ўсё ж трымае
Памяці сіло
Зусім не попел —
Толькі лёгкі дым
Таго,
Што знікла
3 часам маладым.

Не,
Мы яшчэ з табой
Не ўсё ўзялі
На гэтай грэшнай
Веснавой зямлі.
I калі ў сэрца ўдарыць крыгалом,
I мы яшчэ ўзмахнём сівым крылом.

Як абрынецца ў зялёных шатах
Квецені чаромхавай абвал,
Майскімі начамі
Сняць дзяўчаты
Тайны свой мужчынскі ідэал.

I да ix
Калі не прынц,
Дык рыцар
Скача на запыленым кані,
Каб насупраць весніц прыпыніцца
I спытаць дарогу ў цішыні...

Як трапеча ўзрушанае сэрца —
Аж да горла коціцца адчай:
Што калі ён міма пранясецца,
Нават не зірнуўшы з-за пляча?!

I ў сталіцах,
I ў суседніх сёлах,