Жураўліная пара

Каб кожнаму аддадзена была
Яго часцінка дзённага цяпла,
Каб ні на міг
Hi па чыім хаценні
Нідзе
Святла не засланялі цені.

Ды не бывае шчасця без памаркі.
I ўжо на неба
Выплываюць хмаркі,
I вецер іх збірае ў чараду,
Пагрозна гоніць цёмную граду,
I ўсё вакол імгненна спахмурнела,
I прыцемак насунуўся нясмела...

Чым я магу святлу дапамагчы,
Як адвяду халодны цень начы?
Hi ветру і ні хмар я не ўтаймую,
Да сонца не знайду сцягу прамую —
Хіба што толькі промень выпадковы
Схаваю ў выпакутваныя словы,
Каб перад тым,
Як грукне ў дзверы смерць,
Хаця б адну душу паспець сагрэць...

Мы ўсе праходзім поўны круг жыцця
Ад першых слёз
Да сціхлага дыхання,
Адпіўшы чашу хмельнага кахання,
Адчуўшы колкі холад забыцця.

У ранішняга неба на віду
Прымаем мы,
Што нам наканавана, —
Разгульную віхуру карнавала
Ці будных спраў валовую хаду.

Не разарве ніхто бясконцы круг,
Не перапыніць торную дарогу...
I мы павінны быць удзячны Богу
За гэты вечны, хуткацечны pyx...

Чакання час паўзе старым смаўжом.
Без шумнай грамады
I без прыстанку,
Пад дробным надакучлівым дажджом
Стаю адзін на восеньскім паўстанку.

Ну што ж,
Калі я ад жыцця адстаў,
Нямодны,
I нямоглы,
I нягеглы.
Адгрукатаў па рэйках мой састаў,
I ўдаль вагоны весела прабеглі.

Лісты злятаюць на мае сляды.
Ля ног маіх —
і хлюпатна,
I чорна...

Дарэмна так спяшаўся я сюды —
Былы расклад перамяніўся ўчора...

Асенні лес маўчыць,
Як земляроб стамлёны.
Пра што казаць,
Калі паніклі кроны,
А ля камлёў — апалыя лісты,
Калі на ўзлесках голых
Вецер свішча,