Жураўліная пара

У той касцёр,
Што ля іхніх ног.
Грахі даруйце ім.
Недарэмна
Ім падарыў сваю ласку
Бог.

Які б нам лес ні выпаў горкі,
Стрываць патрэбна ўсё ў жыцці
I на святло высокай зоркі,
Не наракаючы, ісці.

На зло туманам і аблокам,
Узняць свой твар у вышыню,
Шукаючы бяссонным вокам
Крупінку боскага агню.

Паўзці,
Прастуючы без стомы,
Без хлеба нават і вады,
Праз гушчары і бураломы,
Праз багавінне і груды.

Ад злямчанай травы пажухлай,
Ад высахлых пахілых верб,
Каб толькі зорка не патухла,
Уверх карабкацца,
Уверх.

I ўрэшце,
Дыхаючы ледзьве,
Дапасці да крутой гары,
Упасці
I шчасліва ўгледзець,
Што зоркаўсё-такі гарыць...

Што ж такое дзееца на свеце? —
Здрада,
Як жыла,
Так і жыве
I вандруе весела ў карэце
3 залатым вянцом на галаве.

Ёй натхнёна ў бубны б'юць музыкі.
Ёй нясуць букеты гваздзікоў.
Разявакі,
Як на фэст вялікі,
Да яе бягуць з усіх бакоў.

У карэце,
Гружанай мяхамі,
Здрада ў свет імчыцца нацянькі,
і смяецца,
I рукой махае,
Раскідае шчодра медзякі.

Праляцела паўз натоўп імгненна,
Знікла з пылам за тарой крутой...
I стаіць наводшыбе
Сумленнасць,
Што ідзе па свеце пехатой...

Паўз пералескі,
У паўдзённым пыле
Кіруемся з гравійкі на шашу.
Усё,
Што трэба,
Мы з табой купілі
I нетаропка едзем з кірмашу.