Жураўліная пара

Генадзь Бураўкін

Жураўліная пара

Вершы канца стагоддзя

Мінск 2004

О, як я хацеў бы
Скласці шчасцю оду,
Каб не мой панылы,
Непазбыўны одум!

Як бы я прыгожа
Поўніў струны звонам,
Каб не сумны клспат
Пра свой хлеб надзённы!

Як бы ўсім на свеце
Быў я даспадобы,
Каб не крыўда ў сэрцы
На свой лес нядобры!

О, які я быў бы
Дужы і раскуты,
Каб пазбыўся страху
Мой народ пакутны!

А пакуль не прыйдзе
Шчасце навасёлам,
Неяк пацярпіце
Спеў мой невясёлы...

Вечны клопат.
Вечная трывога.
Вечныя пытанні да сябе.
Вечная вясковая дарога.
Вечная задуха на сяўбе.

Вечны страх.
I вечная спакуса.
Вечны дух жытнёвы на жніве.
Вечная пакута беларуса.
Вечны Млечны Шлях у сіняве.

Вечны пошук.
Вечнае сумненне.
Вечны сон пакорнага раба.
Вечны сум.
I вечнае маленне.
Вечная за ўладу барацьба.

Вечнае старых лясоў дыханне.
Вечная калоссяў гамана.
Вечны боль.
І вечнае каханне.
Перад Богам вечная віна...

...I аднойчы
Трошкі недарэчна
У бацькоў спытаецца дзідя:
— Што, і сапраўды ўсё гэга вечна
Да канца нявечнага жыцця?

Ці збылося ўсё, ці  не збылося,