Жураўліная пара

Ведае пра гэта тслькі Бог.
Нікне паламанае калоссе
Ля старых раз'езджаных дарог.

Што яго так злосна паламала —
Навальніца,
Вецер
Ці бяда?
Гэта ўсё людзей цікавіць мала.
Ім чужога жыта не шкада.

Хутка завіруха загалосіць,
Шэранню засцеле ўсё вакол...
Сыплецца з пажухлага калосся
Зерне пераспелае на дол...

Сірацее лапік недажаты
Ля старых раз'езджаных дарог.
I ці ўзыдуць тут вясной зярняты,
Ведае наперад толькі Бог...

Калі твая дарога ўніз збягае
I зарастае маладой травой,
Прысядзь на цёплы верас каля гаю,
Паслухай жураўля над галавой.

Зірні на ліст бярозавы зялёны,
Духмяны вецер вуснамі крані —
I праясніцца твой пагляд замглёны
Ад чыстага блакіту ў вышыні.

I ціха клікне васількамі ніва
Яшчэ адной сцяжынкаю прайсці.
I зразумееш проста і шчасліва:
Не ўсім і гэта выпала ў жыцці.

Іду да вершаў пешшу
Між красак і камлёў,
Нагледзецца паспеўшы
На слонак і чмялёў,
Глынуўшы ўсмак азону
Дажджоў і навальніц,
Наслухаўшыся звону
Рачулак і крыніц.

Ступаю асцярожна
I ціхну —
Балазе
Тўт намаўчацца можна
На мяккай дзеразе.

Губляецца дарога
То ў вербах,
То ўтрысці...
Хто ведае,
Як доўга
Да вершаў мне ісці?..

Куды б толькі ты ні пайшоў,
Сустрэне прырода жывая:
Бясконцы шнурок мурашоў
Са сцежкаю сцежку сшывае;
Разважлівы хітры павук
Свой нерат пляце штохвіліны;
Як доктар пушчанскіх навук
Выстуквае дзяцел хваіны;
За колкім ажынным кустом
Сарока падскоквае вёртка;
3 распушаным рыжым хвастом
Між сосен мільгае вавёрка;
Кузюркі кішаць у траве;