Жураўліная пара

I спакусы...
Ну i што,
Калі часамі сцюжа
Мне раўніва ледзяніла вусны?

Мне яшчэ цікава,
Нібы змею,
Цікаваць за скрынкаю Пандоры...
Колькі зімаў я стрываць сумею?
Колькі вёснаў мне жыццё падорыць?..

***

Я не стану ўжо ні прынцам Дацкім,
Hi — тым больш — іспанскім каралём.
Мне б за ранг паэта апраўдацца
У сваёй Радзімы пад крылом,

Каб яна мяне не адпусціла
3 той дарогі,
На якой стаю,
I прыадчыніла літасціва
Мне душу збалелую сваю.

Я прашу ў яе зусім нямала —
Каб не праганяла з-пад крыла,
I маю ляноту даравала,
I маю няўмеласць не кляла.

А яшчэ
Разлічваю нясмела,
Каб яна ў бясконцай гамане
I мае ўсе словы зразумела,
I не пасмяялася з мяне...