Жураўліная пара

Салаўёў нацкоўвае...
Вось такая ў нас вясна —
Хмельная,
Вясковая.

Я раней задумваўся не часта
У штодзённай мітусні зямной:
А ці ёсць яно —
Людское шчасце,
Ці было яно калі са мной?

Меў, здаецца, я і хлеб і сала,
Роўным быў сярод гаспадароў.
Толькі вось часамі не хапала
Волі,
Грошай,
Ласкі
I сяброў.

3 нядобразычліўцамі спрачаўся,
Да высокіх спраў шукаў дарог,
А ці бачыў хоць здалёку шчасце,
Так я і не ўведаў,
Далібог.

А цяпер для шчасця мне даволі —
Каб пяро не выпадала з рук,
I ля ног шумела жытам поле,
I звінеў над галавой жаўрук.

Відаць, і супакоіцца пара.
Ужо нахваляваўся дастаткова.
I золата нясказанага слова
Не лепш няшчырай згоды серабра.

Стаміўся ў лабірынтах калатні,
Заблытаўся ў сілках чужой інгрыгі.
I засталіся мне
Сябры ды кнігі,
Ды адзіноты споведныя дні.

Наперадзе —
Бясконцы шлях глухі,
Што ўдачы і нажытку не пазычыць.
I праўды мне нямаў каго пазычыць.
I нечым расплаціцца за грахі...

Даруйце людзям таленавітым
Дзівацтвы,
Выдумку
I віно.
Ім за будзённасцю
I за бытам
Жыццё,
Нябачнае нам,
Відно.

Душой наіўнаю і раскутай
Яны адчулі раней за нас
I невядомыя нам пакуты,
I незнаёмы далёкі час.

Іх летуценнем
I азарэннем
Мы адкрываем дабро і зло:
Што ўсе лічылі пустым вярзеннем
Высокай ісіднаю ўзышло...

Дык не цягніце
Галля бярэмы