Жураўліная пара

Найвышэйшыя сілы
Нашы зоркі звялі
На святым небасхіле
I на грэшнай зямлі.

I сцяжынкаю зорнай
Лёсы побач пайшлі
I па небе прасторным,
I па цеснай зямлі.

Нам ніколі замнога
Не было на дваіх
Hi кахання зямнога,
Hi трывог незямных.

I жыцця прыбаўляе
Незычліўцам на зло
Таямніца былая —
Нашых зорак святло.

Як на сэрца ляжа горыч,
Пацямнеюць дні мае,
Дык цябе са мною поруч
Мне так часта не стае.

Я зусім не папракаю.
Проста я цябе прашу:
Клапатлівымі рукамі
Прытулі маю душу.

Паміж здрайцаў і прыблудаў
Захіні мяне ямчэй
Ад бязлітасных прысудаў,
Ад зайздрослівых вачэй.

I не дай з душы ўспаміну
Адляцець у сіняву.
I тады я не загіну.
I тады я аджыву.

Кожны раз вясна-красна
Сумны свет раскоўвае.
Ды сапраўдная вясна
Толькі ў нас —
Вясковая.

Тут
Журбу страсае лес
Шатамі намоклымі.
Тут
Такі пахучы бэз
У дзяўчат пад вокнамі.

Тут
У кожнай хаце кут
3 цешчамі нядрэмнымі.
Тут
Чаромху валакуць
Цэлымі бярэмамі.

Тут
Кляновік на сталы
Жонкі ставяць ранкамі.
I да вечара
Буслы
Кружаць над буслянкамі.

Кум на кумку
Адцямна