Жураўліная пара

Жаночае цела чаруе таемнаю музыкай —
То скрыпка заплача,
То сумна пакліча габой...
У лёгкай, як ветрык, спаднічцы,
Кароткай і вузенькай,
Дзяўчына
Як быццам плыве
Над травой лугавой.

То ўскінецца прутка,
То раптам абвяне са скрухаю,
То вочы заплюшчыць,
То гляне гарэзна наўкруг...
А я ўсё гляджу закахана
I слухаю,
Слухаю,
Як поўняцца музыкай
Сэрца,
I неба,
I луг...

Я чытаў,
Як сляпы,
Тваё цела рукамі.
I збянтэжанасць піў
3 тваіх вуснаў глыткамі.

Ад пяшчоты хмялеў,
Блытаў яву і казку.
Ад спалоху смялеў
I хаваў сваю ласку.

Маё сэрца
Без сіл
Біла ў грудзі адчайна.
I свяціў небасхіл
Мне тваімі вачамі.

Быў гатовы
Да ног
Малітоўна прыпасці
I паверыць не мог
У няўлоўнае шчасце.

Што ты непастаянная такая,
Мне плётак пра цябе панаплялі.
А я цябе,
Як і кахаў,
Кахаю
Так,
Як ніхто не ўмее на зямлі.

Ты да маіх нясмелых слоў глухая.
Прызнанні скласці іншыя змаглі.
А я цябе,
Як і кахаў,
Кахаю
Так,
Як ніхто не ўмее на зямлі.

Напэўна,
Доля горкая, ліхая
Нас не звядзе,
Малі ці не малі.
А я цябе,
Як і кахаў,
Кахаю
Так,
Як ніхто не ўмее на зямлі.