Жураўліная пара

Забудуцца праклёны і законы.
Мінецца мімалётная бяда.
I будзе лепшым дарам —
Лес зялёны
I ціхая блакітная вада...

Шаноўны дружа мой,
Калі ўсур'ёз
Прыняць усе твае самаўсхваленні,
Дык трэба тут жа,
Не схаваўшы слёз,
Перад табою ўпасці на калені.

Ты так сябе спасціг і ацаніў,
Што мы,
Дурныя,
Ўрэшце зразумелі:
Мы б ні густых гаёў,
Hi плодных ніў
У родным краі
Без цябе
Не мелі.

Пішы гісторыю свайго жыцця,
Пішы,
Бо ці даўмеюцца пасля
Нашчадкі
У лабірынтах скрыўджанай душы
Шукаць твае загадкі і пачаткі.

Каму ж,
Як не табе,
Вядомы лепш
Вышыні ўзлёту
I глыбіні цноты,
Тваёй самаахвярнасці ясноты,
I кожны гнеўны спіч,
I мудры верш?

Цытуй сябе,
Любімага,
Цытуй.
Хто ж,
Як не ты,
Збярог усе цытаты,
Дзе кожны юбілей і сабантуй
На строгі ўсенародны ўлік узяты?

Збяры свае прароцтвы
і гразьбу,
Надзеі
I няспраўджаныя мары
I падрыхтуй для вечнасці
«Грасбух»,
Хай нават і ў адзіным экземпляры.

I ў задуменні вечаровым,
I ў дзённым клопаце сваім
Заўсёды быў я з родным словам,
Нідзе не разлучаўся з ім.

Калі яно са мной дружыла,
Я шчаслівейшы быў з людзей,
I хмельна кроў бурліла ў жылах,
I песня рвалася з грудзей.

Калі ж яно ўва мне змаўкала
I адцалялася на міг,
Я халадзеў душой завялай
I быў няшчасны і нямы.

Яно,
Як сонца,
Без спачыну
Свяціла ўсім маім гадам.
Дык як жа я яго пакіну?